Met de uitreiking van de Belgische jazzprijzen, de Django d’Or, heeft Flagey zijn jazzjaar afgesloten. Gipsygitarist Django Reinhardt moet zich in zijn graf hebben omgedraaid. Volgende week kan de Pakketboot evenwel revanche nemen met het jubileumweekend van het Brussels Jazz Orchestra.
Tiende verjaardag van het Brussels Jazz Orchestra. 18 en 19 december in Flagey, Elsene. Info en tickets via 02-641 10 20, www.flagey.be en www.brussselsjazzorchestra.com
België mag volgens VLD-voorzitter Karel De Gucht dan al verdampen, één sector in ons land is nog zo tricolor als Manneke Pis: de Belgische jazzscène is nadrukkelijk oncommunautair en meertalig. In de meeste bands spelen Nederlands- en Franstaligen broederlijk samen. Muziek als universele taal? Tja, een cliché wordt niet voor niets een cliché.
Een dergelijke openheid zou je ook verwachten op het gala van de Django d’Or, de jaarlijkse oscars van de Belgische jazz. IJdele hoop, zo bleek net voor nieuwjaar. Voor de achtste editie had de organiserende stichting het groots gezien. Een chique zaal moest het worden, de grote Studio 4 van Flagey. En het moest worden opgenomen voor radio en tv. Op zich is daar niets mis mee, het wijst op respect voor de jazz. Tot de RTBF zijn kabels binnenrolde. Toen werden de ware bedoelingen duidelijk. Deze uitreiking moest een visitekaartje worden dat de organisatoren trots naar de moederstichting in Parijs konden opsturen. En daarbij was jazz wel de laatste van hun zorgen.
Wat volgde, haalde nog niet het niveau van de recente Miss België-verkiezingen. Wat dacht u van een opwarmer die het publiek bij de aanvang van de avond acht rondjes doet applaudisseren, zodat de zender ‘ un montage parfait et professionel‘ zou kunnen maken? Of van de stem van de regisseur die door Studio 4 galmt omdat de belichting van presentatrice Corinne Boulangier beter kan, of omdat ze zich in haar pseudo-Parijse grandeur in haar tong verslikt? Mocht u er nog aan twijfelen: de hele ceremonie verliep volledig in het Frans.
Helemaal mooi werd het toen bassist Philippe Aerts zijn prijs voor de beste jazzmuzikant van het jaar kreeg uitgereikt. De man zou samen met pianiste Nathalie Loriers vier composities spelen. Dat was echter buiten de presentatrice gerekend, die halverwege het podium op sprong, de bassist vriendelijk bedankte voor zijn komst en de volgende groupe extraordinaire aankondigde. Aerts verdiende zowaar een tweede trofee voor zijn flegma: ‘Het spijt me verschrikkelijk dat ik u zo verveel. We gaan toch nog twee nummers spelen. We beloven dat het heel kort zal zijn.’
Ronduit grof werd het toen Rik Bevernage, directeur van het Brugse kunstencentrum De Werf, de Prijs van de Jury uitgereikt kreeg. Een zeer terechte keuze van de Vlaams-Waalse jury, overigens. De Vlaamse jazzjournalist Sim Simons leidde Bevernage in alle hoffelijkheid tweetalig in, loofde de tweetalige cultuur van de Belgische jazz, en stelde de laureaat voor om in het Nederlands te speechen. Toeval of niet, tijdens diens dankbetuiging viel de microfoon even uit, waardoor zijn bijdrage in Parijs niet gehoord zal worden. De regisseur vond het niet nodig om de toespraak over te laten doen.
REVANCHE
Is dit geklungel dan de schuld van Flagey? Neen. Maar het schaadt het centrum wel. Maar de revanche ligt klaar: in 2003 viert het Brussels Jazz Orchestra, dat sinds begin 2002 onderdak vond in de Pakketboot, immers zijn tiende verjaardag. Voor die verjaardag spelen ze op 18 januari een concert met de wonderlijke Amerikaanse trompettist-componist Tom Harrell. Maar wat het feest- weekend nog zo boeiend maakt, is dat Flagey ook een podium biedt aan de nevenprojecten van de BJO-leden.
Op 18 januari zijn dat – als openers voor het hele orkest – het High Voltage Sextet en het Nathalie Loriers Trio. High Voltage is een combinatie van drie BJO-blazers – Nico Schepers op trompet, Dieter Limbourg op tenorsax en Lode Mertens op trombone – met een ervaren ritmesectie van contrabas, drums en piano. Hun oorspronkelijke hardbop is uitgegroeid tot een repertoire van arrangementen en composities van eigen hand. Nathalie Loriers doet het voor de gelegenheid zonder haar ‘Extensions’, waarmee ze eind november de jazzprijs van de Klara-luisteraars won. In haar trio, met de ervaren rotten Sal La Rocca (contrabas) en Hans Van Oosterhout (drums) wordt de ingetogenheid bijna tastbaar.
Op 19 januari kunt u naar Octurn, naast het ‘moederorkest’ trouwens de enige jazzband die subsidie krijgt van de Vlaamse overheid. Maar het is vooral uitkijken naar wat trombonist Marc Godfroid en accordeonist Rony Verbiest samen van plan zijn. Het duo speelde vroeger al samen in big bands, New-Orleansorkesten en hedendaagse kwartetten, maar met zijn tweeën bloeiden ze pas echt open op de Klara-dag in Lier. Met een beetje geluk krijgt u halfweg januari al een van de revelaties van het jaar te zien.
Bart Cornand
