Allochtone gemeenschap en de Vlaamse media: de desinteresse komt van beide kanten

De allochtone gemeenschap is nog steeds vooral gericht op het land van herkomst. En de media zijn niet geïnteresseerd in de allochtone gemeenschap. Veli Yüksel (CD&V) roept op om op de ander af te stappen.

In de vorige eeuw doorkruiste ik met een cameraploeg het land, als journalist bij het VRT-journaal. De actualiteit heeft de neiging je op te slokken. Je gaat ermee slapen, je staat ermee op. En zelfs daartussen verdwijnt het nieuws nooit helemaal uit je gedachten. Toen al viel me op hoe weinig de Turkse Vlaming op de hoogte was van politiek en actualiteit. Kwam ik na een lange werkdag terug in Gent en ging ik nog wat drinken om de hoek, dan stapte ik binnen in een wereld waar niemand had gehoord van Jean-Luc Dehaene, Steve Stevaert, Guy Verhofstadt of Kris Peeters. De premier van België? De minister-president van Vlaanderen? Geen flauw idee. De Turkse minister van Landbouw, die kende men wel. De burgemeester van een willekeurige Turkse stad ook.

We zijn een paar decennia verder en nog altijd blijft een groot deel van de Turkse gemeenschap sterk gericht op Turkije en weinig op Vlaanderen. Turkse televisie en kranten worden nauwgezet gevolgd, voor de Vlaamse is er nauwelijks interesse.

Uit een bereikstudie van de VRT blijkt dat slechts 49% van de Turkse Vlamingen minstens vijf dagen per week naar de Vlaamse zenders kijkt, tegenover 76% naar Turkse televisiezenders. Zelfs het lokale weerbericht wordt in de gaten gehouden en druk becommentarieerd. Het spijtige gevolg is dat het merendeel van de discussies in Vlaamse media, de opinies van opiniemakers, de politieke keuzes van politici aan de allochtone gemeenschap voorbijgaat.

Even terzijde, ik blijf het woord allochtoon gebruiken. Ik noch de mensen rondom mij hebben het ooit als een scheldwoord aangevoeld. En door het woord uit onze vocabulaire te schrappen, zoals het Gentse stadsbestuur zichzelf oplegt, raken de problemen van allochtonen niet opgelost.

Maar de desinteresse komt van de twee kanten. De Vlaamse media hebben geen oog voor wat leeft in de allochtone gemeenschap. Dat bleek vorige week nog maar eens bij de viering van 50 jaar Turkse migratie in België. Het lijstje Turkse aanwezigen was indrukwekkend. Nagenoeg de complete politieke top uit Ankara was overgevlogen, met onder meer premier Recep Tayyip Erdogan , twee Turkse vicepremiers, de Turkse minister van Europese zaken en een hele rist parlementairen. Ook de Belgische delegatie was niet min. De ministers Joëlle Milquet, Pieter De Crem, Didier Reynders, Kris Peeters en Fadila Laanan tekenden present. De media-aandacht was navenant. Althans wat de Turkse en Turkstalige Europese pers betrof. De Vlaamse pers gaf niet thuis (de Franstalige trouwens ook niet), met uitzondering van een verloren gelopen cameraploeg van de VRT.

Je kan dit ook in termen van lezers/kijkcijfers bekijken: de Belgische pers laat hier een fors stuk marktaandeel links liggen. Maar de Turkse Belgen gaan hier ook zelf niet vrijuit. Pas wanneer zij de Belgische media volgen, kunnen ze zich een plaats claimen in het nieuwsaanbod. De viering van 50 jaar migratie vormt daartoe een uitstekende kapstok. Dat is in ieders belang. Tot vandaag blijft elkeen op zijn eigen speelhelft. We moeten durven om resoluut op de ander af te stappen.