‘De uitspraak van Bart De Wever – dat een heleboel parlementsleden niet zouden slagen in de privésector, of toch niet in een job met een vergelijkbare loonschaal – getuigt van een houding waarop N-VA zich wel vaker laat betrappen, namelijk de aantasting van democratische principes’, schrijft Bieke Verlinden (SP.A).
Dat het parlement met de helft minder leden kan, zou kunnen. Maar de motivatie die ‘Burgemeester-premier’ De Wever voor zijn stelling aanhaalt, kan echt niet. Ze getuigt niet alleen van een snobistische visie, maar gaat ook regelrecht in tegen de beginselen van onze representatieve democratie.
De Wever zei over het parlement: ‘Velen zouden niet slagen in de privésector, of toch niet in een job met een vergelijkbare loonschaal.’ Het is een stelling die een verwrongen mensbeeld combineert met de aantasting van democratische principes.
Mensbeeld
Wat De Wever doet is mensen enkel en alleen afrekenen op hoeveel ze verdienen. Door succes enkel te zien in termen van geld, reduceert hij elke mens tot een loonbriefje en minimaliseert hij elk ander talent dan geld verdienen. In De Wever’s visie bepaalt enkel geld je maatschappelijke waarde. Daarbij gaat hij ervan uit dat succes altijd te danken is aan je eigen verdienste en gebrek eraan volledig toe te schrijven is aan jezelf. In deze visie heeft wie meer verdient, maatschappelijk ook meer waarde.
Representatieve democratie
Als volgens De Wever enkel de parlementsleden moeten opkrassen die in het ‘normale’ leven nooit zoveel zouden kunnen verdienen als ze in het parlement zouden doen, dan stelt hij eigenlijk dat de stem van iemand die minder verdient van ondergeschikt belang is.
En dat terwijl in onze representatieve democratie gestreefd wordt naar politieke gelijkheid voor iedereen en de ene mens niet als meerder- of minderwaardig aan de ander kan beschouwd worden.
Alsof zij die anders niet veel verdienen geen relevante inbreng kunnen hebben in het politieke debat. Alsof elke arbeider het tot bedrijfsleider moet schoppen of alle bedienden manager dienen te worden (of willen worden) vooraleer ze iets zinnigs zouden kunnen komen vertellen in het parlement. Alsof zij geen maatschappelijke tendensen kunnen of mogen blootleggen en met de vinger aan de pols politieke uitdagingen op de agenda plaatsen. Alsof je alleen maar recht van spreken hebt als je ook in de privé veel zou verdienen.
Het is illustratief voor de manier waarop de N-VA zich tegenwoordig wel erg vaak laat betrappen op het losjes omspringen met de democratische waarden van onze samenleving.
Populistische ballonnetjes
Meer of minder parlementsleden, dat is een vraag die men moet bediscussiëren in de schoot van het parlement. Hoewel De Wever federaal parlementlid is, heeft hij zijn voorstel er natuurlijk niet geagendeerd. En zo gaat dat keer op keer. Het is wel erg gemakkelijk om langs de zijlijn dingen in de media te roepen zonder voor al die uitspraken ook maar de minste parlementaire verantwoordelijkheid af te leggen. Het zijn eigenlijk niet meer dan populistische ballonnetjes opgelaten om te scoren bij de kiezer.
Het minste wat je kan zeggen is dat De Wevers zijn losse ideetjes, zonder al te veel tegenstand, als zoete broodjes verkoopt. En opnieuw valt op hoe de voorzitter van de N-VA omgaat met democratische principes en discussies. Een terugtrekkende overheid, gecombineerd met het uithollen van democratische principes: de twijfelachtige allures van het model dat hij voorstaat worden keer op keer bevestigd.
Dat de politieke focus daarbij enkel op de succesvolle ondernemer ligt, is al lang geen geheim meer. Maar dat nu ook letterlijk gesteld wordt dat pakweg een verpleger politiek minderwaardig is aan een manager? Voor die boodschap was het nu blijkbaar ook tijd.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier