‘De Vlaamse regering begint niet alleen met een begrotings-, maar ook met een slaaptekort’, schrijft Jasper Van Loy, onlineredacteur voor Knack Focus. ‘En ik weet niet over welke van de twee ik mij het meeste zorgen maak.’
Ja, u leest het goed in de inleiding: Knack Focus, cultuur dus. Ik mag doorgaans luchtigere dingen bespreken dan de Belgische politiek. Festivals, om maar wat te noemen. Deze zomer was ik zo voor het eerst uw man ter plaatse op Pukkelpop. Drie dagen lang huppelde ik over de weide, met in mijn hoofd alleen maar muziek en de gedachte dat ik de mooiste job ter wereld heb. Tot ik om half vijf ’s nachts wakker schrok met een half afgewerkte review van The National op mijn schoot, waar ik ondanks de prut in mijn ogen nog net voor de deadline een knoert van een dt-fout uit haalde. Om maar te zeggen dat ik intellectueel niet op mijn sterkst ben in het holst van de nacht.
De onderhandelaars van minister-president Jan Jambon zijn dat overduidelijk wel. Of zou er vannacht ook iemand zijn wakkergeschoten aan het Martelaarsplein na bijna een etmaal vergaderen? Misschien was het Hilde Crevits, met moeite een geeuw onderdrukkend terwijl ze de wachtlijsten in de zorg probeerde weg te werken. Of Bart Somers, met één hand zijn hoofd ondersteunend en met de andere iets nauwelijks leesbaars neerkrabbelend over de betonstop. Wie weet was het Sterke Jan zelf wel die heel even indutte en wakker werd omdat hij zijn wang aan zijn papieren voelde plakken.
Moe wás hij in elk geval, vertelde Jambon maandagochtend aan Belga, maar toch vooral tevreden. Dat het een lijvig akkoord was en daarom wat meer tijd nodig had, voegde hij er nog aan toe. Ik geloof het graag, maar toch blijft het pijnlijk: wéér een regering die meer dan één nachtvlucht nodig had om te kunnen landen.
De toekomst van Vlaanderen draagt wallen onder de ogen.
Het is een politieke traditie geworden, die nachtraverij, zo Belgisch als lintbebouwing, lekke begrotingen en Linda De Win. Afgelopen weekend lijstte VRT NWS daarvoor nog eens een paar verklaringen op. Dat het comfortabel onderhandelen is als journalisten liggen te maffen, snap ik, maar de rest van het stuk doet zonder meer de wenkbrauwen fronsen. ‘Het heeft iets heroïsch’, oppert politicoloog Dave Sinardet. ‘Nachtelijke onderhandelingen zijn soms ook gewoon deel van het publieke theater’, vult professor onderhandelingstechnieken Dirk Van Poucke (UGent) aan.
Toneeltje spelen om de hardwerkende Vlaming te paaien, dus. Als Hilde Crevits het huwelijk van haar zoon wil bijwonen, moet ze zich net niet verontschuldigen, maar niemand vindt het blijkbaar een probleem dat zij en haar collega’s een dag later al knikkebollend het pad uittekenen dat Vlaanderen de volgende vijf jaar zal bewandelen op een tijdstip dat geen mens nog mentale arbeid kan verrichten.
Het getuigt van een zekere arrogantie om wekenlang de benen stil te houden om dan hapsnap de laatste komma’s en punten te plaatsen in dossiers waar ambtenaren en academici fulltime én bij daglicht over nadenken. Dan nog liever twee dagen meer geduld oefenen en een akkoord dat van de eerste tot de laatste letter met een helder hoofd is geschreven, al is het maar omdat het in die laatste rechte lijn onder het toeziend oog van Janneke Maan bijna altijd over de cijfers gaat. Welke burger steekt zijn hand ervoor in het vuur dat de slaperige excellenties die hij verkozen heeft nergens een nulletje te veel of weinig hebben geschreven? En dan zwijgen we nog over de twee flessen wijn waarmee Ben Weyts voor het raam stond te zwaaien.
De toekomst van Vlaanderen, althans die voor de volgende vijf jaar, ligt eindelijk op tafel, waarvoor hulde. Helaas draagt die toekomst wallen onder de ogen. Deze regering begint niet alleen met een begrotings-, maar ook, alweer, met een slaaptekort, en ik weet niet over welk van beide ik mij het meest zorgen maak. Laten we het voorlopig houden op een licht aangepast citaat van Boudewijn De Groot: meneer de minister-president, slaap zacht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
