Yossif Ivanov verkent de nalatenschap van Paganini.

Als het over spektakel gaat, moet je voor de viool natuurlijk bij Paganini en consorten zijn. Van die consorten zocht violist Yossif Ivanov een aantal spectaculaire stukken bij elkaar en zette ze samen met pianist Itamar Golan op cd.

Yossif Ivanov was twee jaar geleden de tweede laureaat en beste Belg ooit op de Koningin Elisabethwedstrijd. Hij blonk toen, op zijn achttiende, al uit door zijn technisch meesterschap en zijn kracht. Die heeft hij op zijn nieuwe cd voluit willen etaleren, al is het veel meer dan een demonstratieschijf geworden: er komt ook veel poëzie en hartstocht bij kijken.

Maar een demonstratie is het zeker. Neem de eerste twee stukken op de cd, bewerkingen van de Valse-scherzo in C en de Valse sentimentale op. 51 nr. 6 van Tsjaikovski: hier fluiten meteen de flageolets (boventonen, verkregen door met de linkerhand de snaar net even aan te raken) en knallen de ricochets. Dat zijn dan weer bliksemsnel op elkaar volgende noten, gespeeld door de boog op de snaar te laten vallen en er precies zoveel druk op te zetten dat hij een paar keer ritmisch terugbotst. De Tzigane van Maurice Ravel bestaat uit een langoureus begin en een flitsend vervolg. Hét huzarenstukje is hier het pizzicato voor de linkerhand: je zet vier vingers op een snaar en trekt ze een voor een los, wat het effect van een muzikaal machinegeweer oplevert. Als je een virtuoos bent, toch.

Dan is het (technisch) even uitblazen met de Poème van de Franse componist Ernest Chausson. Een muzikaal en lyrisch verhaal, met minder nadruk op de virtuositeit. Heel mooi pianospel van de zeer bekwame en ervaren Itamar Golan. Helemaal de lichte toer gaan we op met de Liebesfreud en de Caprice viennois van Fritz Kreisler. Te vaak gehoord, wat mij betreft: hoe ze ook gespeeld wordt, in mijn verbeelding klinkt ze altijd als een krakende 75 toerenplaat. Let toch weer op het lange portamento (schuiver van de ene noot naar een andere).

De Caprice basque van Pablo de Sarasate begint als een eenvoudige dansmelodie, maar barst dan open in een opeenvolging van technische hoogstandjes. De compositie In de stijl van Albéniz van de Rus Rodion Shchedrin is gebalanceerd, Spaans en het meest hedendaags, maar dat is relatief. De afsluiter is filmmuziek: Franz Waxmans bewerking voor viool en piano van thema’s uit Carmen. Vuurwerk, in alle opzichten. Erg knap samenspel, meeslepende muziek, een iets te doffe Stradivarius uit 1717 en een voor het oor misschien soms wat te gemakkelijke keuze uit de moeilijkste vioolliteratuur.

YOSSIF IVANOV EN ITAMAR GOLAN, CON PASSIONE, AMBROISIE/NAïVE.

Meer klassiek op blogs.knack.be/dissonant

Peter Vandeweerdt