Ik zit in het goede vak. De nood aan intrige en mysterie is kennelijk nooit zo groot geweest. Zie: de pianoman. Snij de labels uit je kledij en begeef je met muziekpartituren op een Engels strand, zodanig dat omstanders menen dat je van plan bent voorgoed in zee te verdwijnen. Wanneer de politie je meeneemt voor ondervraging, zwijg je. Met de pen en het papier die je algauw worden toegestopt, teken je een piano met het juiste aantal toetsen. Wanneer je ten slotte naar dergelijk klavier wordt gebracht, speel je een deuntje, zeer traag, zodat je maar één toets tegelijk moet aantikken. Na afloop blijf je virtuoos zwijgen.

De mysterieuze man werd in vele landen herkend, niemand echter kwam met bewijzen voor zijn identiteit. Zodat zijn opname in een ziekenhuis in Kent noodgedwongen aanhield. De medische wereld verklaarde hem zwaar getraumatiseerd, vandaar zijn stilzwijgen.

Wat was er toch gebeurd met deze hoogbegaafde zwijger, en waar kwam hij vandaan? Boeiende vragen voor vele West-Europeanen, en zelfs voor Hollywood. Hier zat een kaskraker in, zonder al te grote productiekosten. En wie zou rechten komen opeisen als de pianoman bleef zwijgen in Kent? Slechts één kleine investering was nodig: zo’n 20 miljoen dollar om Jude Law geniaal en wereldvreemd uit zijn ogen te laten kijken, terwijl hij traag het klavier beroert. Oscars gegarandeerd.

Ook ik, in mijn hoedanigheid van fictieschrijver, was in de ban van de pianoman. Des te meer toen ik na een maand of drie het bericht las dat hij allicht nooit meer zou spreken, en het geheim dus nooit onthuld zou worden. Ik stelde me voor wat er nu zou gebeuren. Te verwachten waren uitgebreide opnames in een peperdure cd-box, vergezeld van een boek waarin kenners en geleerden gewag maken van een hedendaagse Bach. Ik voorzag geleide bezoeken aan het ziekenhuis, of sterker nog, een voortdurende, schuifelende optocht van kijklustigen door zijn kamer, terwijl hij speelt, zwijgt of slaapt. Politie en een strenge reglementering zien erop toe dat niemand hem aanspreekt, aanraakt of verstoort. Aangezien het gedrag van de pianoman onvoorspelbaar is, bestaat er maar één soort kaartje: je moet geluk hebben dat hij aan de piano zit wanneer jij voorbij komt. Algauw adverteren zijn uitbaters dat hij ook ’s nachts wel eens piano speelt: de wachttijden zijn geen tiende van die van overdag en bovendien kun je iets langer kijken, of sneller opnieuw je kans wagen.

Na een jaar is de rest van het ziekenhuis ontruimd, het gebouw biedt nu luxueuze accommodatie aan pelgrims, die van heinde en verre de reis ondernemen naar Kent, het nieuwe, westerse Mekka. Want ontiegelijk veel mensen herkennen in de geheimzinnige pianoman de Messias, wiens hemelse muziek en stilzwijgen een protest zijn tegen religieus fundamentalisme en de bijbehorende terreur. Relikwieën duiken op, in alle delen van de wereld, stukjes gerafelde pyjama, een wimper: elk op zich een bezienswaardigheid waarnaar vliegreizen worden georganiseerd. Niet veel later beslissen de wereldleiders om onze jaartelling te veranderen…

Maar onlangs heeft de pianoman gesproken. Ik houd niet van mysteries die worden opgelost. De pianoman had op een simpele wijze een mythe gecreëerd, hij had de wereld in zijn hand. Hij hoefde slechts nog te zwijgen om zijn leven, door middel van het publiek, tot kunst te verheffen. En deze homoseksuele, Duitse boerenzoon, zo blijkt, heeft dat kunstwerk met een handvol woorden vernietigd.

Het beschadigen of vernietigen van kunst is strafbaar. Ik pleit voor een levenslange, eenzame opsluiting. Zonder piano.

Karl van den Broeck