Knack sprak met Hugo De Ridder (81), de nestor van de Vlaamse journalisten.
Hugo De Ridder: Weet u, ik bezoek graag het Hiltonhotel om er de buitenlandse kranten te lezen. Wat mij dan telkens opvalt, is de ingenieuze, bijna geruisloze manier waarop een klein land als België zich door de crisis beweegt. Op de werklozen na heeft eigenlijk niemand moeten inleveren. Er is niet op onze pensioenen gekort, de index bleef behouden, er is geen ambtenaar die minder verdient. Vergelijk dat eens met het buitenland. Overal leveren ambtenaren in en krijgt men minder pensioen. Hoe komt het toch dat dit kleine land zijn welvaart behoudt, zelfs met onze hoge loonkosten, onze zware fiscaliteit en moeilijke staatsstructuur? Wij blijven brugpensioenen toekennen, maar we kunnen ook nog altijd 325 miljard euro op onze spaarboekjes zetten. Dat is toch heel verheugend? Wij Belgen zijn echt dé plantrekkers van Europa. Mijn enige vraag daarbij is hoelang wij dat kunnen volhouden. Of we niet op een of andere tijdbom zitten. Maar het blijft een feit dat we zonder grote inspanningen en zonder algemene verarming door die grote crisis aan het komen zijn. Elke maand komt er zelfs anderhalf miljard euro spaargeld bij. En maar klagen!
Zijn wij Belgen dan te negatief over onszelf?
De Ridder: Voor wie zijn geschiedenis kent, klinkt het wat ironisch, maar het moet gezegd: Elio Di Rupo is de beste Waalse eerste minister die we ooit hebben gekend. Ik sta ervan te kijken wat hij allemaal voor elkaar krijgt. Vlamingen hebben dan ook een verkeerd beeld van Wallonië en de Walen. Telkens wanneer ik in Wallonië kom, en dat gebeurt vaak, zie ik een economische revolutie: een opgang van kmo’s die doet denken aan wat Vlaanderen in de jaren zestig kende. Maar wij Vlamingen zien dat niet. Wij staren ons nog altijd blind op Charleroi. En het helpt ook niet om alleen in clichés over de PS te spreken. Die partij heeft natuurlijk ook knappe koppen. Een minister als Jean-Pascal Labille is bepaald geen domoor.
De belangrijkste Vlaamse kritiek op de regering-Di Rupo is dat dit kabinet misschien wel doet wat nu nodig is, maar geen noodzakelijke beslissingen neemt om de toekomst veilig te stellen.
De Ridder: Daar zit een grond van waarheid in, al gold dat verwijt evengoed voor de vorige regeringen: Het Ultieme Transfer, mijn boek over het probleem van de (brug)pensioenen, dateert al van al 1992. Inmiddels is er gelukkig een breed besef dat we met z’n allen langer zullen moeten werken. Een regering die daarop handig inspeelt, kan dus grote stappen zetten. Men moet de mensen vooral niet opjagen met boodschappen als ‘vanaf nu moet iedereen tot zijn zeventigste werken’. De minister van Pensioenen zou beter een stappenplan opstellen: iemand die nu 45 is zal tot zijn 62e moeten werken, iemand die nu 40 is tot zijn 64e . Dat zou veel vlugger aanvaard worden dan zogenaamde ‘shocktherapieën’.
Het volledige interview met Hugo De Ridder, over de crisis in de kerk, politiek en journalistiek, media en monarchie, de fouten van CD&V, het potentieel van de N-VA en de moedige beslissing van Wouter Beke leest u deze week in Knack.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier