‘De vraag die mij elke keer opnieuw wordt gesteld: “Waar staat Open VLD eigenlijk voor?”‘

‘De afgelopen tien, twintig jaar ontbrak het ons aan duidelijkheid’, blikt Alexandra d’Archambeau vooruit naar de voorzittersverkiezingen bij de Vlaamse liberalen. Ze stelt zich kandidaat voor het partijbestuur van Open VLD.

“Waar voor staat Open VLD eigenlijk?” is wellicht de meest gestelde vraag die ik sinds ik in de politiek ben gestapt heb gehoord. Ik probeerde dan altijd met een zeer ideologisch antwoord te komen door het te hebben over vrijheid, verantwoordelijkheid en dat liberalen de maatschappij altijd bekijken vanuit het individu in tegenstelling tot andere partijen. Eerlijk gezegd, ik denk niet dat mensen echt ooit mee waren met dat verhaal. En dat is net het grote probleem van Open VLD de voorbije tien – twintig jaar. Niemand weet het nog.

De Vlaamse verkiezingen van 2009 waren voor mij een game changer. Ik was toen nog maar 17 jaar en mocht dus tot mijn grote spijt nog niet gaan stemmen. Open Vld behaalde toen een grote verkiezingsnederlaag en de opmars van N-VA was niet meer te stoppen. Ik stuurde een bericht naar toenmalig Vlaams Parlementslid Dirk Van Mechelen via het net opkomende sociale medium Facebook. Ik citeer: “Jullie zouden het heft terug in handen moeten nemen om Open Vld opnieuw een liberale touch te geven. Nu zijn jullie precies niet links of niet rechts. Een beetje middle-of-the-road politiek”. Mijn 17-jarige zelve die ondertussen al 11 jaar geleden eigenlijk zei: “Open Vld is noch vis noch vlees”.

De vraag die mij elke keer opnieuw wordt gesteld: ‘Waar staat Open VLD eigenlijk voor?’

Het heeft dan nog tot 2012 geduurd vooraleer ik zelf in de politiek ben gestapt, om dan ook zelf het heft in handen te nemen. Maar helaas pindakaas, er is niets veranderd. Vele goestingen en vleugels later ben ik nog steeds aan het bekvechten met mijn eigen vrienden om vooral niet op de N-VA te stemmen maar te kiezen voor Open VLD. De persoon die de quote “change starts from within” heeft uitgevonden, heeft duidelijk nog nooit in de politiek gezeten. Het is een ellenlange ideologische strijd. Niet enkel met je vrienden en familie, maar vooral met jezelf.

Want leg nu het verschil eens uit met N-VA. Je kan afkomen met een mooi verhaal over hoe dat een partij is dat graag polariseert, als basisbeginsel de splitsing van België ambieert, dat ze niet willen verbinden, dat ze vreselijk conservatief zijn wanneer het gaat over ethische standpunten. Maar laten we eerlijk zijn, de meeste van mijn generatiegenoten en die daar ver boven willen eigenlijk gewoon weten hoeveel geld er op hun rekening staat op het einde van de maand. Loont het nog wel om zelfstandige te worden en een zaak te starten? Wil ik wel ondernemen? Hoeveel belastingen ga ik moeten betalen en wat krijg is er voor terug? En als vrouw komen daar nog volgende vragen bij: Voel ik mij veilig wanneer ik ’s avonds over straat loop? Willen wij meer politie of camera’s? Allemaal zaken waar Open VLD de voorbije jaren met geen woord meer over heeft gerept. Het was ooit de kern van ons liberaal verhaal maar Open VLD heeft deze standpunten van zich laten afpakken. Zomaar gratis en voor niets.

Het was ooit de kern van ons liberaal verhaal maar Open VLD heeft deze standpunten van zich laten afpakken. Zomaar gratis en voor niets.

Of N-VA wel echt sociaal-economisch de beste keuze is durf ik echter te betwijfelen. Dit werd eens te meer duidelijk met het Marrakech-pact. Liever een regering laten stuk rijden op een symbooldossier dan het uitvoeren van het jobpact, hetgeen het sluitstuk had moeten zijn van Michel I. Wanneer het over regeringsvorming gaat zie je de N-VA al helemaal geen poot uitsteken. Je kan niet beweren de partij van de Vlaming te zijn om vervolgens de Vlaming in de steek te laten. Volgens mij is meneer De Wever al een paar maand op reis, of hij is ‘T Schoon Verdiep aan het renoveren, want geen idee waar die man zich momenteel verstopt.

En dan heb je nog het opkomend conservatisme. N-VA bond de strijd aan tegen een versoepeling van de abortuswetgeving en nu ook tegen de versoepeling van de euthanasiewetgeving. De Vereniging Schild & Vriend onder leiding van Vlaams Belanger Dries Van Langenhove tweette vorige week een foto van keurige blanke jonge dames, allen in een kokerrok met dezelfde trui aan met als kop “Feminity, not feminism“. Lees: keer terug naar uw keuken en baar onze kinderen. Dit zijn allemaal zaken waar wij als liberalen een duidelijk signaal moeten geven en consequent in moeten zijn. Hier trekken wij de lijn. Dat is de boodschap die wij dienen te verkondigen.

Want ondertussen weet ik dat het liberalisme zich heus niet vertaalt in links of rechts, maar over consequent liberaal zijn. Overal consequent voorrang geven aan vrijheid tegenover het paternalisme dat zowel progressief als conservatief predikt. De vrijheid om zelf je leven in te vullen. Geen nationalist die je moet vertellen dat je geen hoofddoek mag dragen. Geen conservatief die voor jou bepaalt wanneer jouw lijden groter is geworden dan je wens om te leven. En neen, ook geen progressief ‘social justice warrior’ die je oplegt hoe divers jouw werknemerskorps er moet uitzien.

Die duidelijkheid hebben we gemist in ons discours de afgelopen tien, twintig jaar. Met de voorzittersverkiezingen in aantocht, moet daar het debat over gaan. Over wie wij willen zijn en hoe wij ons willen identificeren. Maar ook door af en toe onze stoute schoenen aan te doen en durven hardere standpunten in te nemen. Anders gaan wij blijven deurmat spelen. En deze mat is ondertussen al heel vuil geworden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content