‘ABVV keurde het sociaal akkoord goed. Tot opluchting van de federale regering en vooral van de PS’

De nipte goedkeuring van het sociaal akkoord illustreert andermaal dat de zwakke flank van de regering-De Croo zich vooral in Franstalig België bevindt.

Vorige week gaf elk van de drie vakbonden groen licht aan het ontwerp van het sociaal akkoord. Zeker bij de Franstalige socialisten van de FGTB lag dat moeilijk. Het akkoord bevat wel een hoger minimumloon, maar er komt ook extra ruimte voor fiscaalvriendelijke overuren en de loonstijging boven op de index blijft laag, want de oude loonnormwet uit 1996 blijft behouden. En het ABVV kent een taaie traditie waarbij de achterban ontwerpakkoorden verwerpt, ook al heeft de eigen leiding die mee onderhandeld en goedgekeurd.

De stemming werd een dubbeltje op zijn kant: 49,06 procent stemde ‘ja’, 49,01 ‘nee’. Maar omdat ook een meerderheid van 0,05 procent uiteindelijk een meerderheid is, keurde het ABVV het sociaal akkoord goed. Tot opluchting van de federale regering en vooral van de PS. De politieke vertaling van het gebeuren is namelijk: ‘doelpunt van de PS tegen de PTB’. Het overlegsyndicalisme — waarop de PS zo goed als altijd aandringt als ze zelf in de federale regering zit — won het van het strijdsyndicalisme — een van de belangrijkste oppositiewapens van de PTB.

Zij het dat nadien grote stennis uitbrak binnen het ABVV. De bijna 4000 stemmen van de cadets (jongeren) van de Waalse Intergewestelijke waren bij de onthoudingen geteld, terwijl zij ongeveer in blok tegen hadden gestemd. Uitleg: die stemmen hadden het ABVV-secretariaat pas bereikt na de sluiting van de procedure. Pikant detail: die vertraging kwam er naar verluidt omdat onverwacht veel jongeren het woord hadden genomen om hun ‘non’ uit te leggen.

Niet minder dan tachtig procent van de Waalse stemmen was trouwens ‘non’. Een inderhaast bijeengeroepen nationaal ABVV-bureau moest meer dan vier uur vergaderen om én de telling te bevestigen (en zowel het sociaal akkoord als het eigen gezicht te redden), én een ‘rode herfst’ aan te kondigen, met betogingen tegen de loonnormwet. Le Soir besloot dat het sociaal akkoord ondertekend was met encre rouge — rode inkt.

Tijdens de regering-Michel I ruzieden de Vlaamse partijen N-VA en CD&V voortdurend en destabiliseerden ze zo het beleid. Vandaag doen vooral de Franstaligen dat. Ecolo door een radicale identitaire kaart te trekken. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez door wild te schieten op wat hem niet zint. En dat terwijl de PS onder permanente druk staat van de PTB en zo steeds minder marge heeft om toe te geven aan de centrumrechtse partijen — nochtans de beproefde methode om in ruil sociale eisen goedgekeurd te krijgen.