Vrije Tribune

‘De grote vraag blijft: Wat na ‘Project Axel’?’

Vrije Tribune Hier geven we een forum aan organisaties, columnisten en gastbloggers

Swa Schyvens van Netwerk tegen Armoede keek naar de eerste aflevering van het VIER-programma ‘Project Axel’. ‘Wat als de camera’s weg zullen zijn’, vraagt hij zich af.

Een ding is zeker, ik zal ook naar de volgende afleveringen van Project Axel blijven kijken, al was het maar om van mijn dubbel gevoel af te raken. Waarom ik gisteren sowieso gekeken heb? Omdat het vertrekpunt van het programma zo interessant is. Geef daklozen budget (€ 10.000), vertrouwen en begeleiding in plaats van hen te verstikken in allerlei regels en voorwaarden, waardoor ze afhaken nog voor ze hulp gekregen hebben.

Ik was dus heel benieuwd naar hoe dit project het zou aanpakken en na de eerste aflevering bleef ik een beetje op mijn honger zitten, maar misschien was dat de bedoeling van de programmamakers? Na gisteren kan dit programma twee richtingen uit. Het kan helemaal fout lopen, waarbij daklozen onder clichés bedolven worden en Axel als enige grote ster overblijft. Of misschien opent het wel de ogen van hulpverleners en politici en zien ze dat deze vernieuwende manier van werken echt kans op slagen heeft. Ik heb de twee kanten gezien gisteren.

‘De grote vraag blijft: Wat na ‘Project Axel’?’

Axel Daeseleire is natuurlijk een klinkende naam en ik heb veel respect voor de man, als acteur en als tv-maker. Maar hier kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat hij vooral acteur is. Sommige scènes leken mij net iets te toevallig in beeld gebracht. De boosheid en de verontwaardiging van de man. Is ze echt of gespeeld? Ik heb er na gisteravond geen idee van. Wat voor mij wel duidelijk is, is dat bij momenten spektakel de bovenhand krijgt op het respect voor de mensen die in beeld komen. De discussie met Graham of de vechtscène met Thom, het geeft mij een naar gevoel. Dit zijn beelden die die mensen nog lange tijd kunnen achtervolgen.

Maar mijn grootste respect gaat uit naar de daklozen zelf die zich blootgeven en hun dagelijkse strijd om te overleven uit de doeken doen. Elk doet dat op zijn eigen manier. Zelf ben ik nooit dakloos geweest, maar ik heb er wel veel gekend. De meeste zouden niet eens willen beginnen aan zo’n project. Daarvoor zijn de wonden te diep, hebben mensen teveel teleurstellingen meegemaakt en is het vertrouwen helemaal zoek. Maar ik hoop van harte dat deze mensen een nieuw leven kunnen opbouwen. En als het hen lukt, kunnen anderen misschien volgen.

Heeft dit project kans op slagen? Ik geloof oprecht van wel. Alleen vraag ik me af of Axel en zijn cameraploeg die mensen een extra duw in de rug geven of hen net in de weg staan. Wat als deze mensen € 10.000 plus begeleiding hadden gekregen zonder de cameraploeg erbij. Wat als ze dit in alle anonimiteit en rust hadden kunnen doen? Zou het dan niet meer kans op slagen hebben? Ik ben vrij zeker van wel. Maar, toegegeven, zonder televisie was dit project er al helemaal niet gekomen. Jammer dat onze politici zelf niet wat meer durf tonen en dit een kans geven.

Natuurlijk, de duur van het programma zullen die mensen er wel een stukje bovenop komen en hun leven misschien op de rails krijgen. Maar wat als de camera’s weg zijn? Hoe zal hun omgeving dan reageren? Verdwijnt de begeleiding samen met de camera’s of krijgen ze de kans om echt een nieuw leven op te bouwen?

Dit programma roept dan ook veel vragen op. Daarom alleen al zal ik volgende week opnieuw kijken.

Swa Schyvens

Ervaringsdeskundige armoede en sociale uitsluiting bij het Netwerk tegen Armoede

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content