De Zuid-Afrikaanse Ntando Cele (°1980) speelt met een wit geschminkt gezicht en een blonde pruik haar solo Black Off in de Beursschouwburg.
Bijna een jaar na de hetze die de KVS veroorzaakte met de heropvoering van Raven Ruëlls regie van Hugo Claus’ Leopold II, waarin Koen De Graeve zich zwart schminkte, lijkt uw komst een statement.
Ntando Cele: Dit is de eerste keer dat ik in België speel, misschien nodigde de Beursschouwburg me voor een stuk om die reden uit. Mijn werk is een statement tegen iedereen die het normaal vindt om mensen met een andere huidskleur of cultuur niet normaal te vinden. Zo’n manier van denken heeft fenomenen als blackface opgeleverd, of een figuur als Zwarte Piet. Ik woon in Europa, maar ik ben opgegroeid in het Zuid-Afrikaanse Durban. Opgroeien was leren omgaan met mijn zwart-zijn. Whoopi Goldberg heeft me daarbij geholpen: zij was de eerste actrice naar wie ik opkeek. Ik wilde worden zoals zij: beroemd. Ik wilde schitteren in films zoals Sister Act 1 en 2. Ik bekijk ze nog geregeld. Heerlijk.
De titel is een knipoog naar de uitdrukking met het ‘f-woord’ maar ik plaats er bewust geen uitroepteken achter.
Black Off heeft wel wat Sister Act in zich.
Cele: Klopt! Black Off is een uitvoeriger versie van mijn eerste creatie, Face Off. De titel is een knipoog naar de uitdrukking met het ‘f-woord’ maar ik plaats er bewust geen uitroepteken achter. Ik wil niet provoceren, ik laat mensen lachen én nadenken. De efficiëntste manier om het racisme de wereld uit te helpen, is ermee lachen. Dat lukt me in het dagelijks leven soms, op het podium lukt het me altijd. Daarom noem ik mijn show een ‘stand-up-performance-comedy-rock-show’. Ik speel twee personages: de witte Bianca White en de zwarte Vera Black. White opent de avond. Zij is de witte weldoenster die van kinderen en meditatie houdt. Ze tapt de platste moppen over zwarten. Ze vindt dat zwarten lui zijn, te veel slapen en goed kunnen dansen. Na veertig minuten transformeer ik in mijn alterego Vera Black. Vera is een zwarte rockster en activiste. Zij trakteert op een stevig concert.
U schreef de songs. Welke schrijvers inspireren u?
Cele: Toni Morrison en vooral James Baldwin. In zijn werk gaf hij context bij de wereld waarin hij leefde. Met het semiautobiografische Go Tell It on the Mountain (1953) maakte hij zijn lezers bewust van de discriminatie tegenover Afro-Amerikanen en homo’s. Ik wil mijn publiek ervan bewustmaken dat racisme zelfs in een blik kan zitten. Met die starende blikken had ik vroeger, toen ik net in Europa woonde, veel moeite. Ik ben in 2009 naar Amsterdam verhuisd om er performancekunst te studeren omdat ik naast acteren ook voorstellingen wilde maken. Nu woon ik in Bern, waar ik ondersteund wordt door de kunstenorganisatie Prairie. We zijn tien jaar verder, maar de blikken blijven. Op mijn blog schreef ik over die keer toen ik met mijn vriend een wellnesscenter bezocht. Hij kon rustig van het ene bad naar het andere wandelen, terwijl ik een wandelende attractie leek die nagestaard werd. Kortom, Black Off wordt een feestje met een boodschap.
Wat volgt na dit feestje?
Cele: Black. Space. Race. Die productie – ook een mix van muziek, performance en comedy – ging in december in première in Schlachthaus Theater Bern. Ik vertel het verhaal van de Zimbabwaanse wetenschapper Edward Mukuka Nkoloso. Hij werkte aan een programma om de eerste Afrikaanse raket te lanceren. Hij geloofde in de groeikracht van zijn continent. Dat is ook de overtuiging van de jongste generatie Afrikanen. Ik hoop dat deze generatie zich niet meer hoeft bezig te houden met blackface, maar de belichaming wordt van black power.
Black Off opent het focusprogramma ‘Normal Schnormal’ en speelt op 1 en 2 februari in de Beursschouwburg, Brussel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
