De Wetstraat raakt er niet over uitgepraat: het is hoog tijd dat er over het VB gezwegen wordt.

Zeg dat Noël Slangen het gezegd heeft. De voormalige communicatieadviseur van premier Guy Verhofstadt (VLD) is tot de conclusie gekomen dat de zo geroemde opendebatcultuur van de paarse regeringen averechts heeft gewerkt. Alleen het Vlaams Belang werd er beter van. Slangen heeft nog altijd het oor van de premier. En dus weigerde Verhofstadt veel woorden vuil te maken aan een parlementaire vraag van VB-fractieleider Gerolf Annemans: ‘Eigenlijk wil ik het zo weinig mogelijk over u hebben. Daarom stop ik nu met mijn antwoord.’ Men zweeg uit één mond.

‘Het is masochistisch om het almaar over het VB te hebben’, zei minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael (VLD) in De Morgen. En SP.A-voorzitter Steve Stevaert waarschuwde zijn interviewers in diezelfde krant: ‘Ik heb duizend-en-een onderwerpen waarover ik wil discussiëren. Maar het communautaire en het VB, dat zijn twee dossiers waarmee we korte metten moeten maken.’

Basta!

Intussen ging het de hele week over het Vlaams Belang. De VRT-top heeft laten uitzoeken of het juridisch mogelijk was vertegenwoordigers van het VB uit de raad van bestuur van de publieke omroep te weren. Vlaams minister van Media Geert Bourgeois (N-VA) blafte Tony Mary terug in zijn mandje. De commissie Binnenlandse Zaken van de Senaat keurde een wetsontwerp goed, waardoor partijen die het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens aan hun laars lappen in de toekomst financieel drooggelegd kunnen worden. De CD&V noemde die wet, bij monde van Marc Van Peel, ‘dom en contraproductief’.

De essentie is natuurlijk: voer het debat niet over het Vlaams Belang, voer het met het Vlaams Belang. Als VB-voorzitter Frank Vanhecke bijvoorbeeld een referendum over de Europese grondwet wil ombuigen tot een referendum over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie, zullen de andere partijen hem van repliek moeten dienen – of ze dat nu leuk vinden of niet. Ze zullen het woord bij de daad moeten voegen: goed besturen is een noodzakelijke, maar niet voldoende voorwaarde om het VB terug te dringen. Na de veroordeling van voorheen het Vlaams Blok door het hof van beroep (en later door het hof van cassatie) haastten de kopstukken van vrijwel alle partijen zich te zeggen dat het proces te laat kwam en dat het VB politiek bestreden moest worden. Bestrijden betekent niet: doodzwijgen. Daarvoor is het inderdaad te laat.

Tenzij men politiek wil definiëren, zoals Bram Vermeulen het ooit deed in een liedje: ‘Als ik niet kijk, heb ik het niet gezien. Kunnen ze mij niets maken. Dus ik kijk niet. Als ik niet luister, heb ik het niet gehoord. Kunnen ze mij niets maken. Dus ik luister niet. Ik kijk, ik luister niet, ik zeg niets.’

Piet Piryns

Bestrijden betekent niet: doodzwijgen. Daarvoor is het inderdaad te laat.