Op twitter was Felix De Clerck (28) al invloedrijker dan zijn vader, voormalig CD&V-voorzitter en burgemeester van Kortrijk Stefaan De Clerck. Nu gaat de jongste van vijf kinderen zich engageren voor de Vlaamse christendemocraten.
Felix De Clerck verwierf enige bekendheid als medeorganisator van de Shame-betoging begin 2011, tijdens de lang aanslepende coalitiebesprekingen voor de vorming van een federale regering.
Hij had toen harde kritiek op de politici, ook van CD&V, die verantwoordelijk waren voor de politieke impasse waarin België verkeerde. ‘Het was ook een beschamend schouwspel dat toen werd opgevoerd. We moeten af van het idee dat partijbelang primeert boven het algemeen belang’, zegt De Clerck in een interview met Knack, waarin hij zich ‘out’ als CD&V’er. De Clerck is kandidaat voor het nationaal bureau van Jong CD&V, en gaf het interview samen met de kandidaat-voorzitters Tom Vandenkendelaere uit Roeselare en Sam Voeten uit Antwerpen.
De Clerck besliste pas onlangs om zich voortaan ook partijpolitiek te engageren. Waarom nu pas? ‘Ik had natuurlijk een vader tegen wie ik kon rebelleren, en dat heb ik met overgave gedaan. Ik ben actief geweest binnen de linkse jeugd, maar heb evengoed met liberale vrienden en familie gepraat. Ik ben bij de christendemocratie geëindigd omdat die het meest open is. Wat me ook bevalt, is de rustige, degelijke manier van politiek bedrijven. Wat sommigen saai noemen, vind ik een verademing’, aldus De Clerck in Knack.
‘CD&V heeft wel degelijk verhaal’
De Clerck, Vandenkendelaere en Voeten menen dat de CD&V wel degelijk een verhaal heeft, dat onderscheidend genoeg is om jongeren te overtuigen. Alleen moet dat verhaal volgens hen op een frisse manier worden gebracht. Voeten legt het uit aan de hand van de GAS-boetes. ‘Jongeren zijn vrij, maar als ze die vrijheid misbruiken heeft de samenleving het instrument van de GAS-boete om daarop te wijzen. Dat is puur christendemocratisch, en zoiets snappen jongeren heel goed.’
De Clerck schreef vorig jaar dat jongeren zich niet langer kunnen vereenzelvigen met een politieke partij, en heeft daar nog steeds alle begrip voor. Daarom pleit hij voor een nieuwe politieke cultuur. ‘Wie zegt er nu nog openlijk: ‘Ik ben een tjeef?’ De meeste jongeren die ik ken zijn ambitieus en willen iets realiseren. En dan zien ze op TerZake twee mannen kibbelen in plaats van naar oplossingen te zoeken. Dat is niet van die aard dat je denkt: daar ga ik eens aan meedoen.’ (DVDB)
