In ‘Eco- of egobelang’ (Knack nr. 29/30) beschuldigt Dirk Draulans mij ervan dat ik aan mijzelf denk, dat ik een notoire overloper ben, dat ik ervoor verantwoordelijk ben dat de stemmen van Groen! verloren gingen in Limburg, dat ik gefocust ben op mijzelf. Bij deze wens ik op deze persoonlijke aantijgingen te reageren.
Vooreerst: de heer Draulans heeft mij nooit gesproken en heeft mij de mogelijkheid niet geboden om voor deze of gene stelling (tegen)argumenten aan te voeren.
Ik kan aanvaarden dat de heer Draulans het niet eens was met de keuze die veel Groen!-schepenen, -gemeenteraadsleden en -militanten in Limburg hebben gemaakt. Het verloop van de feiten brengt wellicht duidelijkheid: het nationaal Agalev-ledencongres besliste op 21 juni 2003, na de dramatische verkiezingsnederlaag van 18 mei, dat Agalev in de verschillende provincies, na onderhandelingen, een kartel met SP.A-Spirit kon vormen voor de Vlaamse verkiezingen van 13 juni 2004. Men dacht toen vooral aan Limburg, waar Agalev altijd zwakker scoorde. Daarvoor waren twee redenen: het groene gedachtegoed overeind houden in Limburg en een politiek experiment tussen drie kartelpartners opzetten om de verrechtsing in Vlaanderen om te buigen. Het nationaal partijbestuur vroeg aan mij en toenmalig nationaal politiek secretaris Dirk Holemans hierover te onderhandelen met SP.A-voorzitter Steve Stevaert. Op het Limburgs ledencongres van 13 november 2003, dat eerder ook al de coöptatie van senator Jacinta De Roeck goedkeurde, werd het kartel, als resultaat van de onderhandelingen, goedgekeurd. Maar het nationaal (intussen Groen!-)congres van 15 november maakte een bocht van 180 graden, kwam terug op zijn beslissing van 21 juni, stuurde het Limburgse ledencongres wandelen en verklaarde de aangegane verbintenissen van de twee onderhandelaars ten aanzien van toekomstige kartelpartners waardeloos.
Daarop besliste het Limburgs partijbestuur om in Limburg toch een progressieve kartellijst te vormen met SP.A-Spirit, in de lijn van de eerdere beslissingen van het nationaal en provinciaal congres. Na lang aarzelen besloot ik mij bij het Limburgse partijbestuur aan te sluiten en nam ik ontslag als Vlaams minister. Drie Limburgse groenen stelden zich kandidaat op 13 juni 2004. Voor mij was deze beslissing niet gemakkelijk, maar wel gefundeerd: de Limburgse leden hadden beslist een kartel te vormen, en Dirk Holemans en ikzelf hadden afspraken gemaakt met de kartelpartners. Als persoon kan ik een gemaakte afspraak niet zomaar negeren, ook niet als het nationaal congres plotseling met een andere beslissing komt. Persoonlijke geloofwaardigheid telt ook. Ik kon om die reden niet kandideren op een aparte Groen!-lijst. Vandaar dat ik er ernstig aan gedacht heb om mij voorlopig uit de politiek terug te trekken. Groen! aanvaardde echter niet dat een minister niet zou kandideren en verlangde dat ik het tegenovergestelde zou doen van wat ik overeengekomen was met Steve Stevaert, namelijk tegen hem kandideren. Ik moest dus wel ontslag nemen. Trouwens, ik ben er nog niet zo zeker van dat indien ik geen kandidaat voor de SP.A zou zijn geweest, Groen! voldoende stemmen zou hebben gehaald voor een zetel. In Limburg is de feitelijke kiesdrempel immers hoger dan vijf procent.
Persoonlijk blijf ik ervan overtuigd dat een electorale samenwerking de progressieven sterker had gemaakt. In ieder geval hadden zij de leiding kunnen nemen bij de regeringsvorming. Ik ben er nog niet zo zeker van dat het milieubeleid, dat steeds meer en zeker internationaal onder druk komt, overeind zal blijven in het komende Vlaams beleid. En daar gaat het voor mij om: proberen te wegen op het beleid om zo vorm te helpen geven aan een sociale, solidaire en ecologische samenleving. De medewerking van de Groen!- verkozenen zou dus meer dan welkom geweest zijn.
Tot slot vraag ik mij af met welk doel de heer Draulans zijn artikel geschreven heeft. Is het bedoeld om Ludo Sannen zwart te maken? Om groenen onderling tegen elkaar op te zetten? Om Ludo Sannen en de SP.A tegen elkaar op te zetten? Om SP.A’ers en groenen tegen elkaar op te zetten? Om politici die verder kijken dan de partijgrenzen, zwart te maken? Het artikel bewijst hoe dan ook geen dienst aan degenen die in een verrechtsend Vlaanderen een goed sociaal en milieubeleid willen voeren, ongeacht het feit of het bepleiters zijn van samenwerking tussen progressieve partijen of niet.
In ieder geval had de heer Draulans een paginagroot forum om zijn weinig opbouwende opinie uit de doeken te doen.
Ludo Sannen, Vlaams volksvertegenwoordiger, Ham.
