Geboren op 14 mei 1971 in Poperinge. Ambtenaar.

Paul Cambie heeft zijn moeder niet lang gekend. Ze overleed aan kanker toen hij zes was. Paul koestert grote bewondering voor zijn vader, die met drie zoontjes overbleef. ‘Toen mijn vader ’s ochtends vertelde dat mijn moeder overleden was, besefte ik dat niet onmiddellijk. Maar op school voelde ik op den duur goed de band aan die klasgenoten met hun moeder hadden en geleidelijk groeide het gemis.’ Vader Cambie hield zijn kroost echter flink op de been. In zijn vrije tijd ging Paul naar de jeugdbeweging, speelde hij tafeltennis en voetbalde hij. En hij speelde ook piano, net zoals zijn moeder.

Als afstammeling van tabakstelers zag Paul het toch niet zitten om de groothandel van zijn vader verder te zetten. Ook zijn twee broers zochten het elders. Paul kreeg de raad om met zijn pianostudies verder te gaan. Maar hij wist dat muzikanten moeilijk aan de bak komen en zocht een andere toekomst. Het werd Rechten. Na het afstuderen kwam hij na wat omzwervingen op het ministerie van Economische Zaken terecht. Daar wordt gewaakt over de wet op handelspraktijken en dat ligt hem wel. Hij houdt zich vooral bezig met alles wat de koopjesperiode en uitverkoop betreft. ‘Mijn specialisatie is “onrechtmatige bedingen”. Sedert 1991 is er een wet ter bescherming van de consument. Die wet is nog veel te weinig bekend en daar werken we aan. Zo hoop ik mijn steentje aan de samenleving bij te dragen.’

Naast zijn werk was en is muziek heel belangrijk. Een mijlpaal in zijn tienerbestaan was dan ook het optreden van Won Ton Ton en Nacht Und Nebel waarbij hij met het bandje van zijn oudere broer het voorprogramma verzorgde. Hij had ook een eigen groep, tot de zanger weggekaapt werd en de gitarist trouwde. ‘Er waren heel wat leuke plaatselijke bands en goede muzikanten in Poperinge. David Poltrock is nu bijvoorbeeld sessiemuzikant bij Hooverphonic.’ Vandaag is hij gek op de ritmische pianomuziek in combinatie met de krachtige stem van de Azerbeidjaanse Aziza Mustafa Zadeh. Maar ook Bach, Led Zeppelin en de jongste van de Red Hot Chili Peppers dragen zijn goedkeuring weg.

Sinds kort woont hij in Brussel, waar zijn vleugelpiano een dominante plaats in zijn woning inneemt. ‘Nu kan ik mijn vingers weer soepel spelen. En op termijn wil ik proberen om hier een kleinkunstgroepje uit de grond te stampen. Een van de redenen waarom ik naar Brussel kwam, is dat ik hier als Nederlandstalige aan het culturele leven wil deelnemen.’ Hij heeft problemen met de manier waarop de media van de gemeenschappen over elkaars cultuur berichten. ‘Over die eenzijdigheid kan ik me behoorlijk opwinden. Ze slaan je rond de oren met clichés en negatieve nieuwtjes. Maar over de banden tussen de gemeenschappen wordt met geen woord gerept. We zijn toch vooral allemaal Bourgondiërs?’

Wegzakken voor de televisie, vindt hij vooral tijdverlies. Hij heeft er spijt van dat hij niet eerst een goede stereoketen gekocht heeft. Hoewel hij zijn vrienden en vriendinnen koestert en heel wat uurtjes tafeltennist, geniet hij ook graag lekker in zijn eentje van zijn piano of van een goed boek. Het is het boek De sneeuwluipaard van Peter Matthiessen die hem een andere passie gaf: bergen en reizen. Een bezoek aan het dak van de wereld, de Himalaya, bleek al snel onafwendbaar. Ladakh, met de grote gemeenschap gevluchte Tibetanen, en Katmandu waren de uitverkoren bestemmingen. Een modern aandoende tantra en een tanka met griezelige demonen aan de muur zijn stille getuigen van zijn interesse in het boeddhisme. ‘Dat in die overweldigende natuur en harde levensomstandigheden zo’n rijke cultuur tot stand kon komen, dwingt zeker respect af.’ Voor hem was het absolute hoogtepunt toch een bezoek aan Peru. ‘De bergen trekken me aan. Net als de ongelooflijke precolumbiaanse cultuur, die veel te weinig bekend is. Als je Cusco, Machu Picchu en de versterkte burcht Sacsayhuaman ziet, wil je er alleen nog maar naar terug. Ik hoop ooit nog eens aan de twintigdaagse voettocht rond Machu Picchu deel te kunnen nemen. Dergelijke reizen laden mijn batterijen weer op.’ Hij vindt dat hij zichzelf nu pas echt leert kennen. Wat hij ook ontdekt, het staat vast dat hij met beide handen zal grijpen wat het leven hem aanbiedt.

S.I.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content