Elio Di Rupo is de eerste regeringsleider van allochtone oorsprong, als zoon van Italiaanse immigranten, en de eerste premier die openlijk homoseksueel is.
Elio Di Rupo wordt begin volgende week de 49ste premier of kabinetsleider – de titel van de regeringsleider tot 1918 – van België.
Hij is de eerste socialistische en Waalse premier sinds Edmond Leburton (26/1/1973-25/4/1974). De laatste Franstalige eerste minister was PSC’er Paul Van den Boeynants, die van 20 oktober 1978 tot 3 maart 1979 een korte tijd voor de tweede maal de Wetstraat 16 introk.
Maar Di Rupo zorgt ook voor primeurs: hij is de eerste regeringsleider van allochtone oorsprong, als zoon van Italiaanse immigranten, en de eerste premier die openlijk homoseksueel is.
Het is opvallend in de geschiedenis van België hoe weinig Walen het tot premier schopten. In de 19de eeuw kwamen dan nog wel zes van de zestien kabinetsleiders uit het zuiden van het land, in de 20ste eeuw waren dat er slechts vijf, van wie er dan nog drie voor de Tweede Wereldoorlog, en Jean Duvieusart nauwelijks twee zomermaanden in 1950.
Nederlands
De regering-Leburton kon bovendien ook moeilijk een groot succes genoemd worden. Edmond Leburton, geboren (1915) en getogen in Borgworm, sprak nauwelijks Nederlands, kon niet door één deur met zijn partijvoorzitter André Cools en struikelde uiteindelijk over onder meer het Ibramco-dossier, een Iraans-Belgische olieraffinaderij die langs de Maas in Ternaaien zou gebouwd moeten worden.
Di Rupo zal wellicht liever terugdenken aan de socialistische premiers die voor en na de Tweede Wereldoorlog in de Wetstraat 16 huisden: Paul-Henri Spaak en Achiel Van Acker.
In de lijst van federale regeringsleiders zijn de socialisten overigens heel wat talrijker dan de liberalen. Zo is Guy Verhofstadt de enige liberale eerste minister sinds WOII. (Belga/TE)
