‘Als het wél haalbaar en betaalbaar is, waarom geven we dan niet iédereen zekerheid?’

‘Mensen in dit land vragen niet veel, alleen een minimum aan zekerheid om opnieuw voluit te geloven in de toekomst’, schrijft SP.A-voorzitter John Crombez op 1 mei.

Vorige vrijdag was een belangrijke dag. Het Planbureau maakte toen haar doorrekeningen bekend van de voorstellen van elke partij. De eeuwige mantra van anderen dat ‘de voorstellen van de sossen’ niet haalbaar zijn, mochten die dag definitief de prullenmand in. Meer nog, niet alleen zijn ze betaalbaar, met 80.000 extra jobs de volgende jaren zijn ze ook goed voor onze economie.

Dat investeren in en zorgen voor mensen ook goed is voor onze economie, weten wij – socialisten – al langer. Meer dan 130 jaar geleden wisten we dat, toen in de Vooruit de kiem gelegd werd voor een idee. Een voor velen toen absurd idee, met name dat een gelukkig leven waarin je iets kunt opbouwen – voor iedereen en niet alleen de happy few – geen droom hoefde te blijven. 75 jaar geleden, toen wij de sociale zekerheid uit de grond stampten, deden we dat kunstje over door ervoor te zorgen dat iedereen die werkt een pensioen had. Ook toen verklaarden anderen ons zot, maar opnieuw ging iedereen erop vooruit, ook de economie. Opnieuw hadden we gelijk.

Als het wél haalbaar en betaalbaar is, waarom geven we dan niet iédereen zekerheid?

De voorbije jaren hebben velen aan onze recepten getwijfeld. En toegegeven, die twijfel van buitenaf heeft ook voor onrust gezorgd. Vaker dan lief werden we beschimpt, anderen verklaarden ons maar al te gretig passé. Maar de moed van de overtuiging hebben wij zelfs in de meest prangende periodes altijd gehad. Wij hebben volhard, omdat wij als geen ander weten dat wie de wereld wil verbeteren, te vroeg gelijk moet hebben.

Vandaag, 1 mei 2019, staan we op 25 dagen van cruciale verkiezingen. En ik zal eens iets zeggen: ik voel aan alles dat het momentum keert. En de reden daarvoor is héél simpel: omdat de kracht van solidariteit een onverwoestbare kracht is. Mensen in dit land vragen dan ook niet zo gek veel om weer wat te kunnen dromen, alleen voldoende zekerheid. De zekerheid dat ze hun facturen op het einde van de maand kunnen betalen en iets overhouden om iets leuks te doen met de kinderen. De zekerheid ook dat als ze elke dag vroeg opstaan om te gaan werken, en netjes hun belastingen betalen, daar ook iets tegenover staat. Zoals een goed pensioen bijvoorbeeld of de beste en betaalbare zorg wanneer ze die nodig hebben. Meer vragen ze niet.

Mag het vandaag en de volgende jaren dan ook weer eens over essentiële zaken gaan in onze samenleving, in plaats van iedereen te catalogeren in termen van winst, rendement en statistieken? Kan een overheid er weer eens voor zorgen dat mensen in dit land opnieuw de zekerheid krijgen die ze verdienen, en waar ze nu meer dan ooit om vragen?

Als wij vinden dat werken weer moet lonen en ons voorstel voor een minimumloon van 1.600 euro netto haalbaar en betaalbaar is – én bijna 80% van de Vlamingen dat wil – waarom doen we dat dan niet gewoon? Als wij vinden dat elektriciteit een basisrecht is voor iedereen, en dat kan door de btw op elektriciteit te verlagen van 21% naar 6% – én 85% van van de Vlamingen een lagere energiefactuur wil – waarom doen we dat dan niet gewoon? Als iedereen het een schande vindt dat veel te veel mensen – die hun hele leven lang gewerkt en bijgedragen hebben – nu moeten rondkomen met een schamel pensioen, en ons voorstel om iedereen een minimumpensioen van 1.500 euro te garanderen haalbaar en betaalbaar is, waarom doen we dat dan niet gewoon?

Mensen in dit land vragen niet veel, alleen een minimum aan zekerheid om opnieuw voluit te geloven in de toekomst.

Als vandaag meer dan 5.000 kinderen in Vlaanderen in acute zorgnood verkeren en 20.000 Vlamingen met een handicap al jaren wachten op hun centen voor zorg, waarom werken we die wachtlijsten dan niet gewoon weg, als het Planbureau zwart op wit bevestigt dat dat met ons voorstel gewoon kan?

Precies om al die redenen is 1 mei vandaag niet een dag om enkel trots terug te blikken of te wijzen naar anderen. Dat doen die anderen al genoeg en daar schieten mensen niks mee op. Neen, vandaag is dé dag om opnieuw de toekomst te omarmen. En als onze oplossingen een deftig loon, een goed pensioen en de beste zorg garanderen, én de economie bovendien een boost geven, waar wachten we dan nog op? Mensen in dit land vragen niet veel, alleen een minimum aan zekerheid om opnieuw voluit te geloven in de toekomst. Wie zijn wij, politici, om hen dat te blijven ontzeggen? Waarom doen we dit anders?