Sofie Merckx (PVDA): ‘Ik twijfelde tussen geneeskunde en theater. Maar ook in het parlement is er veel theater’

Sofie Merckx is PVDA-fractieleider in de Kamer en gemeenteraadslid in Charleroi. Maar hoe is zij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had zij 24 minuten en 11 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

De oorlog in Oekraïne, uiteraard. Maar recenter ook het Oxfamrapport waaruit blijkt dat de ongelijkheid blijft groeien. ‘Een samenleving die groeit in rijkdom zonder de armoede te laten afnemen, moet verrot zijn tot in de diepste kern’, schreef Karl Marx.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

De rijkdom herverdelen. In Davos deed een groep miljonairs opnieuw een oproep om zelf meer belastingen te betalen. Een goed idee.

Wat is uw grootste prestatie?

Ruim twintig jaar geleden verhuisde ik van Antwerpen naar Charleroi, waar ik stage liep bij een kleine huisartsenpraktijk van Geneeskunde voor het Volk. Intussen is dat een grote praktijk met meer dan 2000 patiënten. Dat heb ik zeker niet alleen gedaan, maar ik was wel de drijvende kracht.

Wat is uw grootste mislukking?

Samen met mijn partij heb ik ervoor geijverd om iedereen wereldwijd zo snel mogelijk te laten vaccineren tegen covid-19, maar dat is niet gelukt.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Ik kijk graag naar huizen in het buitenland, maar toch wil ik altijd terugkeren naar België. Er is hier nog veel werk aan de winkel.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Toen ik negen was, kochten mijn ouders een Opel Corsa en een kampeerauto. Daarmee hebben we heel Europa rondgereden.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik sorteer, neem de trein, maai niet in mei en strooi geen blauwe korrels tegen slakken. Maar ik probeer vooral op het beleid te wegen.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Toen ik in 2018 in Charleroi de politieke strijd aanging met Paul Magnette van de PS, schreef iemand ‘dat ik zeker weinig tijd heb voor mijn kinderen’.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Zeker, tegen mijn langharige kat. Ik verdedig mee haar terrein tegenover andere poezen – daar is zij niet zo goed in – en soms vloek ik ook op al het haar dat ze verliest.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Als achttienjarige twijfelde ik tussen een opleiding geneeskunde en theater. Soms vraag ik me af: wat als? Maar ook in het parlement is er veel theater.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

De ongelijkheid groeit en de traditionele partijen krijgen steeds minder steun. Dan komt extreemrechts op de proppen met vergif. In de jaren dertig hebben we gezien waartoe dat kan leiden.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Een klassieker: Daens van Stijn Coninx. De eisen van mijn partij worden soms afgeschilderd als ‘onmogelijk’. Maar als ze dat toen ook hadden geloofd, werkten er vandaag nog steeds kinderen in de fabrieken.

Waarover zou u meer willen weten?

Over politieke geschiedenis. Als huisarts schiet ik op dat vlak soms tekort.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Een beetje. Ik sta een groot deel van mijn loon af aan de partij, wat eigenlijk ook een goed doel is.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Ze altijd goed verzorgen. Maar liefde hoeft ook niet eeuwig te duren.

Vindt u seks overschat?

Nee, het is heel belangrijk.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Gisteren nog, op de achttiende verjaardag van mijn dochter.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Ik probeer gezond te eten, veel te wandelen en soms te zwemmen. Lopen haat ik, net als andere sporten waar je te moe van wordt.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Nee, ik zou blijven en me verzetten.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat je samen sterk staat. Enkele jaren geleden zat ik er volledig door. Toen hebben mijn vrienden en kameraden me echt gedragen.