P&0 Ferries zet na bijna 50 jaar de passagierslijn Zeebrugge-Hull stop. Corona gaf de doodssteek aan een veerdienst die toch al niet goed liep. Knack ging een laatste keer mee met de nachtboot.
Dinsdagmiddag 17.30 uur. De Pride of Bruges domineert met zijn gigantische verschijning de complete haven van Zeebrugge. Onder de loodgrijze lucht springt het witte passagiersschip er direct uit in de verder zo grauwe omgeving. Alsof het je straks zal meevoeren naar veelbelovende oorden zonder zorgen over pandemische perikelen.
Helaas zit de realiteit anders in elkaar. In de terminal van P&O Ferries worden we overvallen door de stilte. De dame aan het loket vertelt ons dat we de enige voetpassagiers zijn: ‘Omdat er niemand meer komt, hebben we de loopplank weggehaald. Jullie zullen met een busje aan boord worden gebracht.’
Nadat covid-19 had toegeslagen werd de Pride of Bruges samen met de Pride of York uit de vaart genomen. Beide schepen lagen maandenlang stil, de Pride of Bruges in Rotterdam, de Pride of York in het Engelse Hull. Maar in augustus keerde de Brugse trots terug naar zijn thuishaven in Zeebrugge en sindsdien vaart het schip drie keer per week heen en weer naar Hull. Vóór corona was er elke avond een afvaart in beide richtingen tussen Zeebrugge en Hull.
Toch bleef het stil op de veerdienst. Zo stil dat P&O Ferries onlangs aankondigde de passagierslijn tussen Zeebrugge en Hull stop te zetten. De dienst was al lange tijd verliesgevend, maar sinds de coronapandemie is de toestand dramatisch, klinkt het bij de Britse rederij.
‘Tegenwoordig hebben we hooguit tien tot dertig toeristen, de rest zijn vrachtwagenchauffeurs’, zegt de dame aan het loket. Ze mag officieel niet spreken van P&O: ‘Omdat ze in een consultatieronde zitten. Meer weet ik ook niet.’ Ze wil alleen nog kwijt dat ze hier 32 jaar graag heeft gewerkt en dat ze het doodjammer vindt dat de lijn stopt. ‘Maar ik verlies mijn job niet, ik kan naar het vrachtvervoer van P&O.’
Intussen spreken sommige bronnen van een verlies van 140 tot 180 jobs, van mensen in de terminals en van het personeel op de boot.
De man die ons met een minibusje op het schip afzet, vindt het een schande: ‘Dit was de enige overgebleven passagiersdienst tussen België en Engeland. Straks kun je alleen nog via Calais of Rotterdam.’ De route tussen Rotterdam en Hull wordt niet opgezegd.
Een spookschip. De term valt verschillende keren vanavond aan boord op weg naar Hull. Op de Pride of Bruges, waar normaal bijna 1000 passagiers op kunnen, zit nu niet meer dan 30 man, vrachtwagenchauffeurs incluis. Lege gangen, verlaten bars, afgesloten restaurants. In de enige bar die nog open is op dek 5 schalt de muziek – sinds de jaren tachtig niet veranderd – even luid als in de gloriedagen. De glimmende houten dansvloer met palen – God weet hoeveel dronken passagiers zich daar al rond gevouwen hebben – ligt er verweesd bij. We zien welgeteld vier mensen zitten. Het aanwezige personeel, allemaal van Filipijnse afkomst, is ver in de meerderheid. ‘Het einde van een iconische route’, zegt Pamela, een 79-jarige dame uit Yorkshire. ‘Mijn man en ik zijn verstokte rokers. Maar tabak in Engeland is meer dan twee keer zo duur als in België. Dus gaan we een keer per jaar naar Adinkerke om massaal sigaretten in te slaan. Altijd met deze boot omdat het zo’n romantische trip is. Daarnaast spaart die tabaksaankoop ons jaarlijks meer dan 3000 euro uit.’ Ze lacht: ‘Kun je nagaan hoeveel we roken. Onze landrover zit tot de nok toe vol met tabak. We kunnen er weer een jaartje tegen. Als we nog zo lang leven tenminste.’
Kris Plovie van tanktransportbedrijf Plovie uit Beernem heeft zijn 21-jarige zoon meegenomen om nog een laatste keer de nostalgie te ervaren van de nachtboot naar het Verenigd Koninkrijk. ‘Jarenlang heb ik deze route genomen’, klinkt het wat weemoedig. ‘We hebben wat afgelachen in deze bar. Heel spijtig dat het voorbij is. De doodsteek van corona, helaas.’
Kandidaat-rederij
Ook aan Engelse zijde betreuren ze het einde van de passagierslijn, horen we de volgende dag. ‘Er kwamen geregeld Belgen over de vloer, altijd heel gezellig’, zegt de bewaker van het Maritime Museum in Hull. Gemeenteraadslid Mike Ross van de Liberal Democrats heeft deze morgen juist een petitie opgezet voor het behoud van de veerdienst. Hij vreest niet alleen voor een permanent verlies aan Belgische toeristen in Hull, hij wil ook opkomen voor degenen die straks hun job verliezen, vertelt hij in the Three John Scotts, een typische Britse pub tegenover het stadhuis.
Burgemeester van Brugge Dirk De fauw hoopt in de toekomst – letterlijk – in zee te gaan met een andere rederij die wel passagiers wil vervoeren naar Engeland. ‘De lijn Zeebrugge-Hull is van groot belang voor het toerisme in West-Vlaanderen omdat heel wat Britten deze route nemen om onze streek te bezoeken. We gaan contact opnemen met een kandidaat-rederij.’
Volgens Peter Stolk van P&O behoudt de dienst Zeebrugge-Hull wel zijn vrachtvervoer. ‘Vrachtdiensten vormen het grootste deel van onze activiteiten, die blijven aan. Maar de toeristenlijn zal helaas aan het eind van het jaar stoppen, corona heeft ons de das om gedaan. De stopzetting heeft invloed op het personeel, maar daar mag ik nog niets over zeggen.’
P&O Ferries startte in 1972 met de passagiersdienst tussen België en Engeland. Wanneer de ferry precies stopgezet wordt, is nog niet helemaal zeker. ‘Eind van het jaar’, wordt gezegd.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
