Een fabrieksterrein aan de Schelde. Op deze Nestlé-vestiging in Baasrode worden zuivelproducten gemaakt. In een van de kantoren zit de human resources manager : Joanna Vanparys. Onder haar bevoegdheid vallen niet alleen de mensen die hier werken, maar ook het personeel van de andere productie- en distributie-afdelingen van Nestlé in België. In totaal zo’n vijfhonderd werknemers.
Haar werkdag begint ’s ochtends rond acht uur en eindigt gewoonlijk twaalf uur later. Sinds het bedrijf over e-mail beschikt, bekijkt ze eerst op haar pc welke post er binnengekomen is. Is er al een antwoord op haar vraag aan de financiële dienst over de werkingsmiddelen ? Hoe zit het met de cao-onderhandelingen op de afdeling in Antwerpen ? Is er al een oplossing voor die medewerker die om medische redenen tijdelijk aangepast werk behoefde ?
Samen met haar team staat Joanna Vanparys in voor de recrutering en selectie van het personeel, ze zorgt ervoor dat iedereen tijdig en correct wordt uitbetaald en werkt mee aan het optimaliseren van de arbeidsomstandigheden. ?De mensen moeten zich hier thuis kunnen voelen en kunnen beschikken over wat ze nodig hebben.”
Haar belangrijkste taak vindt ze het contact met de verantwoordelijken van de verschillende diensten. ?Zij moeten over juiste informatie beschikken bijvoorbeeld over aan- en afwezigheden of over sociaal-juridische aspecten bij een eventuele reorganisatie zodat hun afdelingen goed functioneren.”
Haar deur staat altijd open, maar het is niet de bedoeling dat personeelsleden met individuele problemen meteen bij haar komen aankloppen. ?We streven ernaar dat de mensen in de omgeving waar ze werken met hun collega’s en hun chefs kunnen communiceren. Dáár moet men tot een resultaat komen want het is daar dat iemand zich ongelukkig kan beginnen voelen. Als het probleem hier terechtkomt of op de sociale dienst, is het eigenlijk al te laat.”
Indertijd is ze psychologie gaan studeren omdat ze mensen wou helpen. ?De slogan Omdat mensen belangrijk zijn hebben we al in veel contexten gehoord, maar ik méén dat nog altijd. Ook in mijn huidige functie : het zijn nog altijd de ménsen die de kwaliteit van het afgeleverde product bepalen.”
Misschien was het haar vader, die politiecommissaris in Anderlecht was, die haar indertijd dat principe bijbracht. ?Zo vond hij het belangrijk dat een politie-agent over een kleedkastje beschikte zodat die op weg naar huis niet meer op zijn functie werd aangekeken.”
Als uitgeweken West-Vlamingen dienden haar ouders in het Brusselse op te komen voor eigen taal en cultuur. Uit die ervaringen heeft ze geleerd dat ieder mens respect en waardering verdient. Tijdens haar studentenjaren was ze erg actief in het cultureel jongerenwerk. ?Sinds ik ben gaan werken, heb ik steeds meer mijn engagement in het gemeenschapsleven losgelaten ook al was ik er vroeger meer dan honderd procent mee bezig.” Ze sluit niet uit dat ze zich ooit in haar vrije tijd met volwasseneneducatie zal bezighouden. En ooit, al moet ze wachten tot aan haar pensioen, gaat ze filosofie studeren.
?Ja, ik besteed veel tijd aan mijn werk, maar met graagte. Omdat ik me nuttig voel.” Ze heeft ook niet het gevoel dat haar leven maar half is omdat ze hoofdzakelijk met haar werk bezig is. Ze heeft genoeg andere interesses : handwerk, lezen, studeren, reizen. ?Misschien komen die ooit meer aan bod.”
Af en toe maakt ze een wandeling of fietstocht langs de Schelde. Soms gaat ze er haar boterhammen opeten. Ze lacht graag. ?Zo weten de mensen soms waar ik zit : we hebben uw lach gehoord !”
J. BL.
