“Het begon kort na mijn eerste maandstonden. Ik was 14 jaar en kreeg steeds meer last als ik ongesteld was. Pijn hoorde bij de menstruatie, vertelde mijn moeder, maar pijn is natuurlijk subjectief. Ook mijn vriendinnen vonden het lastig, maar bij mij was het zo erg dat ik niet naar school kon. Ik kon niet functioneren. De huisarts vond niets abnormaals, maar schreef wel de pil voor. Zo ging het een tijdje beter: de pijn was te harden, maar echt goed ging het niet. Op mijn 17de kreeg ik verkering. Vrijen deed zo veel pijn dat ik na de seks enkele uren in foetushouding stil bleef liggen om niet flauw te vallen van de pijn. Op aanraden van mijn vriend ging ik naar de huisarts. Zij vermoedde voor het eerst endometriose. Ik had er nog nooit over gehoord. Er volgden bloedafnames, gynaecologisch onderzoek, een echografie en een scan. Dat bleek allemaal normaal, en in mijn omgeving zag ik de wenkbrauwen omhooggaan. Had ik misschien een ander probleem, voelde ik me slecht in mijn vel? Ik voelde me zo machteloos. Ondertussen werden de menstruaties zo pijnlijk dat ik niet meer kon studeren. Dat evolueerde naar meer dagen met pijn dan zonder. Ik werd soms gek van de pijn. Uiteindelijk onderging ik een operatie, waarbij de arts mijn buikholte schoon spoelde en verklevingen tussen mijn darmen en blaas vond, die hij kon verwijderen. Alles in mijn onderbuik bleek samengekoekt door endometrioseletsels. Sinds de ingreep gaat het een stuk beter, maar ik weet dat de pijn kan terugkeren. Ik ben op mijn hoede.”
