‘België zit in blessuretijd. In 2024, wordt de match afgefloten. Vindt ons land een tweede adem?’

‘Heel wat moois is mogelijk als positieve partijen die vooruit willen de handen in elkaar slaan. Waar wachten we op?’ schrijft Wouter De Vriendt over de formatie.

In 2024 trekken we met zijn allen opnieuw naar de stembus – laten we daar voorlopig vanuit gaan. Dat worden de verkiezingen van alles of niets. Wie er nog aan twijfelt of het Vlaams Belang (VB) en de N-VA samen uit zijn op het einde van ons land, heeft de afgelopen maanden niet goed opgelet. Vijf zetels méér dan de 58 zetels die beide partijen nu al hebben in het Vlaams Parlement, en het is zover. Het is heus niet de missie van Bart De Wever om tot het einde van zijn dagen halfbakken compromissen te sluiten met CD&V of OpenVLD. Neen, De Wever kan de geschiedenisboeken ingaan als de doodgraver van ons land en de oprichter van de Vlaamse Natie. Dat beseft hij heel goed.

België zit in blessuretijd. In 2024, wordt de match afgefloten. Vindt ons land een tweede adem?

Alles wat de N-VA doet of laat, staat in dat teken. Voor de vorming van de Vlaamse regering onderhandelde De Wever wekenlang met het VB. Vlaams minister-president Jan Jambon vond een minderheidsregering met Vlaams Belang zelf ‘denkbaar’. Hij maakte ze nog groter dan ze op 25 mei al waren. Dat bewijst dat de N-VA zelfs bereid is eigen verlies te slikken, zolang dat maar gecompenseerd wordt door een grotere winst van het VB. Het eindobjectief, België barst, is het allerbelangrijkste. In 2024 zal het ook vijfentwintig jaar geleden zijn dat de paarsgroene regering Verhofstadt I van start ging. Het was de laatste progressieve regering die ons land gekend heeft. Het mag dan ook niet verwonderen dat paars-groen zoveel emoties oproept.

Voor conservatieven is Verhofdstadt-I tot op vandaag de baarlijke duivel terwijl een grote groep anderen er met een warme herinnering op terugkijken. De start van een nieuw millennium was toen niet het enige keerpunt. Ook toen was de wereld en ook België in volle verandering. De naweeën van de affaire-Dutroux hielden België in de greep. De burger eiste een efficiënt veiligheidsapparaat en een centrale, transparante plek in het ondoordringbare kluwen dat Justitie toen was.. De dioxine-crisis plaatste volksgezondheid en voedselveiligheid bovenaan de agenda. Op 1 januari zag het Voedselagentschap het levenslicht. Vandaag is gezond en biologisch eten top of mind. Maar volksgezondheid gaat verder dan dat. Kijk naar baby Pia en Victor: tot waar gaat de macht van de farmalobby? Leven en dood mag geen loterij zijn. De roep om zelfbeschikkingsrecht in ethische keuzes rond abortus en euthanasie klonk luid. Het eerste homohuwelijk werd onder luid gejuich voltrokken op 6 juni 2003. Maar het is niet omdat het vandaag verworven is, dat een conservatief réveil morgen uitgesloten is.

In 1999 werd de euro ingevoerd verdween de Belgische Frank, Duitse mark of Italiaanse lire. de monetaire unie heeft de EU een nieuw toekomstproject nodig. Met de Green New Deal barst Europa alvast van ambitie en wil het eerste klimaatneutrale continent worden. En dat os geen dag te vroeg. Ondertussen is in België de CO2-uitstoot in 2018 zelfs licht gestegen. Ook hier is een kentering nodig en waarom niet de internationale klimaattop in 2024 in België organiseren. Het optrekken van de sociale uitkeringen tot aan de armoededrempel is de langstlopende belofte in de Belgische politiek. Gepensioneerden moeten rondkomen met kleine pensioentjes van minder dan 1000 euro. Dat is mensonwaardig.

26 mei was een wake up call. Voegen alle partijen nu de daad bij het woord? Een beter pleidooi voor een snelle regeringsvorming is er niet. In 2024 liggen beide scenario’s voor. België zit in blessuretijd. Straks, in 2024, wordt de match afgefloten. Vindt ons land haar tweede adem? Heel wat moois is mogelijk als positieve partijen die vooruit willen de handen in elkaar slaan. Waar wachten we op? We hebben al genoeg tijd verloren. Of crashen we, 25 jaar na de start van paarsgroen?

De vraag van één miljoen is of we een partij die uit is op het einde van België ons land moeten laten besturen. Het is erg makkelijk om een crash te veroorzaken wanneer je zelf achter het stuur zit. Het is een vraag waar de drie traditionele politieke families zich in deze cruciale laatste dagen over moeten buigen.

Wouter De Vriendt is Kamerlid voor Groen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content