De G7 gaan niet zonder meer over tot schuldkwijtschelding van armste landen.

Glunderend sprak de Britse minister van Financiën Gordon Brown afgelopen weekend in Londen van ‘een doorbraak’. Hij was erin geslaagd zijn collega’s van de rijkste zeven industrielanden (Verenigde Staten, Canada, Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Italië en Japan) te overtuigen de multilaterale schulden van de armste landen kwijt te schelden. De Britten zijn dit jaar voorzitter van de G7 en willen van armoedebestrijding een prioriteit maken. De regering-Blair sprak al van een ‘Marshallplan’ voor de armste landen. De aanwezigheid van de Zuid-Afrikaanse icoon Nelson Mandela op de G7-vergadering én de vasthoudende campagne rond schuldsanering van onder andere zanger Bono Vox en niet-gouvernementele organisaties als Oxfam en Jubilee 2000 werpen vruchten af. In retorische zin dan. Want wat het ‘Marshallplan’ in de praktijk zal opleveren, valt volgens waarnemers nog af te wachten.

De G7 bleek zich immers alleen akkoord te verklaren om te onderzoeken of, en zo ja hoe, de schulden van de armste landen bij internationale instellingen als de Wereldbank en het Internationaal Muntfonds (IMF) konden worden kwijtgescholden. De conferentie diende als opmaat tot de G8-top in juli, waar Blair de handtekeningen van de andere staatsleiders onder een ‘schuldenakkoord’ hoopt te krijgen.

Volgens Bogdan Vandenberghe, hoofd van de campagnedienst van ngo-koepel 11.11.11, moet het akkoord uiterst kritisch worden bekeken en moeten vooral de kleine lettertjes gelezen. Allereerst wil men eerst de schuldenlast land per land analyseren en is er geen absolute toezegging. Bovendien verklaarden de G7 dat aan de eventuele schuldkwijtschelding ook voorwaarden gekoppeld worden. Landen moeten van het IMF bepaalde hervormingen strikt doorvoeren. ‘In de armste landen is door dat hervormingsbeleid de schuldenlast de laatste tien jaar juist toegenomen, in tegenstelling tot hun bruto nationaal product.’ Verder wordt uitgegaan van een moratorium op de schuldaflossing tussen 2005 en 2015. Vandenberghe: ‘Men heeft na de orkaan Mitch in Midden-Amerika ook een moratorium ingesteld voor die getroffen landen. Nadien bleek echter dat de rente bleef doorlopen, waardoor de schuld alleen maar opgelopen was. Hetzelfde gevaar dreigt nu voor de door de tsunami’s getroffen Aziatische landen.’ Volgens Vandenberghe hebben rijke landen al vaker beloften gedaan, maar die niet ingelost.

H.v.S

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content