Victor Burgin (58) experimenteert met beelden. Hij combineert bijvoorbeeld foto’s met kleurvlakken en teksten en bestudeert – ook via de psychoanalyse – het effect op de kijker. Hij is een Brit en nogal bekend. Zijn werk wordt vaak tentoongesteld en het werd opgenomen in belangrijke collecties.

De tentoonstelling in Gent bestaat uit vier elementen: één zin op de muur, vier triptieken, drie videosequenties en een geluidsband. De zin op de muur is: “DRIVING FAST ON EMPTY FREEWAYS”. De vier triptieken tonen telkens twee kleurenafdrukken van een videobeeld en een zwart vlak. De videosequenties zijn te zien op drie monitors, het zijn korte gebeurtenissen die zich voordeden op openbare plaatsen in San Francisco en Las Vegas. Ze worden afgewisseld met een helder gekleurd scherm, blauw, rood en groen; de geluidsband bestaat uit soundtracks van klassieke Hollywoodfilms.

Het werk van Victor Burgin vraagt om aandacht. Wat de toeschouwer meemaakt, ligt naast de lijn der verwachtingen. Alles wat hij ziet en hoort, lijkt bekend maar de combinatie is prikkelend. De vier elementen werden zorgvuldig opgesteld. Alles krijgt evenveel aandacht: de foto’s omdat ze zo groot zijn, de tekst omdat hij daar zo manifest alleen hangt, de videosequenties omdat ze lumineus zijn en flikkerend en de geluidsband omdat hij alomtegenwoordig is. De totaalervaring geeft de toeschouwer geen simpele verklaring.

De opstelling is nogal klassiek. De triptiek doet ons denken aan de schilderijen boven het altaar: het middenpaneel is het belangrijkste, de twee andere verwijzen ernaar. Zo is er bijvoorbeeld de “Study for Video I”, waarbij het middenpaneel een zwart vlak is. Links is er de afbeelding van een vrouw aan een venster op de eerste verdieping. We zien haar rug. Ze lijkt te telefoneren. Rechts zien we een vrouw die in het objectief kijkt, ze zit in de metro en wrijft over haar wang. In de achtergrond is er de hand van een man.

Deze afbeelding is geen foto. Het is onderdeel van een videofilm geprint op papier. Het formaat is ook niet gemaakt naar de verhouding van een kleinbeeldnegatief (18 x 24 mm) zoals we dat gewoon zijn bij foto’s, maar is het formaat van een videobeeld (3 x 4). Het papier is geen fotopapier maar printpapier. Dat lijkt goedkoper, het heeft minder te maken met de vakkennis van de fotograaf, het is elektronisch ontstaan en daardoor is het eigenlijk “gewoner”. De beelden hebben met elkaar te maken want ze werden op hetzelfde paneel gekleefd, maar het is niet meteen duidelijk hoe, we kunnen er ons van alles bij voorstellen. Het houdt nooit op.

“Victor Burgin”, Vereniging voor het Museum van Hedendaagse Kunst, Citadelpark, Gent, van dinsdag tot en met zondag van 14 tot 18u. Tot 4/4.

Johan De Vos