Als het jaar van Sunny verfilmd zou worden, zouden SpaceX en het Europees Parlement het decor vormen. Man buns zouden er niet in voorkomen, muziek van Jake Bugg des te meer.
SUNNY
Zesde jaar, Techniek-wetenschappen, KS Diest
‘Ik speel piano en gitaar, en ik zing ook in een groepje. De voorbije maanden heb ik af en toe aan een eigen nummer gesleuteld. De tekst krijgt stilaan vorm. Het gaat over de spanning tussen hard studeren en elke dag bewust leven, en je tegelijk afvragen waar je morgen zult staan. Maar het is lang nog niet af. Ik heb gewoon te weinig tijd gehad, het was een formidabel jaar. Met ons groepje hebben we ook enkele fijne muziekoptredens gegeven. We worden vaak uitgenodigd om in ambassades te spelen, als er buitenlandse gasten zijn of als de nationale feestdag van Pakistan gevierd wordt. We spelen alleen maar covers – Two Fingers van Jake Bugg, onder meer. Wie weet maken we in 2019 eindelijk onze eerste eigen compositie.’
Politiek is de kunst van het compromissen sluiten, zegt mijn vader. Ik heb de indruk dat de huidige generatie politici dat niet zo goed kan.
‘In het voorjaar ben ik verkozen tot jongste senator van het jeugdparlement van België. Normaal moet je achttien zijn en rechten studeren, maar ze hebben me toch benoemd. Mijn stijl van debatteren en speechen was hun bevallen, zeiden ze.
‘Mijn politieke bewustzijn is groot. Ik ben actief bij Jong CD&V. In Halen, waar ik woon, ben ik sinds dit jaar jeugdvoorzitter. Ik moet ervoor zorgen dat de jeugd in onze stad iets te doen heeft, om het simpel uit te leggen.’
***
‘Ik mocht dit jaar voor het eerst stemmen. Aangezien ik zelf bij een politieke partij aangesloten ben, kun je zo raden op wie ik gestemd heb. Ik heb ook de eer gehad om op verkiezingszondag als getuige in het stemlokaal op te treden. Ik moest kijken of alles correct verliep en iedereen een taak had. Tijdens het tellen van de stemmen was ik sterk verbaasd hoe groot het hoopje kiesbrieven van Vlaams Belang werd.
‘Ik ben geboren in België, maar ik heb Pakistaanse roots. Het maakt me bang dat iedereen een stoeltje naar rechts lijkt op te schuiven. We sluiten steeds meer mensen uit, en we denken veel te weinig na over fundamentele oplossingen voor de toekomst.
‘Wat het eerste is dat ik zou beslissen als ik voor een dag premier van België zou zijn? Ik zou man buns verbieden en een smaakpolitie met scharen oprichten.
‘Mijn vader zegt altijd dat politiek de kunst is van het compromissen sluiten. Ik heb de indruk dat de huidige generatie politici dat niet zo goed meer kan. Ze kleineren elkaar alleen maar en kloppen zichzelf voortdurend op de borst. Maar als ik sommige politici op tv hoor praten, twijfel ik of ze wel weten waarover ze het hebben. Ze verspreken zich, komen onzeker over of veranderen om de haverklap van mening.
‘In de aanloop naar de verkiezingen heb ik in Hasselt een debat gevolgd tussen leden van alle jongerenpartijen. Heel interessant, vond ik, en achteraf heb ik hun een vraag gesteld: “Wat is jullie mening over het dragen van religieuze symbolen door ambtenaren en politieagenten? Mag een sikh die in België als politieagent werkt een tulband dragen?” Hun antwoorden waren duidelijk en goed geformuleerd, ik genoot ervan.
We sluiten steeds meer mensen uit, en we denken veel te weinig na over fundamentele oplossingen voor de toekomst.
‘Mijn mening over de kwestie? Ik vind dat agenten of soldaten religieuze symbolen mogen dragen, omdat het een teken van bescherming is, zoals een kruisje rond de nek bij een christen, zolang het hen niet hindert bij het uitoefenen van hun job. In het geval van de sikh zou ik de tulband laten vervangen door een strakke hoofddoek, anders krijgen ze hun helm niet op hun hoofd.’
***
‘In het begin van het jaar zag mijn vader op Facebook een oproep voor een selectieprogramma van de Amerikaanse ambassade. Ze waren op zoek naar studenten uit België voor een gratis studiebeurs in de Verenigde Staten. Er deden zevenhonderdvijftig studenten aan mee, ik dacht dat ik geen schijn van kans maakte. Maar dankzij de steun van mijn vader heb ik me toch ingeschreven en heb ik aan alle selectierondes deelgenomen. Tot mijn eigen verbazing was ik een van de drie studenten die een beurs kregen. Zo mocht ik in juni een maand naar de Universiteit van Florida, die nauw samenwerkt met de NASA. Ik mocht vrij rondwandelen op Cape Canaveral, in de gebouwen van de NASA en op SpaceX van Elon Musk. Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel.
‘Na Florida ben ik beginnen te twijfelen over mijn studiekeuze. Ik was er altijd van overtuigd geweest dat ik hartchirurg zou worden, omdat mijn grootvader aan een hartaanval gestorven is. Hij was een generaal in het Pakistaanse leger en blijkbaar lijk ik sterk op hem. Nu denk ik eerder in de richting van astronautendokter. Je bestudeert wat er op grote hoogte met het menselijk lichaam gebeurt en je probeert middelen te vinden om de mens almaar langer en almaar verder in de ruimte te krijgen.
‘Hoe dan ook zal ik eerst geneeskunde moeten studeren, in Leuven.’
***
‘O ja, hoe kon ik dat vergeten: in augustus ben ik oom geworden: mijn oudere zus is bevallen van een heel mooi meisje en ik ben de trotse peter.’
De klas van 2018
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
