‘Beste voetballers, jullie hebben een voorbeeldfunctie, gedraag je daar ook naar’

‘Een beetje sympathie en empathie kan heus geen kwaad. Als we van dit virus willen winnen, zullen we àllemaal een teamplayer moeten zijn’, schrijft Lies Geirnaert. ‘Het weglaten van knuffels, de overwinning niet meer vieren samen, je vindt het een opgave. Wel, de rest van de maatschappij gaf de voorbije maanden ook heel wat op.’

Beste profvoetballer,

Wat een luxe moet het toch zijn: het beoefenen van jouw job. En dan heb ik het niet over het gemiddeld brutoloon van € 233.000, waarvan maar een slordige € 900 naar de sociale zekerheid gaat. Ik heb het ook niet over de €140 miljoen aan overheidssteun die professionele voetbalclubs krijgen via sociale en fiscale gunstregimes. Nee, ik heb het over het feit dat corona iets is dat eerder buiten de wereld van het voetbalstadion staat.

Of moeten we juist medelijden hebben met jou, omdat je de zwaarste jobs der jobs hebt? Tijdens de lockdown was het gebrek aan supporters problematisch. Je prestaties gingen eronder leiden. En dan begrijpen we niet eens waarom je knuffelt met je collega’s op het veld. Want jouw emoties zijn moeilijk te temperen omdat ze van zo diep komen. Je vormt één bubbel met alle spelers en trainers. En je test dan nog eens negatief als je op het veld staat. En wij, simpele zielen die al bijna een jaar onze vrienden en familie niet hebben vastgepakt, durven daar kritiek op te hebben.

Beste voetballers, jullie hebben een voorbeeldfunctie, gedraag je daar ook naar.

Wel, misschien is het goed deze brief eens te lezen om te kijken wat er naast de grasmat gebeurt en buiten de overwinningsfeestjes in jullie kleedkamer. Op een bepaald moment konden de niet-voetballers niet meer getest worden omdat er tekorten waren. Gelukkig kreeg je om de vier dagen zo’n staafje in je neus. Want stel je voor dat we de wedstrijden nog eens zouden moeten uitstellen… Miserie, miserie. Volgens de Pro League is dat geen optie, zelfs niet met meer besmettingen. Dat o.a. de cultuursector al maanden hun artistieke bezigheden en àlle inkomsten ziet verdwijnen, is hooguit een detail.

Op 25 maart 2020 verloor ik onverwachts mijn mama aan een hersenbloeding. De enige ouder die ik nog had. Dit in de start van de eerste lockdown. Bijgevolg: geen normale begrafenis, geen koffietafel, geen écht afscheid kunnen nemen en ook: geen knuffels mogen krijgen. En dat geldt niet alleen voor mij, maar voor zovelen anderen die iemand moesten afgeven aan Magere Hein. De enige die ik sindsdien heb geknuffeld is mijn kat. Lief beest hoor, maar dat is toch niet hetzelfde. Vrienden mochten niet binnen door de strenge lockdown, dus bleven aan het raam zwaaien en bellen. Samen rouwen was geen optie. Troost vinden en uithuilen op iemands schouder bij iemand evenmin. Ik kan me natuurlijk niet inbeelden hoe diep de emoties zijn na het winnen van een match, maar ik kan met een gerust hart zeggen: afscheid nemen van iemand die je dierbaar is, is niet de gemakkelijkste taak in het leven. Zeker niet als dat afscheid zo definitief is. Jij of één van je collega’s heeft dit wellicht ook meegemaakt. Zeg eens eerlijk: wanneer was die nood aan fysiek contact dan het hoogst? Welke emotie kwam van het diepst?

Het weglaten van knuffels, de overwinning niet meer vieren samen, je vindt het een opgave. Wel, de rest van de maatschappij gaf de voorbije maanden ook heel wat op. Fysiek contact, hobby’s, familie, vrienden, relaties, sommigen zelfs hun job. Een beetje sympathie en empathie kan dus geen kwaad. Als we van dit virus willen winnen, zullen we àllemaal een teamplayer moeten zijn.

Je hebt een statussymbool. Mensen van alle leeftijden kijken op naar jou. Voetbal verenigt. En daar hoort helaas ook bij dat je een voorbeeldfunctie hebt. Jong of oud: zij begrijpen niet waarom jullie zo nodig om elkaars hals moeten springen terwijl dat een no-go is voor hen. Een bubbel van alle spelers samen waar wij het moeten doen met één knuffelcontact en eventueel één contactpersoon extra, dat is iets waar een niet-sporter het mee moet doen.

Nu ik hier zo over nadenk, besef ik dat we geen medelijden moeten hebben met jou en je collega’s. Ik denk ook niet dat jullie dat willen. Ik ben zelfs vrij zeker dat jullie beseffen dat die luxepositie toch een dankbaar iets is. Willen we dan afspreken om bijgevolg ook wat meer na te denken over die diepe, onbedwingbare emoties? Niet omdat de Pro League het vraagt, maar omdat het leven naast het voetbalveld toch heel wat anders is.

Ik wens je een mooi 2021 toe, met heel veel doelpunten en vooral heel veel empathie. Ik ga mijn kat nog wat knuffelen.

Lies

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content