?Het schilderij? van Viktor Slavkin.

De Russische schrijver Viktor Slavkin (1935) werd hier bekend door de gastvoorstellingen die de School voor dramatische kunst uit Moskou in 1988 in Brussel op uitnodiging van Kaaitheater en Théâtre National bracht van ?Cerceau?. Met dit 4 uur durende stuk kwam Slavkin de Glasnost-theorie van Gorbatsjov een eindje tegemoet en toonde hij zich een schrijver die een soliede dialoog à la Tsjechov kon schrijven, compleet met sfeer en al.

Zijn doorbraak als professioneel auteur was in 1979 begonnen met ?De volwassen dochter van een jonge man?, zijn eerste avondvullende stuk. Het werd geregisseerd door Anatoli Vasiljev, die ook ?Cerceau? regisseerde en in Moskou het ?theater van de nieuwe golf? ontwikkelde, dat aanvankelijk moeilijk onderdak kreeg en waartoe ook Slavkin ging behoren. Sinds 1988 is hier echter van Slavkin niets meer gezien en gehoord. Arca (Gent) verbreekt de stilte met ?Het schilderij? (uit het Frans vertaald door Roger Vandenbrande). Slavkin schreef dit korte stuk in 1972, een periode waarin alleen studententheaters en amateurgezelschappen interesse hadden voor zijn werk.

Een kunstenaar en een ingenieur gaan een dispuut aan over de functie van de kunst en de kunstenaar in een arbeidersmaatschappij. Het nuttige wordt tegenover het mooie gezet. Zijn brood verdienen en geld opbrengen tegenover idealisme. Maar wat is mooi en wie is nuttig ? De discussie begint als een spel tussen een indringer en een verdachte en slaat om in een spel om de macht en in een slaande ruzie over abstracties. Af en toe klinkt iets door over het menselijk aspect achter de opwinding, en het stuk eindigt grotesk met de letterlijke vereenzelviging van de schilder met zijn schilderij. Slavkin geeft tussendoor de Sovjetambtenarij wat speldeprikjes, maar een stout stukje kan je ?Het schilderij? niet noemen. Slavkin liep er zowel politiek als artistiek mooi mee in de pas.

Het is de vraag waarom dit stuk, dat misschien in 1972 stof voor het vormingstheater had kunnen bieden, nu gespeeld wordt. Er is geen enkel aanknopingspunt bij een actuele probleemstelling omtrent de positie van de kunstenaar in om het even welke maatschappij. De dialoog tussen de emotioneel gefrustreerde schilder ( Pierre Callens) en de ingenieur (Daan Hugaert), op kunstgebied een volslagen leek, leidt nergens tot een vernieuwend inzicht. Bijaldien komen de personages in de regie van Bart Verschaeve en Hugo Van Laere nauwelijks uit de verf. Maakwerk.

Roger Arteel

Tot 1 juni (20 u.) in Arca, Gent, (09) 225.18.60.

Pierre Callens en Daan Hugaert in Het schilderij : geen stout stukje.