In de laatste week van de zomer, leest u elke dag van de week een zomercolumn van Guillaume Van der Stighelen.
Er is mail voor mij. Van iemand die ik niet ken. Het zal u ook weleens overkomen, vermoed ik, maar bij mij zit er een filter op waardoor ik alleen mail kan ontvangen van mensen die ik ken of toelaat. Dus lees ik.
De afzender heet Thom. Met een h achter de T. Onder zijn familienaam staat vermeld wat hij doet in het leven. Hij is namelijk bestuurder. Gedelegeerd. De zaak die hij delegerend bestuurt draagt zijn naam, dus we mogen ervan uitgaan dat de man aan het hoofd staat van een bedrijf dat hij of iemand in zijn familie zelf uit de grond heeft gestampt. Waarvoor meteen al proficiat. Als er iemand is die ons de uitweg uit deze crisis kan wijzen, dan is het de kleine ondernemende Belg – of moet ik Vlaming zeggen, ik weet niet in hoeverre onze ondernemingslust al gefederaliseerd is. Aanmoedigen dus, en ik lees verder. Hij spreekt mij aan met ‘beste’.
De langverwachte opvolger van Witse: ‘Drabbe’
Dat werkt altijd bij mij. Het is bekend dat ik graag goed ben in wat ik doe. Amper vier woorden heeft hij nodig om te beschrijven waar het over gaat. ‘Als bedrijf moet je.’ Daarmee omschrijft hij in één ruk dat hij niet alleen het bedrijf is, maar dat zoiets ook verplichtingen met zich meebrengt. Zoals: ‘Het nemen van moeilijke beslissingen.’
Als morgen iedereen met Vlaams-nationalistische sympathieën wordt ontslagen, staat een kwart van de werkende bevolking op straat.
Hij voegt er voor de duidelijkheid aan toe dat dit het best in eer en geweten gebeurt. Allemaal niet gemakkelijk. Afscheid nemen van iemand, bijvoorbeeld. Van een medewerker, zo blijkt. Een van de tachtig die hij in dienst heeft. Hij noemt de man bij zijn naam, zonder zich af te vragen of ik die naam ken. Nee dus. Tot op heden nooit van gehoord. Het lijkt mij een verzonnen naam voor een nieuwe detectivereeks op Eén. De langverwachte opvolger van Witse: ‘Drabbe’. Maar deze Drabbe bestaat dus echt. En de samenwerking met de man verliep de laatste tijd heel moeizaam, zo gaat afzender Thom verder, na gesteld te hebben dat hij hier de puntjes op de i moet zetten.
Want, zo schrijft hij:
‘Een ontslag nemen wij niet lichtvaardig op.’
Wij, Gedelegeerd Bestuurder. Waarop hij in detail uit de doeken doet wat er precies misliep. Zijn bedrijf geeft namelijk boeken uit. De heer Drabbe had een voor de uitgeverij zeer interessant netwerk. Maar voor de rest ‘schoot hij tekort’. Als goed gedelegeerd bestuurder heeft Thom nog vaak met de man gesproken, maar het heeft niet geholpen. Drabbe bleef tekortschieten. Uiteindelijk moest er een einde gemaakt worden aan de samenwerking. Zo tekort heeft hij geschoten.
Een absolute nul
Thom, denk ik, laat het vooruit gaan. Er zitten nog twee ongelezen berichten te wachten op antwoord en het belooft een mooie dag te worden. Waarom kruipt een gedelegeerd bestuurder in de pen om mij, midden in de zomer, en in mijn privémailbox, op de hoogte te brengen van de incompetentie van een medewerker die ik van haar noch pluim ken. Iemand die dus op dringend op zoek moet naar nieuw werk. Ik heb zelf ook ooit een bedrijf gehad dat – onder andere – mijn naam droeg. Ook ik heb weleens afscheid moeten nemen van een medewerker. Al wilde ik soms van de daken schreeuwen dat die medewerker een absolute nul was die de boel verziekte, ik heb dat nooit gedaan. Als bedrijf en medewerker uit elkaar gaan, dan doen ze dat netjes, zonder dat er onnodige schade wordt berokkend aan beide kanten. Daarom ben ik verbaasd. Dus lees ik verder. We komen bij de stukken in vette letters. Een typografische ingreep die vaak gebruikt wordt als men vreest dat het gestelde op zich niet overtuigend genoeg is. Hier komt het. De moeilijke beslissing, die hij uitvoerig beschrijft, is niet politiek gemotiveerd.
Ik moet niet denken dat een ontslag waarvan ik niet op de hoogte was te maken heeft met een boek dat nooit zal verschijnen.
Zoals ik al zei, het is zomer, ik volg niet alles. Tijd om het internet erbij te halen. Google Drabbe. Kort samengevat, ontslagen vanwege zijn deelname aan de Vlaamse onafhankelijkheidsstrijd en zijn betrokkenheid bij een website met een naam die heel nauwkeurig omschrijft wat ik doe als ik onwel word op zee. Ik frons de wenkbrauwen. Als morgen iedereen met Vlaams-nationalistische sympathieën wordt ontslagen, staat een kwart van de werkende bevolking op straat. In de mail van Thom staat dat het allemaal niet waar is. Waardoor ik toch ga twijfelen. Niet voor lang, want er is nog iets. Het ontslag heeft ook niets te maken met het niet publiceren van een sterk omstreden boek waarover ik ook nog nooit heb gehoord. Niets. Trouwens, medewerker Drabbe vond het zelf ook geen goed boek. U leest het goed. Ik, die nog nooit gehoord heb van Thom, noch van Drabbe, moet niet denken dat een ontslag waarvan ik niet op de hoogte was te maken heeft met een boek dat nooit zal verschijnen. Tot daar de inhoud van de mail waar ik nu naar zit te staren terwijl buiten op het gazon een ree staat te grazen. Prachtig beest. Ik herlees de aanzet van de mail.
‘Dergelijke communicatie betreft de meest persoonlijke relatie tussen een werkgever en zijn medewerker, en hoort niet thuis op het marktplein.’
Nee. In mijn mailbox dan maar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier