AA Gent

Dat AA Gent toch nog elk jaar een rol van betekenis heeft gespeeld, dat is een wonder.

‘We hebben al zoveel eerste stenen gelegd dat het nieuwe stadion er bijna staat. Ze allemaal terugvinden is werk voor archeologen.’

Zoveel humor kan alleen van een Gentenaar komen. In dit geval van Dé Gentenaar, niet de krant – daar valt minder bij te lachen – maar de burgemeester, Daniël Termont, die zijn brede schouders mee onder de Buffalo’s heeft gezet, en onder hun stilaan hilarische bouwplannen voor een nieuw stadion. ‘We hadden gehoopt dat het er zeven jaar geleden zou gestaan hebben.’

Volgens Termont heeft de wet van Murphy, in deze zaak het decreet van Murphy, zijn rol gespeeld bij de opgelopen vertraging. Het decreet van Murphy is het enige decreet dat de Vlaamse administratie zelf respecteert. Maar de stad blijft aan de kar duwen.

Het is ooit anders geweest. Wij herinneren ons de tijd dat Jean Van Milders voorzitter was en Jan Boskamp trainer. Op een dag toonde iemand, een goedmenende, de trainer de boekhouding. Boskamp viel met stoel en al achterover: achthonderd miljoen frank schulden, twintig miljoen euro. Kwam door de nieuwe tribune en door exorbitante transfer- en salarisuitgaven. AA Gent betaalde aan rente alleen rond de veertig miljoen frank per jaar, en dan was er niet eens sprake van kapitaalaflossing, integendeel.

Toen besloot het stadsbestuur een geste te doen. Het ging zelf een som lenen, of kwijtschelden, dat weten we niet meer, in elk geval betrof het een zeer aanzienlijke injectie. Tachtig miljoen frank. Of zoiets, de precieze bedragen zijn ons ontgaan, zoals ze in die tijd ook de bestuursleden van AA Gent klaarblijkelijk ontgingen.

Er werd een vergadering belegd met enkele schepenen en het clubbestuur van de Gantoise. En daar bestond Jean Van Milders het om alle aanwezige en afwezige Gentse schepenen uit te schelden voor het vuil van de straat. Dat luchtte op. Toen hij buiten stapte was de schuldenlast van Gent weer met vijftien procent verhoogd.

Dat die inmiddels is weggewerkt door Ivan De Witte en Michel Louwagie en dat Gent toch nog elk jaar een rol van betekenis heeft gespeeld, dat is een wonder. Naar Griekenland met dat duo. In Sport/Voetbalmagazine is ooit haarfijn uitgelegd hoe de voorzitter opereert. Men interviewde oud-klasgenoten van Ivan De Witte. Die hadden niet zo lang voordien een reünie gehouden. De enige die daar ‘vergat’ om een bijdrage te leveren voor de boterhammen met uuflakke was De Witte. Die uuflakke steekt nu in het Arteveldestadion. Alle beetjes helpen.

Pee es. Bij het opzoeken van de juiste schrijfwijze van het woord uuflakke in het Gents dialectwoordenboek stoten wij op de volgende zin, die men vaak hoort wanneer men zich, gedwongen door omstandigheden, begeeft in een gezelschap van Gentenaars: ‘Mijn vrouw heeft een veel te kort rokje aan en haar decolleté is zo diep uitgesneden dat je een groot deel van haar borsten ziet.’

Elders zeggen ze dit niet, maar in Gent lopen alle vrouwen er zo bij. Welnu, in het Gents dialect klinkt dat aldus: ‘Mijn treeze luupt were mee guul eur fuure bluut en de breudjes ligge veur de venjster.’

Het is maar dat u kunt meepraten, mocht u volgende week het Jules Ottenstadion bezoeken. Of volgende eeuw het Arteveldestadion.

Koen Meulenaere