5 vragen over zelfdoding: ‘De bestaande vzw’s werken goed, maar ze zijn niet zichtbaar genoeg’

Jean-Louis Coppers verloor in 2015 zijn zoon door zelfdoding. Met de scholencampagne Hey hoe gaat het? en de Bloem Bucket Challenge wil hij het thema bespreekbaarder maken.

1. Is zelfdoding onbespreekbaar?

Vraag aan een Vlaming hoe het gaat en je krijgt altijd het antwoord: ‘Goed.’ Een Nederlander zegt dat hij een rotdag heeft en blaast zo stoom af. Wij doen dat minder. Het verklaart wellicht mee waarom ons suïcidecijfer ongeveer 1,5 keer hoger ligt dan het EU-gemiddelde. Bij jongeren is suïcide zelfs de eerste doodsoorzaak. Door hen te leren dat negatieve emoties bij het leven horen en niet eeuwig hoeven te duren, kunnen we ze weerbaarder maken.

2. Hoe wilt u dat aanpakken?

Een eerste actie is de Bloem Bucket Challenge: wij roepen op om via sociale media een video te delen waarin je je gezicht natmaakt en in bloem doopt. Het witte gezicht staat symbool voor het masker dat we allemaal dragen. In september lanceren we een scholencampagne, waarbij onder meer actrice Barbara Sarafian rollenspellen zal doen met leerlingen.

3. Waarom een nieuwe organisatie?

De bestaande vzw’s zijn goed georganiseerd, maar ze zijn niet zichtbaar genoeg. Al die vzw’s bundelen is een streefdoel op langere termijn. Stel je voor dat we op termijn hetzelfde kunnen doen als Kom Op Tegen Kanker. Die ziekte was tien jaar geleden ook taboe.

4. Wat mist u in het hulpaanbod?

Praktische oplossingen. Jongeren geven aan dat ze over suïcidegedachten het liefst met een ervaringsdeskundige willen chatten. Dat kan via de Zelfmoordlijn, maar enkel tussen 19 en 21.30 uur. In Nederland kan het wél de klok rond. We willen niet de zoveelste analyse maken, maar praktische tools aanreiken. Daarom organiseren we in november een hackaton: een concept uit de informatica waarbij mensen samenkomen en een oplossing bedenken voor een probleem. We zoeken nog jongeren om samen te zitten met ervaringsdeskundigen, psychologen en welzijnswerkers.

5. Hoe gaat het met u?

De ene dag beter dan de andere. Verdriet is als een hond die op een been knaagt: soms knaagt het hard, soms wat zachter, maar het knagen blijft. Het helpt dat ik met onze vzw een positieve invulling kan geven aan het verlies van onze zoon.