Daar hadden zijn criticasters niet van terug.

Er zijn mensen, zoals de senatoren Patrik Vankrunkelsven en Vincent Van Quickenborne (Spirit), die een gouden handdruk van honderd miljoen frank voor de ontslagen topman van De Post Frans Rombouts overdreven vinden en hem oproepen uit eigen beweging zijn ontslagpremie te weigeren. Maar Rombouts is niet gek natuurlijk, laat staan dat hij een hold-up zou plegen op zijn eigen portemonnee. Honderd miljoen frank: het lijkt veel, maar in euro’s klinkt het al een stuk minder (2,5 miljoen euro) en dan hebben we het nog over een bruto bedrag, waarvan in dat wurgend belastingklimaat van ons meer dan de helft naar de fiscus gaat.

Er zijn mensen die een jaarsalaris van dertig miljoen frank (743.680 euro) voor een topmanager in een overheidsbedrijf niet onredelijk vinden. Want ga maar na: wat zouden Kim Clijsters en Frank Vandenbroucke (de wielrenner) wel niet verdienen? De nieuwe topman van De Post Johnny Thijs nam Rombouts intussen in bescherming met de mededeling dat hij niet van plan was te braderen op de prijs van zijn voorganger en dus niet met veel minder genoegen zou nemen.

Vragen staat vrij natuurlijk. En het is in de vrijemarkteconomie nog altijd: wat de gek ervoor wil geven.

Maar wat _ of wie _ bedoelde de gouverneur van de Nationale Bank eigenlijk toen hij onlangs zei dat de lonen in België veel te snel stijgen? Nog niet zo heel lang geleden vonden zelfs de meest verstokte liberalen het een kwestie van gezond verstand de loonspanning in een bedrijf _ het verschil in netto salaris tussen de koffiejuffrouw en de gedelegeerd bestuurder _ te beperken. Eén staat tot zeven: meer moest dat niet zijn. Tegenwoordig verdient een postbode vijftien of twintig keer minder dan zijn baas. Als er bijvoorbeeld socialisten in de regering zouden zitten, zouden die daar een punt van maken. Ze zouden het ook niet pikken dat bij een belastingverlaging de koopkracht van de laagstbetaalden er minder op vooruitgaat dan die van de grootverdieners. Heeft iemand Patrick Janssens daar al over gehoord? Maar ja, Patrick Janssens.

Er zijn mensen die zich daar vreselijk over kunnen opwinden. Men vindt ze bijvoorbeeld in dat Berchemse café, vlakbij het grote postsorteercentrum, waar ze als hun shift erop zit nog even stoom afblazen. Die mensen vertonen wat Steve Stevaert zou noemen ‘een hoge zuurtegraad’. Hoe zou dat toch komen?

Piet Piryns

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content