Alex Callier: ‘Ik probeer mijn hond te leren blaffen als ik een hit schrijf, maar voorlopig tevergeefs’

Alex Callier is muzikant bij Hooverphonic. Dit jaar zijn ze de Belgische inzending voor het Eurovisiesongfestival, met ‘Release Me’. Maar hoe is hij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had hij 28 minuten en 46 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Ik kan me enorm opwinden over hoe iedereen onze politici zit te bashen omdat die maar geen regering vormen, terwijl wij hen zo’n slechte hand kaarten hebben gedeeld.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Noem me donker of pessimistisch, maar ik vrees dat de wereld niet snel zal verbeteren. Ik denk dat we het best kunnen beginnen met kleine dingen in onze eigen omgeving.

Wat is uw grootste prestatie?

Dat ik mensen emotioneel kan raken met mijn muziek. Al lukt dat bij de ene al wat beter dan bij de andere, als ik de reacties op onze Eurovision-song lees. (lacht)

Wat is uw grootste mislukking?

Ik ben van nature opvliegend: er stroomt zuiders bloed door mijn aderen.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Al heel vaak. De eerste keer in 1998, naar New York. Maar toen ik daar zat te dineren met de grote baas van onze platenfirma Epic, zei die: ‘Onderschat nooit de kracht van je roots.’ Dat klopt wel: in het buitenland vallen we net op omdat we anders zijn. Maar na de laatste verkiezingen had ik toch weer zin om te vertrekken.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Aan het repetitiekot. En aan mijn pianoleraar Johan Lybeert, die vorig jaar helaas veel te vroeg is overleden. Hij was voor mij een echt voorbeeld. Ik wilde als jonge gast stoppen met muziekschool, net als mijn broer, maar ik mocht niet van mijn moeder. Blijkbaar had hij haar ingefluisterd dat ik heel getalenteerd was.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

We hebben een elektrische auto, ik werk thuis, we doen ons best om te sorteren en ik drink nooit uit plastic flesjes. Ik sleep mijn eigen theekop overal mee naartoe. Dat maakt een beetje goed dat we in een architectenwoning uit ’57 wonen, met in bepaalde ramen nog enkel glas.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

In de pers verschenen onlangs artikels over het feit dat ik mijn bakkebaarden en wenkbrauwen verlies. Op de website van Het Laatste Nieuws suggereerde iemand dat het misschien door een ziekte kwam. Wat ook klopt, ik heb alopecia (een haaraandoening die kale plekken veroorzaakt). Waarop een ander: ‘Hopelijk sterft hij eraan, dan kunnen ze dat Eurosong-nummer meteen op zijn begrafenis draaien.’

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Constant, tegen onze twee katten en hond. Die laatste, Joske, zit altijd bij mij in de studio. Ik probeer haar te leren blaffen als ik een hit schrijf, maar voorlopig tevergeefs. (lacht)

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Van geen enkele.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Spijtig genoeg wel, met het extremisme dat overal de kop opsteekt.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Dan blijf ik bij muziek: Erik Satie, Serge Gainsbourg en John Barry.

Waarover zou u meer willen weten?

Ik zou graag computers kunnen programmeren.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Ik speel elk jaar een aantal concerten voor het goede doel en sponsor privé enkele organisaties.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Tegenwoordig vind ik dat niet meer zo moeilijk.

Vindt u seks overschat?

Nee. Al hoeft het ook niet elke dag 36 keer.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Mijn mama zie ik wekelijks.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Ik probeer gezond te eten, matig te drinken en te bewegen. Maar voor sport ben ik niet gemaakt.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Geen flauw idee.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Probeer bezig te zijn met je passie en neem het leven niet te serieus.