De klas van 2018: ‘Wat ging er door het hoofd van mijn biologische moeder toen ze me afstond?’

© Debby Termonia

‘Ik ben een gelukkig meisje’, zegt Hannah. Toch kan haar gezondheid beter en stelt ze zich steeds meer vragen over haar afkomst.

‘Ik heb een fijn jaar achter de rug. Met mijn vriendinnen heb ik een aantal zalige feestjes meegemaakt en mijn schoolresultaten waren goed. Vooral voor gedragswetenschappen behaalde ik hoge cijfers. Dat vak gaat over de psychologie van de mens en onze ontwikkeling in elke fase van het leven. Dat boeit me fel.’

‘Het heeft misschien ook met mijn persoonlijke verhaal te maken. Ik ben geboren in Haïti en werd op mijn tweede afgestaan voor adoptie. Ik woon als enig kind samen met mijn mama, die me opvoedt als alleenstaande moeder.

‘Vroeger wilde ik niets te maken hebben met mijn roots, ik voelde me op en top Belg en had geen interesse voor mijn familie in Haïti. De laatste tijd is het aan het kantelen. Ik begin meer en meer nieuwsgierig te worden naar mijn afkomst. Wat is er de eerste twee jaar van mijn leven met mij gebeurd? Wat ging er door het hoofd van mijn biologische moeder toen ze me afstond? Waarom heeft ze die beslissing genomen?

Wat is er de eerste twee jaar van mijn leven met mij gebeurd?

‘De adoptie komt steeds nadrukkelijker naar boven, en dat brengt meer emoties met zich mee dan ik verwacht had.

‘Eerst en vooral wil ik benadrukken dat ik veel bewondering heb voor mijn mama. Ze is altijd open geweest over mijn afkomst en mijn adoptie. Maar het is logisch, vind ik, dat je na verloop van tijd op zoek gaat naar je roots. Op familiefeesten kijk ik soms rond en vind ik het moeilijk te begrijpen dat ik met niemand aan tafel een bloedverwantschap heb.

‘Toen ik ontdekte dat ik nog een biologische zus heb die ergens in Duitsland woont, kwam alles in een stroomversnelling. Ik heb meteen contact met haar gezocht. Dat was niet simpel: zij leeft in een gezin met vijf adoptiekinderen en haar moeder kiest voor gesloten adoptie, ze wil liever niet de achtergrond van alle kinderen kennen. Uiteindelijk is het gelukt en hebben we lang gepraat, via Instagram en WhatsApp: “Hoeveel huisdieren heb jij, welke muziek hoor je graag, wat voor kleren draag je?” Je weet wel, de normale vragen om te weten te komen hoe iemand in het leven staat.

‘Het was raar om te merken dat ik en mijn zus als twee druppels water op elkaar lijken. Zij is een jaar jonger en ik heb haar sinds onze adoptie nooit meer gezien, maar we zijn met exact dezelfde dingen bezig.

‘Het gekke is dat we normaal samen geadopteerd zouden zijn. Mijn biologische moeder wilde dat we allebei in hetzelfde adoptiegezin terecht zouden komen, maar het weeshuis waar ik toen was en waar ik blijkbaar maandenlang doodziek in een ziekenhuisbed gelegen heb, heeft dat verzwegen. Op die manier konden ze dubbele winst boeken.’

‘Op een bepaald moment zijn de conversaties met mijn zus gestopt. Zogezegd omdat zij het te druk had op school, maar ik vermoed dat haar moeder er ook wel voor iets tussen zal zitten. Ik neem haar dat niet kwalijk, ik begrijp het zelfs.

‘Onlangs stuurde ze nog eens een kort berichtje: “Hey, hoe was je dag?” Toen heb ik beseft dat ik niet zo veel behoefte heb aan een vriendin op afstand, om casual praatjes mee uit te wisselen. Het mag wel wat dieper gaan, wat mij betreft, nu ik eindelijk mijn zus gevonden heb. Daarom heb ik beslist om me eerst op mijn eigen leven te focussen en later de band weer aan te halen, als ze wat ouder is.

Op familiefeesten kijk ik soms rond en vind ik het moeilijk te begrijpen dat ik met niemand aan tafel een bloedverwantschap heb.

‘Komt daarbij dat ik sukkel met mijn gezondheid. In de tweede klas van de middelbare school ben ik een volledig jaar afwezig geweest. Ik heb verschillende dokters bezocht, maar niemand kon me vertellen wat er precies met mij aan de hand was. Iets met mycoplasma en een bloedcellentekort, waardoor ik altijd moe ben en mijn immuunsysteem zwak is.

‘Het gaat op en af, en eind dit jaar was het weer slechter. Af en toe was ik enkele weken afwezig van school, omdat het gewoon niet ging. Daarna moest ik alle leerstof inhalen en forceerde ik me, waardoor ik weer moe werd.’

‘Het nieuws over Haïti volg ik niet op de voet. Begin oktober was er een zware aardbeving, maar als ik dat hoor denk ik niet meteen: oei, hoe zou het met mijn familie daar zijn? Ik heb er nog twee biologische zussen, maar ik weet niet hoe het met hen gaat. Via een goed doel hebben we hen wel gesponsord zodat zij ook naar school kunnen.

‘Een van mijn ambities voor 2019 is het behalen van mijn rijbewijs. Ik heb al een keer geoefend en ik vond het supertof. Een rijbewijs hebben zou handig zijn als ik in september naar de hogeschool of de universiteit ga.

‘Ik weet nog niet wat ik volgend jaar wil studeren. Leerkracht, verpleegkundige of kantoorbediende wil ik al zeker niet worden. Ik zal het waarschijnlijk meer in de sociale sector zoeken.

‘Het belangrijkste is dat ik een goed schooljaar achter de rug heb. Ik ben een gelukkig meisje, ik lach graag en ik besef dat ik geen klagen heb.’

Partner Content