Aftredend Groen-voorzitter Wouter Van Besien mag dan al met lof overladen worden: intern rommelt het. De verkiezingen hebben de partij geen stap verder gebracht, schrijft politiek journalist Jan De Meulemeester.
Er leeft ongenoegen in de partij Groen over het verkiezingsresultaat. Voorzitter Wouter Van Besien stopt ermee, en hij krijgt goede pers. Maar binnen de partij is er ook teleurstelling. Meyrem Almaci, die vandaag officieel kandidaat-voorzitter wordt, zal als voorzitter eerst tevredenheid moeten stichten in de eigen gelederen, alvorens ze ook resultaat kan neerzetten. Want het gaat niet zo goed met Groen.
Stel, u bent sinds jaar en dag een volgehouden kiezer van Groen. Wat kreeg u voor uw stem? Wat heeft Wouter Van Besien voor u bereikt?
Kerncentrales? Blijven langer open.
Klimaat? Zoals Groen riep in het Vlaams parlement: ‘Geen woord erover in het Vlaams parlement.’ Quod erat demonstrandum.
Asiel en migratie?Maggie De Block (OpenVLD) was streng en haalde er een topscore mee.
Dexia en Arco, waar Meyrem Almaci zo op vocht? CD&V gaat haar gang.
Politieke vernieuwing? De Senaat bestaat nog. De rest ook.
Groene energie? Windmolens en zonnepanelen zijn door SP.A verbrand.
De staatshervorming van Di Rupo I? Groen heeft ze gesteund, maar er niks voor teruggekregen.
Regeringsdeelname? Niet gelukt.
10 procent halen? Niet gelukt. Weeral niet.
Groen staat er? Nog niet.
Dat is: nul op tien voor cruciale wetgeving en regeringsdeelname. Terwijl het primaat van politiek luidt: wetten maken.
Personeelsmanagement: het enige succes
Het enige succes van Groen de voorbije jaren is het mooie personeelsmanagement van de partij, vereeuwigd door de parlementaire rapporten van de kranten De Standaard en De Morgen. Goeie mensen in het parlement, dat wel.
Zo wordt al 4 jaar geschreven over Kristof Calvo als opkomend, aanstormend talent. Al vier jaar. Wanneer maakt hij vanuit die oppositie eens een kardinale wet? Waar is de Wet-Calvo? Zoals vader De Croo ooit zei: ‘Wat is in het parlement het verschil tussen een lid van de meerderheid en de oppositie? Antwoord: ze moeten allebei zwijgen, maar de tweede mag dat luidop doen.’ Calvo is een talent, maar oversteeg dat tweede luidop zwijgen nog niet.
AGALEV deed beter
Wegen op wetgeving? AGALEV deed beter. Wouter Van Besien krijgt in de pers één en al lof na zijn – eigenlijk vroegtijdig – afscheid. Maar hoeveel verder heeft hij zijn partij gebracht?
In 2004 haalden de ecologisten met de fameuze ‘Groen!-is-nodig’-campagne 7,6 procent in Vlaanderen. Tien jaar later is het 8,7 procent. Dat is 1,1 procentpunt meer. Van Besien – en Meyrem Almaci trouwens ook – zegt daarover: ‘We hebben gewonnen!’
Intern is het enthousiasme minder groot. We spraken met veel kopstukken, off the record. En dan klinkt: Van Besien ‘wakkerde de droom aan dat we beleidsmatig relevant zijn’. Maar zelfs tijdens de campagne twijfelden lijsttrekkers aan dat voluntarisme, zelfs aan de authenticiteit ervan. Zoals op de nieuwjaarsreceptie, een boegbeeld, al lachend, na het feestje: ‘We zullen zien, maar dromen zijn bedrog, en Wouter droomt nu, en al lang, misschien iets te lang.’
Piryns laat kater
De meest ambitieuze types onder de leden zagen in de populaire Freya Piryns uit Antwerpen een breekijzer om in een regering te geraken. En dan wel via de haar typerende, vrij gemodereerde stijl. Maar zij werden vorig najaar reeds gepareerd: een kopstuk vertelde dat Piryns volgens een coalitie van misnoegde Antwerpse leden ‘er niet genoeg uitzag als iemand van het ecologisme’. Een belangrijk lid poneerde eens: ‘Ze is samen met Willem-Frederik Schiltz (van Open VLD, haar partner, red.) en is qua stijl bovendien nogal een ander type dan we gewend zijn.’
Misstap in het parlement
Binnen een maand is Meyrem Almaci de nieuwe voorzitter van Groen. Elke Van den Brandt uit Brussel is ook kandidaat, maar zal moeilijk winnen van het Antwerpse talent en kopstuk.
Er werd geroddeld over Van den Brandts eerste optreden in het parlement. Dat bleek een vrij smadelijke afgang toen het verzamelde halfrond haar bij monde van voorzitter Jan Peumans (N-VA) het zwijgen oplegde, na een misplaatste tussenkomst die in alle opzichten afweek van het actuele onderwerp. Toen de parlementsvoorzitter haar erop wees dat ze naast de kwestie zat, reageerde Van den Brandt, ietwat roepend: ‘In dit parlement is geen plaats voor het armoededebat!’
Een gênante stilte doorheen heel het halfrond volgde. Peumans: ‘Mevrouw, herhaalt u dat eens?’ En dan, vooral: ook enkele van haar eigen fractieleden, zoals een Elisabeth Meuleman, draaiden zich weg.
Van Besien en Peeters: falen wordt winnen
Luckas vander Taelen heeft gelijk als hij in Knack zegt dat Groen te weinig alternatief biedt en daardoor de verkiezingen eigenlijk verloor. Voorzitter Wouter Van Besien is er in geslaagd – net zoals Kris Peeters van CD&V – zijn partij als overwinnaar te presenteren, terwijl het tegendeel waar is: Groen heeft gefaald, een duikt ver onder het geambieerde cijfer.
Almaci zal van Groen weer een agitator moeten maken
Almaci zal ‘from scratch‘, van nul, moeten herbeginnen: het hoge streven om regeringspartij te zijn bleek ijdelheid. En het signaal van de kiezer was duidelijk. De vorige voorzitter heeft gestreefd naar de salonfähige aard, maar dat is mislukt en is dus ongewenst. Groen woog daardoor niet op de wetgeving, omdat de partij in de afwachtende status zat, hopend op welwillendheid van de klassieke meerderheidspartijen.
De nieuwe voorzitter zal van Groen opnieuw een rebelse partij moeten maken, een agitator in de marge. Die dan wél weegt op wetgevend werk, en zo ook haar kiezers iets kan bieden, in tegenstelling tot de voorbije jaren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier