Waarom kiest u voor Sofie Muller?
An Pierlé: Mullers werk verdient het om veel bekender te zijn. Vrouwen hebben in de kunstwereld nog altijd een achterstand. Hun werk gaat op veilingen voor veel minder, en er gaat te veel aandacht naar de uiterlijke pr. Maar zij raakt er op eigen kracht, met steeds prestigieuzere expo’s. Kijk eens naar Brandt. Kijk hoe dat jongetje met zijn hoofd tegen de muur schuurt. Hoe zo’n kind leeft, en een spoor achterlaat dat volwassen niet altijd zien maar dat wel bestaat. Muller is schilderes van opleiding, maar is gaan beeldhouwen. Nu werkt ze met albast, ze heeft zichzelf leren kappen. Ze leeft voor kunst, ze evolueert in haar werk en het is altijd van hoge kwaliteit. Dat is bewonderenswaardig.
U hebt recent ook zo’n omslag gemaakt, met uw eerste jazzalbum.
Pierlé: Ik zou het geen omslag noemen, veeleer een blijvende verrijking en goesting om te blijven zoeken. Om jezelf nieuwe dingen te leren. Vandaar wellicht de verwantschap die ik met Sofie Muller voel sinds ik haar leerde kennen.
