In ons land hebben minstens 100.000 mensen een andere vader dan ze denken. Enkele anekdotes.
In ons land hebben minstens 100.000 mensen een andere vader dan ze denken. Nochtans is het tegenwoordig niet meer zo moeilijk om met een DNA-test uitsluitsel te krijgen. ‘Daar zat hij dan in de kraamkliniek, met doopsuiker en champagne, wachtend op de uitslag.’
Hoeveel het er precies zijn, weet niemand. Volgens een erg voorzichtige schatting van de KU Leuven gaat het om één procent van de bevolking. In werkelijkheid is wellicht vijf à tien procent van de Belgen een bastaardkind of ‘koekoeksjong’, zoals het poëtischer wordt genoemd.
‘Het is onvoorstelbaar dat er in deze tijd nog zo veel mannen rondlopen die zich ten onrechte de vader wanen van het kind waarvoor ze de rest van hun leven zullen zorgen’, zegt biotechnoloog Ralf Vermeulen. ‘Veel mensen lijken nog altijd niet te weten dat ze, discreet en zonder tussenkomst van de rechtbank, een DNA-test kunnen laten uitvoeren. Ze denken dat de wet ze verplicht om daarvoor de toestemming van de moeder te vragen.’
Vermeulen is zaakvoerder van Life-ID, een kleinschalig DNA-analyselaboratorium dat in ons land uniek is in zijn soort. Hij kwam in de branche terecht toen een vriend van hem door zijn vrouw werd bedrogen en daardoor ging twijfelen of hij wel de echte vader van zijn kinderen was. ‘Omdat ik wist hoe zo’n DNA-analyse moet gebeuren, vroeg ik mij af welke investeringen nodig waren om die zelf te kunnen uitvoeren,’ zegt hij, ‘en hoeveel analyses je moest doen om die betaalbaar te houden. Dat bleek beter mee te vallen dan ik had verwacht.’ In 2004 opende hij een lab in het technologiepark van Zwijnaarde. Sindsdien heeft Life-ID duizenden tests uitgevoerd van mannen en vrouwen die op zoek zijn naar de een of andere vorm van genetische opheldering.
Knack: Wat u doet is zelden vrijblijvend. Het gaat altijd om de grote emoties in een mensenleven.
Ralf Vermeulen: ‘Dat is zo, en bepaalde analyses zullen mij de rest van mijn leven bijblijven. Neem nu die zakenman die liet onderzoeken of hij de vader was van het baby’tje van de vrouw met wie hij vreemdging. Zij beweerde van wel, maar dat bleek niet met de feiten overeen te stemmen. Niet zo lang daarna beviel zijn eigen vrouw, hij liet ook dat kind testen. Het bleek evenmin van hem. Ik zie die man daar nog staan, strak in het pak en gewend om de touwtjes in handen te houden… Pijnlijk.’
‘Of die andere spoedzaak, met een tandarts van 54 die al zijn hele leven meende dat hij onvruchtbaar was. Toen werd zijn veel jongere vriendin totaal onverwacht zwanger. Hij wou dat laten analyseren want hij kon het niet geloven. Maar diep vanbinnen hoopte hij toch, en hij wou zijn achterdocht niet laten blijken zolang hij geen absolute zekerheid had. Kun je je dat voorstellen: een hele zwangerschap lang niets mogen laten merken? Die man is aanwezig bij de bevalling en daarna zit hij daar in het ziekenhuis om vrienden en familie te ontvangen, met doopsuiker en champagne. Hij speelt het spelletje mee en krijgt van iedereen complimentjes. Zodra hij kan, neemt hij van de baby discreet een test af en brengt die na het bezoek aan de drukker van de geboortekaartjes binnen in mijn lab. Dan moet hij nog twee zenuwslopende dagen op het resultaat wachten. En dan ben ik degene die hem moet bellen om te zeggen: ‘Het spijt me, de baby is niet van u.’ Zoiets laat mij niet onberoerd. Maar aan de andere kant: die mensen willen het wéten, hè. Daarom komen ze naar mij toe.’
