‘Door de voorzittersverkiezingen wordt de soep er heet gekookt, maar lauw opgediend’, schrijft Jean-Marie Dedecker over partijhoofdkwartieren waar men zich opmaakt om een nieuwe voorzitter te kiezen.
De temperatuur loopt hoog op in de gaarkeukens van de politieke partijen. Door de voorzittersverkiezingen wordt de soep er heet gekookt, maar lauw opgediend.
Er zijn bijvoorbeeld zeven kandidaten ingeschreven voor de ratrace naar de voorzitterszetel van de CD&V. Velen worden geroepen, weinigen uitverkoren. In 1988 voelden er zich ook zeven dwergen geroepen om de voorzittershamer van de toenmalige CVP ter hand te nemen. Die zeven boskabouters werden door Martens en Dehaene van hun paddenstoel geplukt nog vooraleer ze er op zaten. Na een situatie die door Hugo de Ridder omschreven werd als ‘Sneeuwwitje en de zeven dwergen’, werd Herman Van Rompuy uit de studiedienst opgevist en drie dagen later op de troon geplaatst. De rest is geschiedenis. De CVP had toen nog 43 zetels in de Kamer, nu nog… 12. De rustige vastheid is vastgeroest.
Er is niets christelijks in de politiek, behalve het kruisigen van elkaar.
De CD&V heeft – volgens mijn bescheiden mening – op de valreep toch nog een witte merel gevonden. Joachim Coens trad in het strijdperk en blokkeerde zo meteen de nog verdoken ambities van zijn buurman uit Jabbeke Hendrik Bogaert. Niet dat Straffe Hendrik had gesolliciteerd. Hij blijft de kwelduivel, tierend in een wijwatervat. Hij voelt zich telkens geroepen, maar heeft dan teveel angst om uitverkoren te geraken. De eeuwige twijfelaar heeft al te veel de christelijke zuilen voor het hoofd te stoten, en een nederlaag zou dan het alibi zijn om hem definitief te liquideren. Er is niets christelijk in de politiek, behalve het kruisigen van elkaar. Hij stond al twee keer met zijn rechterbeen bij de N-VA, maar met zijn linker is hij nooit over de schreef gestapt.
Ook gewezen unizo-topman Karel Van Eetvelt trad als achtste dwerg uiteindelijk niet naar voren. Hij gaf de stok door aan Coens. Kris Peeters, die voor Van Eetvelt nog directeur was van Unizo-NCMV, stak als minister niet alleen stokken in de wielen van de federale regering, maar blokkeerde ook de carrière van zijn opvolger.
Wie als luis in de pels niet durft te springen wordt op den duur alleen nog een vervelende bromvlieg.
Pieter De Crem trekt zich liever terug in zijn Aalsterse Kremlin dan als handpop te dienen van de christelijke standenorganisaties. Door hun faalangst om te kandideren, degraderen De Crem en Bogaert zichzelf. Wie als luis in de pels niet durft te springen wordt op den duur alleen nog een vervelende bromvlieg.
Koen Geens houdt zich ook gedeisd. Met het restant van 16 procent van de Vlaamse stemmen dat zijn partij nog rijk is, hoopt hij nog aanspraak te kunnen maken op de Wetstraat 16. Al zal hij daarvoor Rutten moeten opzij schuiven. Gwendolyn zou haar ziel verkopen voor het eerste vrouwelijke premierschap. Haar liberale ideologie heeft ze al lang in de uitverkoop gezet.
Coens heeft wel politieke adelbrieven. Hij is niet alleen van christelijke bloede, maar zelfs van oer-katholieke huize. Zijn tante is slotkloosterzuster bij de Monialen van Betlehem in Opgrimbie. Het monasterium werd onwettig gebouwd in een natuurgebied, maar als schenking van pilarenbijter Koning Boudewijn werd het met een pennentrek toch geregulariseerd. De wegen van de Heer zijn ondoorgrondelijk. Zijn vader Daniël was achtereenvolgens minister van Sociale zaken en Huisvesting evenals van Ontwikkelingssamenwerking onder de regeringen Martens. Daarna werd hij de eerste onderwijsminister van de Vlaamse Executieve. Joachim erfde ook de burgemeesterssjerp van zijn vader in Damme-Sijsele. Hij verliet indertijd het parlement om een verdienstelijke havenbaas te worden van MBZ, het havenbedrijf van Zeebrugge.
‘Kabouter Plop’, Walter De Donder, zal bijgevolg in Affligem op Samson mogen blijven passen, en Sammy Mahdi heeft volgens mij noch de juiste naam, noch de juiste kleur om de diepgelovige Vlaamse ziel van Zichem tot in Zevenkerken te bekeren en te bekoren. De energieke voorzitter van de CD&V-jongeren predikt nochtans verdienstelijk en schrijft mooie parabels, maar komt zelden verder dan het oubollig enerzijds-anderzijds verhaal uit vrees om de nomenklatoera en de machtige belangengroepen voor het hoofd te stoten. Beweging.net of het ACW (en hun Arco-oplichtersbende), evenals de Boerenbond en de CM, blijven nog altijd bepalende kingmakers en hebben zelfs een beslissende stem bij het samenstellen van de kieslijsten.
Vincent Van Peteghem was voorzitter van de 12 apostelen die het verkiezingsdebacle van 26 mei moesten ontleden. In het rapport werden naar christelijke traditie de kool en de geit gespaard. Nu dingt hij als een judas met fluwelen handschoenen naar het hoogste partijambt, met de verdoken steun van de middenveldorganisaties.
De kandidatuur van Katrien Partyka lijkt dan weer vooral ingegeven door rancune omdat haar levenspartner Koen Van den Heuvel als minister gepasseerd werd door de listige Wouter Beke.
Hun taal is zo wollig dat je er woorden uit kunt breien. “Tjeven” is voor hen een werkwoord.
Toch lijken allen opgevoed in de abracadabra-academie van de knullige jeukwoorden. Hun taal is zo wollig dat je er woorden uit kunt breien. “Tjeven” is voor hen een werkwoord: met meel in de mond de aftandse riedeltjes blijven prevelen zoals ‘luisteren naar de basis en naar de Dorpstraat’ of ‘De C van christelijk moet onze leidraad blijven’. Er zal meer lef, authenticiteit, autoriteit, risicogedrag en charisma nodig zijn van de nieuwe voorganger om de toekomstige generaties te kunnen begeesteren. Van nieuwe scheuten op oude ranken kan je zelden een grote oogst verwachten.
Hilde Crevits heeft het droomscenario van het christelijk politbureau in de war gestuurd door de voorzitterskelk aan haar te laten voorbijgaan, en de zelfbediening van Wouter Beke heeft de partij van een comateuze toestand in de palliatieve zorgen gestort. Hun kiespubliek kalft even snel af als de pilarenbijters in de kerk. De christendemocratie ligt stilaan op apegapen in gans West-Europa. In Italië en Frankrijk is ze politiek al ten grave gedragen, en in Duitsland slaagt Merkel er amper nog in om de kerk in het midden te houden. Ze heeft geen aflaten meer nodig maar een heus mirakel. Niemand stemt op politici die de kerktoren terug de zonnewijzer van de wereld willen maken, of luistert nog naar slaapverwekkende discours uitgesproken door lui die je op de lijst van verdovende middelen kunt plaatsen. Het wordt de dood of de gladiolen voor de nieuwe schipper naast God.
Bij de MR dingt er nog een roedel van vijf kandidaten die elkaar de kluif in de bek niet gunnen naar het voorzitterschap. Het zijn allen erfgenamen van de vete tussen de clan Reynders en de baronie van Michel. Al lijkt Georges-Louis Bouchez over de beste kaarten te beschikken ten koste Denis Ducarme om “Le Francken Wallon” te worden.
Bij de Parti Socialiste is het pleit al beslecht. Daar zijn verkiezingen naar Stalinistische gewoonte schijnvertoningen, en werd de eeuwige troonpretendent kameraad Paul Magnette met handgeklap eindelijk op het schild gehesen.
Bij de SP.A ten slotte heeft men ondertussen zoveel last van jeunisme dat men straks nog naar de verkiezingen trekt met een proefbuisbaby. De toestand is hopeloos maar niet ernstig.
Een selectie van recente columns van Jean-Marie Dedecker is onlangs gebundeld in het boek ‘Geen blad voor de mond’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier