Ewald Pironet

Grote fraudezaken: magistraten, maar ook politici hebben boter op het hoofd

Justitie slaagt er niet in om grote fraudezaken bijtijds af te handelen. Magistraten, maar ook politici hebben boter op het hoofd.

Veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven. Twintig jaar geleden werd al geconstateerd dat de wet op handel met voorkennis niet werkte, nadat het eerste grote proces daarover, de zaak-Bekaert, op een sof was uitgedraaid. Na de verontwaardiging over de minnelijke schikking die nu in het dossier Bois Sauvage is getroffen, beloofde minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open VLD) dat ze ‘volgend jaar’ de wet zal evalueren en aanpassen. Daarvoor kan ze dan te rade gaan bij huidig minister van Financiën Koen Geens (CD&V), want hij was advocaat van de beschuldigden in de zaak-Bekaert.

De zaak-Bekaert speelde zich af eind 1992. Anne Bekaert was bestuurder bij staaldraadfabrikant Bekaert en wist zo dat het bedrijf een interimdividend zou uitkeren. Haar man, Thierry Storme, kocht voor 5,2 miljoen frank (130.000 euro) Bekaert-aandelen, net voor de koers dankzij het nieuws fors ging stijgen. Eerst werd het echtpaar veroordeeld tot drie maanden cel met uitstel en een boete van driemaal de winst, maar in beroep werd het vrijgesproken want de rechter was er niet van overtuigd dat mevrouw Bekaert iets tegen haar echtgenoot had gezegd over het interimdividend. Niemand kan immers weten wat er wordt verteld tussen de lakens van de echtelijke sponde.

In de zaak Bois Sauvage draait alles om een telefoontje van Luc baron Vansteenkiste, bestuurder bij de bank Fortis en bij Compagnie du Bois Sauvage. Meteen nadat hij als bestuurder van Fortis op de hoogte was gebracht dat de bank zou worden ontmanteld, belde Vansteenkiste naar Bois Sauvage. Dat verkocht nog snel massaal Fortis-aandelen, net voordat het aandeel crashte. Vansteenkiste heeft altijd ontkend dat hij ook maar iets over Fortis heeft gezegd tijdens dat bewuste telefoongesprek. Wie kan het tegendeel bewijzen?

Justitie slaagt er niet in om grote fraudezaken bijtijds af te handelen. Magistraten, maar ook politici hebben boter op het hoofd.

Ewald Pironet

Het parket vreesde dat het dossier Bois Sauvage met een sisser zou aflopen en stuurde aan op een minnelijke schikking van negen miljoen euro. Dat die boete zo laag ligt, roept vragen op. Erger is dat het parket willekeurig kan beslissen wie voor zo’n minnelijke schikking in aanmerking komt en dus een veroordeling ontloopt. Magistraten hebben daar van het begin af aan kritiek op gehad: ‘Zal de publieke opinie de afkoopwet niet opvatten als een voorbeeld van klassenjustitie?’ Econoom Paul De Grauwe vatte samen wat velen dachten: ‘Miljonairs kunnen in België gevangenisstraf met geld afkopen en nog winst overhouden.’

Met het dossier Bois Sauvage blijkt nog maar eens dat justitie er niet in slaagt om grote fraudezaken bijtijds af te handelen. De toevlucht tot de minnelijke schikking ‘om toch maar iets binnen te hebben’ is niet meer dan ‘een schaamlapje voor het falend justitiebeleid’, schreef docent fiscaal recht Michel Maus. De geloofwaardigheid van onze rechtspraak komt ermee in het gedrang. ‘Het gerecht koos voor de centen, maar heeft zijn gezicht verloren’, in de woorden van erevrederechter Jan Nolf.

Staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez zei in De Morgen: ‘Als u mij vraagt: zijn onze rechtbanken vandaag snel genoeg om deze dossiers aan te pakken, met omzichtigheid, expertise en de juiste sancties? Dan is mijn antwoord ‘nee’. Ik ben daar absoluut niet gerust in.’ Als zelfs een regeringslid zoiets zegt, wie kan dan nog vertrouwen hebben in justitie?

‘Waarom kunnen onze buurlanden fraudezaken wel proper afhandelen en wij niet?’ zo vroeg SP.A-voorzitter Bruno Tobback zich af in Het Laatste Nieuws. Dat we daar niet in slagen is niet alleen een verantwoordelijkheid van de magistraten, maar ook van de regeringen, waarvan de socialisten de laatste decennia toch regelmatig deel uitmaakten. Zondag vindt het SP.A-congres plaats. Tobback kan dan maar beter een afdoend antwoord geven op zijn vraag van één miljoen. Net als de politici van andere partijen. Want alleen maar beloven dat het in de toekomst zal beteren, is niet meer geloofwaardig. Veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven. En doet kiezers twijfelen aan wie ze hun stem zullen geven.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content