Vlinks

Crisis Catalonië: ‘Hopen dat Europese Unie snel wakker schiet en zich herinnert wat haar kernwaarden zijn’

Vlinks Vlinks streeft naar een sociaal, rechtvaardig en inclusief Vlaanderen met maximale autonomie.

‘Het pad van het respect voor fundamentele rechten en vrijheden is de enige duurzame weg om het zo al fragiele geloof van de burgers in de EU te kunnen behouden’, schrijven Gert Verwilt en Tom Garcia van Vlinks naar aanleiding van de crisis in Barcelona.

Er is al wat inkt gevloeid over ‘de Catalaanse kwestie’. In al dat verbale gewoel zouden we nog de groteske en onwaarschijnlijke essentie uit het oog verliezen, namelijk het gemak waarmee het begrip ‘democratie’ naar believen wordt verdraaid en vervormd. In deze bijwijlen hysterische tijden van sociale media wordt soms driftig in het rond gestrooid met dramatische krachttermen als ‘verbijsterend’ en ‘hallucinant’, maar in dit geval liggen die voor één keer niet zo ver van de waarheid.

Crisis Catalonië: ‘Hopen dat Europese Unie snel wakker schiet en zich herinnert wat haar kernwaarden zijn’

Want geef toe, amper twee maanden geleden zouden we eens goed gelachen hebben mocht een Spanje-kenner gesteld hebben dat de Spaanse regering het referendum met alle middelen zou tegenhouden. Als hij zou gezegd hebben dat ze mediakanalen zou sluiten en stembrieven in beslag nemen. Dat ze massaal ordetroepen zou overbrengen naar Catalonië en dat deze ordetroepen, Guardia Civil en Policia Nacional, op de dag van het referendum met brute kracht tewerk zouden gaan. Sterk overdreven, zouden we het vinden, als hij zou stellen dat ze honderden stembussen zouden meenemen en in beslag nemen, zodat ruim 770.000 stembrieven niet kunnen worden meegeteld.

Van de pot gerukt zouden we het gevonden hebben, had hij gesteld dat ze op duizenden vreedzame kiezers met matrakken zouden slaan, tot bloedens toe. Dat ze daarbij niemand zouden ontzien. Dat ze mensen van trappen zouden sleuren en dat ze zelfs zouden schieten, met rubberen kogels. En hoe hallucinant zouden we het niet gevonden hebben dat leiders van burgerbewegingen (Jordi Sánchez en Jordi Cuixat) opgesloten worden. Onmogelijk toch, in Europa anno 2017?

En mocht een professor Hedendaagse Spaanse geschiedenis dan stellen dat Spanje wel vaker over de streep gaat als het zich in haar éénheid bedreigd voelt, zouden we hem meewarig weggezet hebben als wereldvreemd. Al zeker als hij zou vergeleken hebben met de Basken, van wie er nog honderden om politieke redenen achter de tralies zitten. Ondanks de getuigenissen in het recente verleden over martelingen gaande van waterboarding, over verkrachting met een bezemsteel en het met een koord afknijpen van genitaliën tot er bloed uit de penis komt. U moet het zelf maar eens opzoeken, het levert minder verkwikkende lectuur op.

‘We zijn nu twee maanden later en een hoop hallucinaties rijker. Al dat ondenkbare is werkelijk gebeurd.’

Mocht een historicus ons toen, nog geen twee maanden geleden dus, gewezen hebben op de duistere ontstaansgeschiedenis van de Partido Popular van premier Mariano Rajoy, zouden we iets met spijkers en laag water gemompeld hebben. De herinnering aan de Alianza Popular -de partij die na de dood van Franco door zijn ‘kroonprins’ Manuel Fraga in 1976 gesticht werd om diens gedachtengoed verder te zetten- zou absurd bevonden worden. De Partido Popular is immers toch een respectabele partij met machtige vrienden in Europa als lid van de EVP, de verzameling van conservatieve en christendemocratische partijen. De CVP behoort tot dezelfde fractie en ja, ook de Fidesz van Viktor Orban, en het Italiaanse Forza Italia van Silvio Berlusconi, en de Poolse Volkspartij.

Nog hilarischer zouden we het gevonden hebben wanneer bijvoorbeeld een politicoloog er op zou gewezen hebben dat die zeer rechtse Partido Popular een minderheidskabinet leidt dat de steun krijgt van de sociaaldemocratische PSOE, die op hun beurt dus ook op steun van hun Europese zusterpartijen zouden rekenen. En als iemand zou beweerd hebben dat John Crombez zich helemaal zou inschrijven in die franquistisch aandoende logica en de repressie van de Spaanse regering zou legitimeren door het als een Spaanse interne, juridische kwestie te omschrijven, dan hadden we die wel weggezet als sossenbasher. Gelukkig herstelde Joris Vandenbroucke -fractieleider van SP.a in het Vlaamse parlement- de geloofwaardigheid van de sociaaldemocratie in Vlaanderen met een ronduit magistrale speech in datzelfde Vlaamse parlement.

Hyperlegalisme

Maar kijk, we zijn nu twee maanden later en een hoop hallucinaties rijker. Al dat ondenkbare is werkelijk gebeurd. De meeste (gelukkig niet allemaal, met dank aan ‘unusual suspects’ als Elio Di Rupo, Karel De Gucht en Johan Vande Lannote) Belgische en Europese politici blijven wel de andere kant opkijken en blazen vertwijfeld warm en koud als er vragen over de Catalaanse kwestie worden gesteld. Dan krijg je hallucinante interviews zoals het gesprek tussen Peter De Roover van N-VA en Vincent Van Peteghem van CD&V in ‘De Ochtend’ op Radio 1. Op de uitdrukkelijke vraag van De Roover om het geweld en de opsluiting van politieke gevangen expliciet te veroordelen, begon Van Peteghem te kronkelen als een paling in een emmer snot en prevelde hij wat onbestemde dooddoeners over ‘dialoog en eerbiedigen van de rechtsstaat’.

Sommigen volharden in de stelling dat de Catalaanse politici wisten wat hen te wachten stond. De wet is nu eenmaal de wet en als je die overtreedt, dan word je gestraft. Zo ontpopte Peter Van Rompuy zich in het Vlaamse Parlement zowaar als de officieuze woordvoerder van de Partido Popular, toen hij stelde dat het Spaanse gerecht geen mensen vervolgt omwille van hun mening, maar wegens politieke daden, met name het schenden van wetten. Hyperlegalisme, een visie als een ander.

Ter staving worden dan op de sociale media zelfs absurde vergelijkingen gelanceerd met vandalen, inbrekers of zelfs moordenaars. Normvervaging, weet u wel.

‘Juridisch gezien staan de internationale verdragen boven de nationale wetten en zelfs Grondwetten, wat de eenzijdige visie van de hyperlegalisten toch een serieuze knauw geeft.’

De schoorvoetende en toch wat lauwe steun van de N-VA is ook voor een onverlicht deel van links een wat goedkope bliksemafleider. De ‘reductio ad N-VA’, waarbij sommigen die partij als de maat van alles beschouwen, maakt dat ze hun standpunt zonder enige ruimte voor nuance zo formuleren dat het diametraal tegenovergesteld is aan dat van N-VA.

We kunnen alleen maar hopen dat we allemaal uit deze collectieve nachtmerrie ontwaken eer ze nog verder uit de hand loopt. En dat met name de Europese Unie wakker schiet en zich herinnert wat haar kernwaarden zijn om er finaal naar te handelen, namelijk met respect voor de democratie en voor fundamentele rechten en vrijheden. Kernwaarden die overigens zijn vastgelegd in internationale verdragen als het Universele Verdrag van de Rechten van de Mens en zijn Europese tegenhanger, maar ook het Handvest van de Europese Unie. Juridisch gezien staan deze verdragen boven de nationale wetten en zelfs Grondwetten, wat de eenzijdige visie van de hyperlegalisten toch een serieuze knauw geeft.

Het pad van het respect voor fundamentele rechten en vrijheden is de enige duurzame weg om het zo al fragiele geloof van de burgers in de EU te kunnen behouden.

Gert Verwilt en Tom Garcia zijn kernlid van Vlinks.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content