‘De minister van Wonen beschuldigt vooral de mensen die al een sociale woning kregen’

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.

Herinnert u zich het nieuws nog dat de Vlaamse regering het budget voor de bouw van sociale woningen niet opgemaakt kreeg? Minister Matthias Diependaele wilde het resterende half miljard euro dan maar uitlenen voor private huurwoningen, zodat de middenklasse er ook nog iets aan had. Vandaag staan er nochtans 182.000 gezinnen op de wachtlijst voor een sociale woning. Het is een cijfer dat, ik weet het, al lang niet meer de indruk maakt die het zou moeten maken. Dat zijn nochtans allemaal mensen waarvan we ooit – hoe kwamen we erbij? – besloten dat ze recht hadden op een betaalbare woning, maar die we gelukkig wel niet hebben verteld wanneer ze zo’n woning precies zouden krijgen.

Een Vlaming is pas echt een Vlaming als hij een huis kan kopen. En liefst ook zelf heeft gebouwd.

Niemand is echt geïnteresseerd om die tienduizenden gezinnen te helpen. We ruiken de schimmel niet in het duurbetaalde flatje dat ze uit noodzaak moeten huren, we voelen gelukkig de tocht niet en we willen al helemaal niet weten met hoeveel ze precies op één kamer slapen daar. Het enige wat we in Vlaanderen hebben, is een minister van Wonen die af en toe graag de indruk geeft dat hij ermee bezig is, en dan vooral door het beschuldigen van mensen die wél al een sociale woning kregen. Zijn dat namelijk geen fraudeurs? Hebben zij wel echt recht op zo’n woning? Hebben ze niet ergens nog een stuk grond in het buitenland waarop ze kunnen gaan zitten? En spreken ze eigenlijk wel voldoende Nederlands?

U begrijpt: voor mensen die al jarenlang op zo’n wachtlijst staan, is dat een hart onder de riem.

De opeenvolgende ministers van Wonen worden steeds beter in zulke manoeuvres, en Matthias Diependaele heeft deze vorm van politiek tot een ware kunst verheven. Vorige week presenteerde hij in Het Laatste Nieuws andermaal zo’n hartverwarmend voorstel: de onderbezetting van sociale woningen moet worden aangepakt, of de huidige regels moeten in ieder geval strenger worden gemaakt. Een ouder koppel waarvan de kinderen uit huis zijn, of iemand die zijn partner verliest, horen niet te wonen in een appartement met meer dan één extra kamer. Wat zouden ze ook moeten doen met die kamers, behalve daar leeggoed stockeren waarvan ze beter het statiegeld zouden gaan innen? In eerste instantie zullen die bewoners een (nog) hogere huur moeten betalen – noem het gerust een ‘boete’ – maar het is natuurlijk de bedoeling dat ze uiteindelijk opkrassen en plaatsmaken voor een gezin.

Alleen, een vraag die in Het Laatste Nieuws wat onderbelicht bleef: waar moeten die mensen vervolgens heen? Naar een kleinere sociale woning, natuurlijk. Hopelijk voor hen hoeven ze niet helemaal achteraan in de wachtlijst aan te sluiten.