‘1 ploeg van 11 miljoen? Deze crisis laat zien dat we een aanpak op Europees en wereldvlak nodig hebben’

‘Het is vreemd en ongepast dat ons gedrag van de laatste maanden plotseling figureert als bewijs van onze gehechtheid aan om het even welke staatsvorm’, schrijft Ludo Abicht.

Sinds de uitbraak van de coronacrisis zijn we in feite getuige van een perfecte illustratie van de overbodigheid van de massa’s mededelingen en toespraken door de overheid. We hadden al die betuttelende persconferenties niet nodig om te weten hoe we ons tegen deze bedreiging van de gezondheid moesten gedragen. De ondubbelzinnige boodschap van de meerderheid van de experten volstond om ons te informeren over datgene wat we uit zelfbehoud en respect voor de medemensen moesten doen. In werkelijkheid hoorden we telkens opnieuw hetzelfde: luister nu eens naar mensen die hun vak kennen (“feiten en cijfers”) en neem dan de correcte beslissingen.

De overheid moet, via de media, deze informatie uiteraard zo objectief mogelijk brengen en ervoor zorgen dat mensen die hun eigen gezondheid (leven) en die van de anderen in gevaar brengen vermaand en bestraft worden. Zo eenvoudig is dat en zo werkt dat ook het beste.

Wanneer ik of zowat alle mensen die ik ken zich op deze manier gedragen hebben was dat hoegenaamd geen uiting van Belgisch, Vlaams, Brussels of Oostkantons patriottisme, maar gewoon gezond verstand, en wie zich niet aan de regels hield moest daar uiteraard de gevolgen van dragen.

Wat me ergert is de interpretatie die de overheid meent te moeten geven aan de emotionele reactie van de burgers op drama’s. Zo was de Witte Mars, waar mijn vrouw en ik aan meegedaan hebben, een gebaar van menselijk medeleven met de ouders van de slachtoffers en geen opwelling van nostalgie naar de vroegere unitaristische Belgische staat, zoals het onterecht werd geïnterpreteerd.

Daarom vind ik het opnieuw vreemd en ongepast dat ons gedrag van de laatste maanden plotseling figureert als bewijs van onze gehechtheid aan om het even welke staatsvorm. Ik verwijs hier naar het recente propagandafilmpje en de reclamepagina’s in de kranten over het imaginaire “team van 11 miljoen”, terwijl het correct over bijna acht miljard mensen zou moeten gaan, want de staatsgrenzen zijn al even poreus voor het coronavirus als voor de zure regen of destijds de neerslag van de kernramp in Tsjernobyl.

Dat betekent dat de huidige crisis ons dringend herinnert aan de absolute noodzaak van een coördinatie op Europees en zelfs wereldvlak. De acties die we gevoerd hebben, onder meer met de buren en op mijn werk zijn nooit het gevolg geweest van een of andere oproep van de regering, maar werden ingegeven door respect voor de inzichten van de wetenschappers en het vanzelfsprekend inzicht in het belang van een gezonde samenleving voor ieder van ons. Wanneer de overheid in het recente verleden door gebrek aan beleid gefaald heeft is het maar normaal dat we geprotesteerd hebben, net zoals het normaal is dat we de helderheid van de communicatie door de huidige regering prijzen.

Maar om daar nu losweg vermeende vaderlandse gevoelens aan te koppelen en die dan ook politiek te willen uitbuiten is een stap te ver en kan op termijn wel eens contraproductief werken.

Ludo Abicht is kernlid van Vlinks.