Vorige week had ik eindelijk de moed om mijn energierekening uit te klaren. Nadat ik een halfuur naar een wachtmuziekje had geluisterd, werd het verdikt mij droogjes meegedeeld: vanaf volgende maand betaal ik een variabel tarief. Dan komt het allemaal wel héél dichtbij. De lentezon maakte iets goed, maar er was nog iets anders waarvan mijn maag de hele week in een knoop lag. Het was een journalistieke verweesdheid waar ik maar zelden last van heb: was er nu werkelijk geen enkele van alle Belgische politici die vorige week naar de Oekraïense grens afreisden die mij had willen meenemen?
Helemaal niemand. Niet één telefoontje, zelfs geen appje van een woordvoerder.
Het was in de grensstreek in Polen nochtans een komen en gaan van excellenties. Alexander De Croo moest naar Versailles voor een Europese top, anders had de Vivaldiregering vorige vrijdag allicht de ministerraad in Polen gehouden. Zowel Sophie Wilmès, Sammy Mahdi, Meryame Kitir als Ludivine Dedonder lieten hun hoofd zien aan de grens. Iets anders dan kouten met Belgische journalisten die ze zelf meenamen, hebben ze daar ook niet te doen, tenzij ze echt de handen uit de mouwen wilden steken om molotovcocktails te maken voor aan het front. Theo Francken, die natuurlijk ook afreisde, kon zich nog nuttig maken met Oekraïense mannen die wisten te ontsnappen aan de hel, terug de grens over te sturen.
Joachim Coens ziet Wouter Beke liefst naar Marioepol afzakken.
Enkel Filip Dewinter moet zich inhouden om niet naar Moskou te vertrekken. Waarom zou hij iets tegen Vladimir Poetin hebben als hij in 2017 nog naar Syrië reisde om de veel gruwelijkere Bashar al-Assad een hart onder de riem te steken? Gelukkig voor mij vertrekt binnenkort nog een toppoliticus naar de oorlog. De woordvoerder van Wouter Beke zou vorig weekend al de koffers van zijn minister hebben gepakt. Hij moet zelf nog wel wat worden gedrild voor het front – Beke is niet echt het type dat heldhaftig op het gevaar afloopt – en ondertussen heerst er op zijn kabinet een discussie over de plek waar onze Vlaamse minister van Welzijn precies naartoe moet. Het is duidelijk dat hij niet slechts tot aan de grens van Oekraïne kan rijden, daar kijken ze allang niet meer op van zo’n werkbezoekje. Beke moet verder, al helemaal als hij met zijn missie het een en het ander wil doen vergeten in Vlaanderen. Stopt hij in Lviv, of kart hij het best door tot in het centrum van Kiev? Er zijn raadgevers die hem graag in Odessa zouden droppen, zodat hij eens iets anders heeft om over te praten in Terzake. Joachim Coens ziet hem het liefst naar Marioepol afzakken, want daar zou hij het hardste nodig zijn. Ik hoef dan wel niet per se mee.
