De Duitse Bondsdagverkiezingen en het nut van wasknijpers.

‘Er waart een spook door Duitsland’, zo betoogde de voorman van de Linkspartei Oskar Lafontaine onlangs, met een subtiele verwijzing naar de marxistische aartsvaders en de beroemde beginregel van het Communistisch Manifest. De sociaal-democratische bondskanselier Gerhard Schröder is in zijn ogen de belichaming van ‘het roofdierkapitalisme’. Hij heult met de klassenvijand, hij is de Genosse der Bosse.

De toon is wat ruw, maar het is natuurlijk waar: de voormalige radikalinski’s Gerhard Schröder en Joschka Fischer hebben de voorbije jaren niet echt een linkse politiek gevoerd. Men leze daarover de reportage van Geert van Istendael (pagina 16 in dit nummer). Zeven jaar rood-groen bewind heeft geresulteerd in vijf miljoen werklozen en een verlaging van de uitkeringen. In Duitsland heersen, in de woorden van Van Istendael, ‘naakte hebzucht’ en ‘krasse onrechtvaardigheid’.

Angela Merkel dan maar?

De bittere strijd ter linkerzijde tussen de oude kameraden Schröder en Lafontaine doet terugdenken aan de Franse presidentsverkiezingen in 2002. Toen kreeg de socialistische kandidaat Lionel Jospin dezelfde verwijten als Schröder vandaag: hij was een lakei van het verderfelijke neoliberalisme, hij had het lijdende en strijdende proletariaat in de steek gelaten. In de eerste ronde van de presidentsverkiezingen streden ex-minister Jean-Pierre Chevènement en drie trotskistische splintergroeperingen met Jospin om de gunst van de linkse kiezer. Het gevolg was dat niet Jospin maar Jean-Marie Le Pen doorging naar de tweede ronde en menig trotskistisch militant zich in de tweede ronde gedwongen zag ‘met toegeknepen neus’ op Jacques Chirac te stemmen.

De vergelijking gaat niet helemaal op: het Duitse kiessysteem zit anders in elkaar, Duitsland kent geen grote extreem-rechtse partij en Angela Merkel is Jean-Marie Le Pen niet. Maar toch. Als de peilingen bewaarheid worden (41 procent voor de christen-democraten, 34 procent voor de sociaal-democraten, 8 procent voor de Linkspartei) zullen linkse kiezers ervoor zorgen dat straks een rechtse partij een rechts beleid kan voeren – al dan niet in een grote coalitie met de vermaledijde sociaal-democraten. Dan krijgt Duitsland niet alleen Angela Merkel als bondskanselier, maar allicht ook Paul Kirchhof als minister van Financiën. Kirchhof wil het belastingstelsel drastisch hervormen en arme sloebers verhoudingsgewijs evenveel laten betalen als rijke stinkerds.

Een wasknijper kan dan van pas komen. n

Piet Piryns

Linkse kiezers zouden weleens een rechtse regering in het zadel kunnen helpen.