‘De Wever moet op zoek naar verbindende stemmen tussen Belgisch-Marokkaanse schreeuwers’

Jihadexpert Montasser AlDe’emeh hoopt dat de Antwerpse burgemeester de bevolkingsgroepen die vandaag alweer ‘met getrokken messen tegenover elkaar staan’ weet te verzoenen.

Het schooljaar is nog maar net begonnen, maar het polariseren is al volop bezig. Jongeren kunnen zich niet met positieve zaken bezighouden, maar worden geconfronteerd met volwassenen die elkaar letterlijk en figuurlijk in de haren vliegen. Hoe kunnen we van onze jongeren verwachten dat ze goed gedrag tentoonspreiden wanneer we zelf niet als volwassenen met elkaar omgaan?

Geweld tegen politiemensen of ongewenste intimidaties zoals bij het incident in Borgerhout zijn onaanvaardbaar. Onze agenten zijn er om ons te beschermen en hen belagen, intimideren of aanvallen tijdens het uitvoeren van hun job kan niet. Punt.

Maar het probleem met dit soort conflicten is dat ze steeds opnieuw gekaapt worden door mensen die zelf wensen te polariseren – nota bene terwijl ze dit anderen verwijten. Aan de ene kant van de ring bevinden zich dan mensen zich als spreekbuis voor de Belgisch-Marokkaanse gemeenschap opwerpen terwijl ze amper een draagvlak binnen die gemeenschap genieten. Zo verergeren ze enkel maar de situatie en gooien ze olie op het vuur terwijl ze hun eigen politieke agenda uitvoeren op kap van de ellende die bestaat binnen de Belgisch-Marokkaanse gemeenschap.

Daarnaast zijn deze mensen ook selectief verontwaardigd. Wanneer Bart De Wever in een interview uitspraken doet die hen niet zinnen, lijkt heel het internet plots op zijn kop te staan. Maar wanneer onze politie belaagd wordt, blijft het muisstil. Wie de uitspraken van Bart De Wever in Gazet van Antwerpen zonder vooroordelen, maar mét context leest, kan de man enkel gelijk geven.

Wat de Antwerpse burgemeester zegt, klopt. Er zijn inderdaad mensen die een erg negatief beeld hebben van de Belgisch-Marokkaanse gemeenschap – en bij uitbreiding alle moslims – omwille van het wangedrag van enkelingen uit deze gemeenschap.

Uit dit interview blijkt ook dat Bart De Wever empathisch staat tegenover twee grote groepen: ten eerste de ‘doorsnee Vlaming’, die zich zorgen maakt en bang is voor de toekomst, en ten tweede de overgrote meerderheid van de Belgisch-Marokkaanse gemeenschap die volgens hem slachtoffer is van het gedrag van een kleine groep die het voor hen verpest.

Als bij sommige – niet aandachtige – lezers het idee ontstaat dat De Wever de Belgische Marokkanen vergelijkt met terroristen, klopt dit gewoonweg niet. Hij stelt enkel vast dat er veel mensen zijn met een negatief beeld van deze bevolkingsgroep omdat ze al jaren geconfronteerd worden met het wangedrag van enkelingen uit de gemeenschap.

Ik hoop dat hij deze bevolkingsgroepen, die met getrokken messen tegenover elkaar staan, met elkaar weet te verbinden – een heuse uitdaging. Bart De Wever moet op zoek naar verbindende stemmen tussen de schreeuwers binnen de Belgisch-Marokkaanse gemeenschap. Deze stemmen worden vandaag keer op keer vergeten en krijgen geen aandacht.

Ik heb het over personen die zich dagelijks inzetten om mensen bij elkaar te brengen, te verbinden, de problemen binnen de eigen gemeenschap aan te pakken op een positieve en niet-polariserende manier. Ik roep ook de Belgisch-Marokkaanse gemeenschap op deze mensen te ondersteunen en mee de problemen aan te pakken. Dit moet gebeuren – en kan enkel gebeuren – zonder polarisatie, zonder geweld: sta op en ga in debat, praat met elkaar. De Belgisch-Marokkaanse jongeren – van de Turnhoutsebaan en elders – roep ik op om zich niet te laten misbruiken door individuen met een politieke agenda die niet gelijkloopt met die van hen.

Intimidatie en geweld gebruiken kan niet, het lost niets op en maakt de situatie enkel erger. Want net zo wordt de perceptie versterkt dat de jongeren van de Turnhoutsebaan gewelddadig zijn. Negatief gedrag kan de kloof tussen mensen enkel vergroten, terwijl onze maatschappij meer dan ooit nood heeft aan verbinding.