Telkens als ik – het gebeurt – even aan mezelf twijfel als columnist, ga ik te rade bij mijn grote voorbeelden. Of ik herlees in ieder geval ter inspiratie hun recentste columns. Joël De Ceulaer, uiteraard, het verzamelde werk van Bart Sturtewagen, en, natuurlijk, de columns van Carl Devos. Ik kreeg ooit les van hem. Full disclosure: het examen Belgisch federalisme heb ik drie keer moeten afleggen en mijn masterthesis had een herkansing van hem nodig. Ik vind hem veruit de beste analist op televisie en in de zaterdagkrant van Het Laatste Nieuws heeft hij de meest prestigieuze plek voor een columnist in Vlaanderen.
Waarover hij ook schrijft, het einde is nabij.
Alleen, Carl Devos schrijft al wekenlang dezelfde column. Opnieuw en opnieuw.
Nu ja, niet letterlijk dezelfde. Dat zou de eindredactie van de krant en misschien zelfs enkele lezers ondertussen al zijn opgevallen. De sterpoliticoloog overloopt elke zaterdag zo’n beetje de politieke week, maar daarbij overheerst telkens hetzelfde, onontkoombare gevoel: totale futloosheid. U begrijpt vast wat ik bedoel als ik alleen nog maar de titels opsom van zijn laatste analyses: De Wetstraat is een tranendal, Gevangenen op een oneindige trap, De keizer is naakt en Er is niets te zien, alleen heruitzendingen. Tussendoor strooit hij met beelden als het laatste licht uitdoen, het gat van de onmacht, de barstende dam, de moed der wanhoop en de dash, die er natuurlijk al lang uit is. Of hij nu over Vivaldi schrijft, de regering-Jambon, CD&V, Open VLD, Groen of zelfs Vooruit en de N-VA: het einde is nabij.
Ik maakte de fout om zo’n tien columns achter elkaar terug te lezen. Het is om depressief van te worden.
Devos heeft zich, denk ik, wat laten meeslepen door de media-experten. Aldoor herhalen zij – is het niet tegen journalisten, dan wel op Twitter – dat politici niet doen wat voor hen zo helder is als pompwater: fundamentele hervormingen doorvoeren. Het hangt alleen van de expert af wat die precies inhouden. De enige reden waarom politici daar niet onverwijld toe overgaan, kan electoraal opportunisme zijn. Of misschien pure lompigheid. Die experten – wij voeren ze ook graag op, hoor – beloven een deus ex machina die er helaas nooit zal komen. Nu valt er voor het een en het ander van wat zij voorstellen wel wat te zeggen, en het partijlandschap heeft er ook al frisser uitgezien dan vandaag, maar het bijtende cynisme waar het Devos toe brengt, is verstikkend. Tot het om te lachen wordt, natuurlijk.
Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.
