De vijanden van het Centrum voor Gelijke Kansen

Dat het CGKR nog weinig medestanders heeft in de Wetstraat ligt niet alleen aan Jozef De Witte.

Dat minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (CDH) niet zomaar overgaat tot een herbenoeming van de directie van het Centrum voor Gelijke Kansen en voor Racismebestrijding (CGKR) heeft vele oorzaken. De Vlaamse publieke opinie focust op directeur Jozef De Witte. Hij is al een tijd in het vizier van de Joodse gemeenschap, en dan vooral die van Antwerpen, meer bepaald van Michael Freilich en zijn blad Joods Actueel. Die kring stuurt het verzet tegen De Witte en zijn Centrum aan en houdt het levendig.

Het moet gezegd: De Witte was niet altijd even handig in het neutraliseren van kritiek uit die hoek. Vorig jaar verscheen in De Zwinkrant, een lokaal advertentieblad uit Knokke, een uitgesproken antisemitische column. Jozef De Witte liet echter weten dat hij het blad niet zou aanklagen: de tekst zette immers niet aan tot racistische daden. Juridisch was dat correct, maar erg empathisch klonk het niet. Het was ook koren op de molen van wie nog een andere rekeningen met mensen als De Witte te vereffenen had. Vroeger was Jozef De Witte secretaris-generaal van 11.11.11. Die koepelorganisatie van Vlaamse ngo’s stond en staat bekend om zijn sympathie voor de Palestijnse zaak en zijn uitgesproken kritiek op de houding van Israël. Dat wordt in sommige kringen niet – nooit – vergeten.

Problemen met de Joodse gemeenschap zijn nooit goed voor een directeur van een antiracismecentrum. Zeker niet omdat die kritiek van Joods Actueel met enige ijver uitgedragen wordt door de (Antwerpse) parlementaire oppositie. Jan Jambon, N-VA-fractieleider in de Kamer, is zeer geïnteresseerd in goede relaties (en vanzelfsprekend de stemmen) met het deel van de Joodse gemeenschap dat rechts-conservatief denkt en stemt. Een andere N-VA’er uit zijn fractie, Theo Francken, was tot 2010 adjunct-kabinetschef bevoegd voor inburgering bij Vlaams minister Geert Bourgeois (N-VA). In die functie was hij actief betrokken bij de onderhandelingen om het bestaande (federale) CGKR om te vormen tot een interfederale instelling. Francken kent dit dossier dus van a to z en kan de N-VA-oppositie ter zake stevig stofferen.

Spanning met Milquet
Tegelijk verloor het Centrum ook steun binnen de meerderheid. Zo zat er de voorbije jaren soms spanning op de lijn tussen voogdijminister Joëlle Milquet (CDH) en de CGKR-directie. Niet dat Milquet onoverkomelijke problemen heeft met Jozef De Witte. Maar zee stoorde zich wel aan de Franstalige adjunct-directeur, Edouard Delruelle. Die Luikse hoogleraar van PS-signatuur is een belangrijke en bekende stem in de Franstalige publieke opinie. Daar profileert hij zich als militant vrijzinnig, bijna antigodsdienstig, in de lijn van het klassieke Franse laïcisme. Dat tot stijgende ergernis bij het CDH, (nu ex-)voorzitter Milquet inbegrepen.

Voorbeelden? Milquet was erg tevreden toen de deelnemers van de door haar opgezette Rondetafel van de Interculturaliteit en de daaruit voortgekomen Interculturele Dialoog een (gematigd) compromis bereikten rond het gebruik van religieuze symbolen (versta: de hoofddoek) bij overheidspersoneel. Hun advies: soms moest dat verboden zijn (bijvoorbeeld bij dragers van een uniform), soms moest het kunnen (bijvoorbeeld bij loketfuncties). Tot verbijstering van Milquet liet Delruelle weten dat hij zich niet herkende in die consensus, en de adjunct-directeur eiste (en verkreeg) dat zijn minderheidsstandpunt (een algemeen nee tegen de hoofddoek) in annex zou worden opgenomen.

Later nam Delruelle in Le Soir uitdrukkelijk afstand van de antiboerkawet, die hij te excessief vond. Waarop de initiatiefnemer van die wet, MR-parlementslid Daniel Bacquelaine, voogdijminister Milquet in de Kamer onder vuur nam. Kan een adjunct-directeur van een overheidsinstelling als het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding publiek opkomen tegen een wet die vrijwel unaniem was goedgekeurd? Joëlle Milquet kon niet anders dan toegeven dat ook zij ‘met verbazing’ de standpunten van Delruelle gelezen had, en dat dit geen uitspraken waren van een adjunct-directeur maar van Delruelle als privépersoon. De irritatie over de voortdurende vermenging van zijn persoonlijke opvattingen en zijn officiële functie werd er niet minder om. In het algemeen vond/vindt Milquet overigens dat het CGKR onder Jozef De Witte niet erg soepel is qua afspraken en samenwerking. Dat zal wel zijn: Jozef De Witte staat nadrukkelijk op de onafhankelijkheid van het CGRK, ook ten overstaan van de politieke voogdij.

Maar inmiddels lijkt het CGKR iets te veel vijanden te hebben gemaakt in de Wetstraat, en heeft men mogelijk iets te weinig vrienden overgehouden. (WP)