‘Belgische vergrijzing is een zekere belegging voor Franse aandeelhouders’

‘Met de verkoop van Armonea aan Colisée valt ook de laatste Belgische rusthuisreus in Franse handen’, schrijft Vlaams parlementslid Kurt De Loor (SP.A). ‘Een droom voor de Franse aandeelhouders, een wake-up call voor ons?’

De bejaardenindustrie draait op volle toeren. De Franse rusthuisuitbater Colisée koopt Armonea, de grootste commerciële rusthuisgroep van ons land. Door de deal zijn de grootste drie private rusthuisuitbaters in België nu in Franse handen. De nieuwe groep zal meer dan 18.000 personeelsleden en bijna 26.800 bedden in 270 woonzorgcentra tellen. Een rusthuisreus met andere woorden, de vierde speler op de Europese markt en nog geen klein beetje winstgevend ook (de twee rusthuisgroepen samen boekten in 2017 nog een omzet van bijna 900 miljoen euro). Een droom voor de Franse aandeelhouders, een wake-up call voor ons?

Belgische vergrijzing is een zekere belegging voor Franse aandeelhouders.

Dat commerciële groepen ondertussen gretig de weg gevonden hebben binnen onze ouderensector verbaast niemand. Tijdens de economische crisis kwamen commerciële initiatiefnemers tot de conclusie dat investeren in kantoorgebouwen geen zekerheid meer bood. In tegenstelling tot risicovolle, financiële constructies lijken rusthuizen een ‘veilige’ belegging. De vergrijzing is een feit en de wachtlijsten om een rusthuiskamer te veroveren dikken aan. Een zekere afzetmarkt die geen gekke bokkesprongen maakt en grijze groei is verzekerd. Een droom voor aandeelhouders.

Laat u vooral geen blaasjes wijsmaken. Commerciële groepen willen winst. Liefst snel en véél. En na véél winst komt meer winst. En na meer winst komt winstmaximalisatie. In commerciële rusthuizen liggen de prijzen hoger en loopt er minder personeel door de gangen. Voor een commercieel rusthuis telt op het einde van de dag het prijskaartje. Als hier en daar beknibbeld kan worden op het budget is dat een plus voor de aandeelhouders. Simpel. Commerciële initiatiefnemers investeren niet in rusthuizen voor uw mooie ogen of uw grijze haren. Ze willen boven alles hun eigen oude dag en die van hun aandeelhouders veilig stellen.

Met de verkoop van Armonea aan Colisée valt ook de laatste Belgische rusthuisreus in Franse handen. De twee rusthuisreuzen zijn samen goed voor een brutobedrijfswinst van 120 à 140 miljoen euro. De Franse aandeelhouders kirren van plezier, maar is dit wel een goede zaak voor onze ouderensector? Wie betaalt de rekening? Voor elke rusthuisbewoner past de Belgische overheid het grootste deel bij. De laatste rusthuisbarometer toont aan dat rusthuisbewoners een totaal van 2,5 miljard euro uit eigen zak betaalden voor hun verblijf in het rusthuis (exclusief supplementen), tegenover 3 miljard euro betaald door de ziekteverzekering. De Franse aandeelhouders wrijven in de handen: de Belgische vergrijzing is een zekere belegging en de Belgische overheid doet vrolijk haar duit in het zakje. Spelen op de beurs leek nog nooit zo gemakkelijk.

Willen we van onze rusthuizen een ‘Electrabel bis’ maken waar buitenlandse bedrijven de winsten opstrijken van energie en bepalen aan welke prijs de Belgische gezinnen hun energie te duur betalen?

Langs alle kanten worden we om de oren geslaan met besparingsmaatregelen. De verschillende regeringen in dit land schuiven gretig alle facturen door naar de man in de straat. Sommige politieke partijen maken handig gebruik van de situatie om aan de poten van onze sociale zekerheid te zagen. Hier een beetje beknibbelen, daar een beetje besparen. Dat de portemonnee van de Franse aandeelhouders mee gespijsd wordt met centen van onze sociale zekerheid is te gek voor woorden en maakt de verkoop van Armonea des te cynischer. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar de Belgische staat lijkt alvast aardig op weg. Willen we van onze rusthuizen een ‘Electrabel bis’ maken waar buitenlandse bedrijven de winsten opstrijken van energie en bepalen aan welke prijs de Belgische gezinnen hun energie te duur betalen?

De bevolking vergrijst en op een dag heeft ieder van ons zorg nodig. Die zorg moet goed zijn en betaalbaar. Dat is een uitdaging waar we als maatschappij een antwoord op moeten vinden. Maar vandaag dreigt ons zorgmodel zonder enig maatschappelijk debat te verglijden naar een gecommercialiseerd zorgmodel.

Wie wordt daar beter van? Juist, de aandeelhouders van de grote commerciële rusthuismagnaten, vaak met een hoofdzetel enkele landsgrenzen verder. Als we onze ouderenzorg voor iedereen toegankelijk en betaalbaar willen houden. Als we de levensstandaard en de kwaliteit van de zorg voor onze senioren willen garanderen en als we ons verzorgend personeel niet de dupe willen laten worden van een commercieel verhaal, is een sterke openbare ouderenzorgsector noodzakelijk. Want oud worden we allemaal, met of zonder dikke portefeuille.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content