Rainier Louis Henri Maxence Bertrand de Grimaldi, prins van Monaco, werd op 31 mei 1923 in Monaco geboren. Hij overleed op 6 april 2005 op 81-jarige leeftijd.

De dood van Rainier van Monaco is niet wereldschokkend, maar ze haalde wel de wereldpers. Zijn leven, de man werd 81, biedt immers stof voor een hele bibliotheek stationsromannetjes. Rainier was prins van een klein, zonnig staatje, getrouwd met een filmster die perfect de rol van prinses wist te spelen en vader van drie kinderen die sinds hun puberteit voor de meest saillante verhalen in de roddelpers hebben gezorgd.

Voor de meeste mensen staat Monaco voor gokken, autoraces en een circusfestival dat in de donkere dagen rond nieuwjaar op televisie wordt uitgezonden. Maar Monaco is natuurlijk ook een staatje, zelfs een lidstaat van de Verenigde Naties, zij het de allerkleinste. Net geen twee vierkante kilometer groot, net iets meer dan 32.000 inwoners, twee keer meer telefoons dan inwoners en met een bankgeheim dat steviger is dan de rots van Gibraltar. Wellicht ook een van de rijkste staatjes: personenbelasting bestaat er niet, de bedrijfsbelasting is uiterst laag en de gemiddelde koopkracht bedraagt per hoofd per jaar 21.000 euro. Conservatief geschat, want Monaco publiceert geen cijfers. Tot grote woede van Frankrijk, dat het prinsdommetje al jaren beschuldigt van witwaspraktijken en illegale handel. Monaco wijst alle aantijgingen hooghartig af: de hele welvaart is er immers op gebouwd.

Eerlijkheidshalve moet gezegd dat in de laatste jaren naast hotels en banken ook bedrijven naar Monaco trokken. Diversificatie heet zoiets. Met de macht die prins Rainier grondwettelijk heeft, was dat niet moeilijk. Het parlement van 24 leden zal hem zeker niet tegenhouden. Het heeft dat één keer geprobeerd en toen stuurde de prins de parlements-leden prompt voor drie jaar naar huis.

Operettestaatje

Een operettestaatje waarvan de prins veel macht heeft. En ook dat willen de Monegasken graag zo houden. Er is immers niets aan de hand in Monaco, zeker niet nu de wet op de troonopvolging veranderd is. Want als er één ding is dat het kleine staatje parten speelde, dan was het wel de onwil van een aantal prinsen om zich (wettig) voort te planten. Gelukkig kun je daar altijd een mouw aan passen. Zo werd al in de 16e eeuw – Monaco bestaat officieel van in 1297 – bepaald dat bij gebrek aan een mannelijke erfgenaam de dochters konden opvolgen als hun man maar de naam Grimaldi aannam. Dat gebeurde in de achttiende eeuw voor de eerste keer en in 1918 nog eens. Want zonder wat hulp van de wet en het toeval had Rainier nooit recht gehad op de naam, noch op de titel van prins, noch op de 19 andere titels die de prinsen van Monaco dragen.

Hij is de zoon van Charlotte de Grimaldi, een onwettig kind van Louis II van Monaco. Het leven van Charlotte is als een sprookje. Toen Louis in het Franse leger in Algerije diende, raakte hij bevriend met een vrouw die de was deed voor het leger. En toen zijn legerdienst erop zat, ging hij naar Parijs om Marie Juliette Louvet, de dochter van de wasvrouw op te zoeken. Omdat – zo gaat het verhaal – hij haar moeder had beloofd voor haar te zorgen. En dat deed hij zo goed dat ze samen een dochter kregen, Charlotte. Wellicht had niemand ooit van Charlotte gehoord als Louis niet ongetrouwd was gebleven. En dus kwam de opvolging in gevaar. Erger, de enige opvolger was een Duitser, een neef van Louis II. Dat kon Frankrijk niet hebben en dus werd Charlotte geadopteerd. Onwettig beweren kwatongen, maar alleszins leek dat iedereen veel minder gevaarlijk dan een Duitser op de troon van Monaco.

Charlotte de Grimaldi, née Louvet, trouwde met graaf Pierre de Polignac, die prompt de naam Grimaldi aannam en al even prompt in 1933 de echtscheiding aanvroeg. Maar toen had Charlotte al twee kinderen, Antoinette (jaargang 1920) en Rainier.

Die volgde zijn grootvader op in 1949. Monaco was toen al hét mekka van de rijken. En dat had het te danken aan de puriteinse 19e eeuw. Toen was gokken in Frankrijk verboden. Maar niet in Monaco. De broers François en Louis Blanc, die al ervaring hadden in het bouwen van gokpaleizen, kwamen naar Monaco en bouwden in Monte Carlo een casino dat een voorbeeld werd voor alle casino’s ter wereld.

Het haalde Monaco niet alleen voorgoed uit de financiële problemen, het bracht prins Rainier een vrouw. Want in 1955 ontmoette hij daar Grace Kelly, een mooie blonde filmster die er To catch a thief draaide. Het was – tenminste van de kant van Rainier – liefde op het eerste gezicht. En het werd het sprookjeshuwelijk van die tijd. Alle kranten brachten de foto’s en de verhalen over de feesten, de kleren, het menu. De dochter van een rijk geworden Amerikaanse metselaar werd prinses. En wat voor één!

Sprookje

Mooi, elegant en – zoals het hoorde voor een Monegaskische prinses – katholiek op de koop toe. Ze kregen drie kinderen, Caroline (1957), Albert (1958) en Stéphanie (1965). Het sprookje kende een droevig einde. In 1982 verongelukte Grace Kelly en alweer waren Rainier en zijn kinderen wereldnieuws.

En dat bleven ze, want hoewel erfprins Albert niet getrouwd is, zorgden zijn twee zussen voor genoeg huwelijks-nieuws om heel wat kranten te vullen.

Stéphanie zorgde eerst voor een paar wilde romances met steenrijke oudere heren, dan voor een verbroken verloving en uiteindelijk voor een huwelijk met haar lijfwacht Daniel Ducruet. Ze kregen twee kinderen voor Ducruet eruit vloog nadat de paparazzi hem hadden gefotografeerd met de Belgische stripper Fili Houteman. Drie jaar later kreeg ze een derde kind, vader onbekend. In 2001 trok ze in bij de olifantentemmer Franco Knie en begon een circuscarrière die al even kort was als al haar andere avonturen. Maar ze had duidelijk de smaak te pakken, want haar volgende man was ook een circusartiest. Adans Lopez Perez hield het geen jaar vol. Haar excuus? ‘Ik mag dan een prinses zijn, ik heb ook mijn gevoelens.’

Caroline deed niet veel beter. Ze trouwde in 1978 met de Franse zakenman Philippe Junot. Hij verkocht de foto’s van hun privé-leven waarna het huwelijk eindigde – en in 1992 zelfs kerkelijk ontbonden werd. Ondertussen was ze al een tweede keer getrouwd, met de Italiaan Stefano Casiraghi. Die verongelukte met een speedboot in 1990 en liet Caroline drie kinderen, Andrea, Pierre en Charlotte. Haar derde huwelijk met prins Ernst August van Hannover moest even uitgesteld tot de prins gescheiden was en Caroline zwanger. Maar baby Alexandra zorgde ondertussen wel voor een primeur. Caroline die het blijkbaar beu was overal over de tongen te gaan, dwong een gerechtelijk vonnis af waarin haar privacy wordt beschermd. De Duitse pers was woedend over het ‘Carolina-vonnis’, dat even later ook door kanselier Gerhard Schröder werd ingeroepen om de foto’s van zijn adoptiefkind uit de kranten te houden.

Al die avonturen waren prins Rainier de laatste jaren aan te zien. Tenzij de zorgelijke rimpels voortkwamen uit het voortdurende aandringen van Frankrijk om iets te doen aan de beschuldigingen dat Monaco een witwasparadijs is. Het verdrag tussen Frankrijk en Monaco bepaalt weliswaar dat het prinsdom onafhankelijk en soeverein is, maar of Parijs daarom miljoenen belastinggeld wil mislopen, is een heel andere zaak.

Dat is voortaan het probleem van Son Altesse Sérénissime Albert, 32e heerser van Monaco. Maar een familie die alles overleefde – de voogdij van Firenze, Savoie, Milaan, Spanje en Sardinië -, die de Franse Revolutie bijna ongeschonden doorkwam (één schoondochter stierf onder de guillotine) en zich ondertussen titels en geld van iedereen toe-eigende, kan ook wel op tegen de Europese Unie en haar onderzoeken. De wapenspreuk van Monaco is trouwens: Deo Juvante, Met Gods hulp.

Misjoe Verleyen

Het bankgeheim van Monaco is steviger dan de rots van Gibraltar.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content