Vlinks

‘België is niet opgesplitst, maar wel en steeds nadrukkelijker gecraqueleerd’

Vlinks Vlinks streeft naar een sociaal, rechtvaardig en inclusief Vlaanderen met maximale autonomie.

‘De bevoegdheid Geluk is bij ernstige invulling dus veel meer dan een wollig postje dat de populariteit van betrokken schepen moet opkrikken’, schrijft Johan Velghe van Vlinks naar aanleiding van het nieuws dat de gemeente Kuurne een schepen voor Geluk krijgt.

De West-Vlaamse gemeente Kuurne, bij Kortrijk, krijgt er een opmerkelijke schepenpost bij: Bram Deloof (N-VA), en drie jaar later Els Verhagen (SP.A), nemen vanaf 1 januari in het schepencollege de nieuwe bevoegdheid ‘schepen van Geluk’ op. Het klinkt alvast anders én menselijker dan het mantra van de economische groei, dat de ‘kracht van Vlaanderen’ voortkomt uit het bieden van groeikansen en rechtszekerheid voor ondernemers, in ‘slimme steden’ die gericht zijn op vlotte doorstroming van logistiek en transport, op het op peil houden van de concurrentiepositie..

België is niet opgesplitst, maar wel en steeds nadrukkelijker gecraqueleerd.

.

Dat zoiets alleen maar in de ‘ezelsgemeente‘ gebeurt, is niet alleen een zeer spijtige, maar zelfs een verwerpelijke bedenking. Op z’n minst getuigt de nieuwe bevoegdheid van respect voor de bevolking, toch wanneer er een ernstige invulling aan gegeven wordt. De belangrijkste component van het Vlaamse amalgaam, zeg maar de echte ‘kracht van Vlaanderen’, zijn immers de zes miljoen Vlamingen in hun dagelijkse doen als individuele burgers, al dan niet deel uitmakend van een gezin, van verenigingen, van buurtnetwerken en van overkoepelende organisaties. Zij verdienen meer dan een eenzijdige economische benadering, zonder daarom de noodzaak aan lange termijnvisie, aan transparantie en rechtlijnigheid in het beleid, aan innovatie en duurzaamheid in twijfel te trekken.

In Kuurne hebben ze dat goed begrepen. De kladversie van de beleidsnota vermeldt dat de Kuurnenaar een goed gevoel dient te hebben bij het wonen in de gemeente. Hij/zij moet het naar zijn/haar zin hebben. De voornaamste taak van de schepen van Geluk is dus om oplossingen te zoeken voor de vele zicht- en onzichtbare breuken in zijn gemeentelijke samenleving. De bevoegdheid ‘Geluk’ bestrijkt dus een groot gamma aan beleidstaken, van huisvesting over financiën tot het hechter maken van het sociale weefsel. Het wegwerken van (financiële) drempels voor deelname aan cultuur en sport zijn mogelijke hefbomen, net als het stimuleren van het verenigingsleven. Wie zich inschakelt in een groter geheel – een relatie, kinderen krijgen, zich inzetten als vrijwilliger, dingen doen voor anderen,… – voelt zich doorgaans gelukkiger.

De bevoegdheid Geluk is bij ernstige invulling dus veel meer dan een wollig postje dat de populariteit van betrokken schepen moet opkrikken. Er zijn veel zaken gekend die ons ongelukkig of gelukkiger maken. Psychische problemen, chronische ziekten, slechte leefomstandigheden… hebben een bijzonder negatieve impact. Opvoeding, familiale ondersteuning, relationele stabiliteit, sociale en maatschappelijke ondersteuning en zekerheid, een positieve werk- en woonomgeving, afwezigheid van (ook verbaal) geweld en de aanwezigheid van een efficiënt en transparant rechtssysteem zijn dan weer faciliteiten die de beleidsvoerder kan manipuleren om het geluk aan te wakkeren. De taak van deze nieuwe schepen is dus niets meer, maar zeker ook niets minder dan het creëren van een omgeving waar mensen om anderen geven.

Wie de bevoegdheid ‘geluk’ implementeert, zal echter ook moeten aanzetten tot verandering, en dat roept altijd tegenstand op. De gedachte dat iedereen geluk verdient, is ons allemaal genegen, maar om dan meteen ook de stap te zetten naar het meewerken aan dat collectieve geluk, is al een stuk moeilijker. De financieel-economische wereld ligt sowieso niet wakker van het algemene geluk. De dwangmatige groeihonger laat daar geen ruimte voor. Helaas vertaalt economische groei zich niet in meer geluk. Nog rijker worden, is geen garantie op meer geluk. De bevolking van de rijkste landen is niet per se gelukkiger dan de bevolking van minder rijke landen. De kloof tussen wat we hebben en wat we begeren, blijft immers even groot. Ook de overheid schiet op dit vlak tekort. Het is opmerkelijk hoe steeds meer vrijwilligersinitiatieven hulp en begeleiding bieden daar waar de overheden grove steken laten vallen inzake leefbare inkomens, huisvesting, integratie, naschoolse opvang en begeleiding,…

Die schepen van Geluk die zijn bevoegdheid ten volle benut, zal dus niet het kneusje van het schepencollege zijn, maar een beleidvoerder met superbevoegdheden.

Is het land niet opgesplitst, dan is het wel steeds nadrukkelijker gecraqueleerd langs de lijnen van ongelijkheid en armoede. Het polijsten van die craquelé is een belangrijke maar ook moeilijke taak. Eentje van lange adem, ook. Wachten op toverformules en hypothetische opportuniteiten is verloren moeite. De schepen van Geluk, maar eigenlijk alle politici die op 1 januari hun nieuwe taak als schepen of burgemeester opnemen, dienen zich ver weg te houden van het vrijblijvende zwaaien met tips om gelukkig te worden. Het geluk is immers een bijproduct van een reeks in te vullen voorwaarden die tot het uitvlakken van grote zichtbare verschillen en dus tot meer herverdeling leiden via progressieve belastingen en een sterke en efficiënte sociale zekerheid

.

Die schepen van Geluk die zijn bevoegdheid ten volle benut, zal dus niet het kneusje van het schepencollege zijn, maar een beleidvoerder met superbevoegdheden die reiken van financiën, over huisvesting, armoedebestrijding, cultuur-, sport- en recreatieparticipatie, gezondheid, patrimoniumbeheer, mobiliteit,… tot integratie toe. Als we al die bevoegdheden samenballen, hebben we meteen waar het in wezen altijd over moet gaan: samenlevingsopbouw.

Johan Velghe is woordvoerder van Vlinks.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content