Promojagers: confessies van een folderlezer
Supermarktfolders zijn de beste comfort reading voor 2022. Knack-redacteur en -columnist Peter Casteels ging dit jaar helemaal overstag.
Het is onlangs voor het eerst echt gebeurd, zonder dat ik zelfs maar besefte wat voor precedentswaarde het voorval had. Ik ging naar de supermarkt om één enkel product te kopen – afwasmiddel – en helemaal niets anders. Niet eens omdat ik het dringend nodig had, maar enkel omdat ik thuis nog maar twee flessen had staan. De reden? Het was in de aanbieding, natuurlijk. Zelfs niet zo’n hele grote korting, maar sinds enige tijd lijkt het ergste wat mij kan overkomen een aankoop tegen de volle prijs.
Het is met enige schroom dat ik over mijn winkelgedrag schrijf. Ik heb een loon dat, volgens mijn moeder althans, niet per se hoeft te worden geïndexeerd om me te beschermen tegen stijgende prijzen. Ik ben niet de meest geschikte persoon om besparingstips te geven, en ik heb er geen enkel probleem mee om mijn meerdere te erkennen in andere supermarktgangers. De krant Het Laatste Nieuws vroeg in de maand augustus een aantal mensen om bij te houden waar ze hoeveel geld aan uitgaven. Een Antwerpse single met een loon dat niet heel veel van het mijne verschilde, had die maand in supermarkten minder dan 100 euro gespendeerd. Hij gaf méér geld uit aan losse colablikjes die hij doorheen de dag onderweg kocht, dus heel prijsbewust winkelen deed hij niet. (Het advies van de financial coach die de krant om commentaar had gevraagd: minder colablikjes kopen onderweg.) Verbouwereerd, en natuurlijk ook jaloers, heb ik minutenlang naar het kassabonnetje zitten kijken dat naast het artikel afgedrukt stond.
Geldzaken liggen in gesprekken nog moeilijker dan depressies en toxische moeder-dochter- relaties.
Het is ook met schroom dat ik hierover schrijf omdat geldzaken in gesprekken vandaag nog gevoeliger liggen dan burn-outs, depressies en toxische moeder-dochterrelaties. Dat is het afgelopen jaar al ietsje veranderd – ik weet van al mijn vrienden bij welke energieleverancier ze zitten – maar er blijf een zekere gêne hangen rond het thema. Om mezelf daar wat tegen in te dekken, noem ik het dan maar mijn guilty pleasure, hoewel dat gewoon gelogen is: sinds het begin van dit jaar ben ik helemaal, en boven- dien volstrekt niet- ironisch, in de ban geraakt van de kortingen in supermarktfolders.
Tintelingen
Tot vorig jaar wist ik niet eens dat die folders bestonden, en was elke aankoop die ik in een supermarkt deed een impulsaankoop. Vandaag weet ik exact wanneer ze online verschijnen. Het eerste wat ik vrijdag- en maandagochtend doe, in bed nog, is die folders op mijn smartphone doorbladeren. Soms fantaseer ik de avond ervoor met een half oog op mijn hiervoor speciaal in gebruik genomen voorraadkast over wat er idealiter in de aanbieding moet komen. Momenteel: douchegel. (Het plezier als er korting is op iets wat ik dringend nodig heb, ik denk dat alleen huisvrouwen uit de jaren vijftig mij zouden begrijpen als ik over die tintelingen uitweidde.) Ik heb ondertussen een gehamsterde voorraad aan was- en schoonmaakproducten verzameld – zo goed als allemaal met 1+1 gratis-korting – waar ik misschien wel vier maanden mee verder kan. Vroeger moest ik soms op zondag op zoek naar shampoo of tandpasta in dure superettes. Intussen heb ik daar al maanden geen voet meer binnengezet.
Er komt wel wat rekenwerk bij kijken, want de ene korting is natuurlijk de andere niet. Zeker toen ik ook nog eens de prijzen in verschillende winkels met elkaar begon te vergelijken voor dezelfde producten, had ik een rekenmachine nodig. Daar ben ik dus alweer mee opgehouden, want de beste vuistregel blijft dat die 1+1 gratis-korting altijd het voordeligst is. (Heel soms zijn er wasmiddelen in de aanbieding voor 2 plus 3 gratis, telkens een wonderbaarlijke gebeurtenis die veel mensen op de been brengt.) Misschien is één vuistregel nog belangrijker, die voor iedereen die ooit een supermarkt betreedt in marmer gebeiteld hoort te staan: ‘Koop nooit, nooit, nooit spullen die u eigenlijk niet nodig hebt, enkel en alleen omdat ze in de aanbieding zijn.’ Dat is het ultieme doel van die supermarktjongens, maar daarmee vergooit u alle winsten waarvoor u wekenlang uw best heb gedaan.
Op vrijdag- en maandagochtend, in bed nog, lig ik op mijn smartphone de aanbiedingen te doorbladeren.
Troostlectuur
Ik woon gelukkig in een uitstekende buurt voor deze challenge. In mijn buurt zijn er filialen van Delhaize, Albert Heijn, Lidl en in uiterste nood Aldi, op wandelafstand. Ik hoef niet de hele stad door te fietsen met tassen vol Dash om mijn schouders. Dit is, overigens, wel het enige moment waarop ik de supermarkten bij hun naam zal noemen. De laatste keer dat ik in een column iets over Delhaize schreef, bleken namen van supermarktketens bij Knack-lezers gevoeliger te liggen dan het n-woord.
Een boodschappenlijstje heb ik niet nodig als ik ga winkelen. Die folders komen enkele dagen van tevoren online, dus tegen de tijd dat ik kan inslaan wat ik nodig heb, ken ik ze meestal al uit het hoofd. Supermarktfolders zijn dan ook de beste comfort reading voor 2022. Terwijl ik me vroeger op doodse momenten vergaapte aan reels op Instagram, door Tinder swipete of de recepten van Hello- Fresh bestudeerde, heb ik nu die folders om de ellende in de wereld even te kunnen vergeten. Ik ben nog niet zover om daadwerkelijk te stemmen voor ‘Folder van het Jaar’ (in 2021 wonnen in verschillende categorieën Aldi, Mediamarkt, Action en Kruidvat) maar ik heb natuurlijk wel mijn favoriet.
Lees ook: 6 tips om te besparen op boodschappen
Voor mensen die al jarenlang zulke kortingen uitzoeken, is dit vast een beginnersfout, maar de gêne om over zulke zaken te praten, wordt pas helemaal tastbaar in de supermarkt zelf. Het is niet omdat ik een winkel binnenloop met in mijn achterhoofd een heel precies reeksje kortingen om af te werken, dat ik ook wil dat iemand anders daar maar iets van merkt. Het liefst zijn er geen andere klanten die doorkrijgen dat ik helemaal niet zo nonchalant winkel als zij lijken te doen, laat staan dat het winkelpersoneel er iets van merkt. Gelukkig hebben zo goed als alle supermarkten selfscankassa’s, zodat niemand nog hoeft te passeren langs het alziende oog van de caissière. Eenmaal buitengekomen, moet ik me dan weer inhouden om een fotootje van mijn rekening naar mijn moeder te sturen. Een beter bewijs is er niet dat ik eindelijk heb geleerd om met geld om te gaan.
Het plezier als er iets in de aanbieding is wat ik dringend nodig heb: alleen huisvrouwen uit de jaren ‘50 begrijpen het.
Aanstekelijk
In het voorjaar publiceerde Knack al eens vijf tips om zuiniger te winkelen. Ik bleek ze allemaal al maanden in de praktijk te brengen – nooit zal ik nog iets in mijn winkelkarretje leggen zonder eerst de houdbaarheidsdatum te checken en, terzijde, ook hoeveel calorieën er precies in zitten. Zuiniger en tegelijkertijd gezonder proberen te winkelen is dan ook een uitstekende combinatie, ook al wordt het soms moeilijk om voor duurdere bioproducten te kiezen. (Ik heb mezelf al vermanend toegesproken om dat wél te blijven doen.) In ieder geval hoop ik op het einde van dit jaar in de app die elke supermarkt vandaag heeft voorgerekend te krijgen hoeveel geld ik in totaal heb uitgespaard. Al merk ik dat vanzelf ook wel. Vorig jaar moest ik het geld dat ik maandelijks naar mijn spaarrekening overmaakte enkele weken later alweer terugboeken op mijn zichtrekening. Dat is me dit jaar, met zijn almaar stijgende prijzen, nog geen enkele keer overkomen.
Het werkt aanstekelijk, op geld letten. Ondertussen check ik minstens één keer per dag mijn bankrekening, maak ik mezelf op om deze winter de verwarming lager te zetten (ik investeerde daartoe al in sloffen en flanellen hemden), en zijn de online impulsaankopen van dit jaar op de vingers van één hand te tellen. En als het echt helemaal misgaat in de winter, zijn er natuurlijk nog altijd de allerstrengste bezuinigingsmaatregelen: alleen nog pils op café en géén voorgerechtjes meer op restaurant.